75 χρόνια ΝΑΤΟ και Ελλάδα

75 χρόνια ΝΑΤΟ και Ελλάδα | 902.gr

​

Το ΝΑΤΟ (North Atlantic Treaty Organization – Οργανισμός του Βορειοατλαντικού Συμφώνου) ιδρύθηκε και άρχισε τη δράση του στο αποκορύφωμα του «ψυχρού πολέμου».

Το Σύμφωνο υπέγραψαν στις 4 Απρίλη 1949 στην Ουάσιγκτον οι αντιπρόσωποι των κυβερνήσεων των ΗΠΑ, Αγγλίας, Γαλλίας, Βελγίου, Ολλανδίας, Λουξεμβούργου, Καναδά, Ιταλίας, Πορτογαλίας (δικτατορία Σαλαζάρ), Νορβηγίας, Δανίας και Ισλανδίας.

Στόχος, η συνένωση των δυνάμεων του ιμπεριαλισμού ώστε να αντιπαρατεθεί από καλύτερες θέσεις στις δυνάμεις του σοσιαλισμού, οι οποίες βγήκαν ενισχυμένες μετά τον πόλεμο.

Ο έλεγχος του Βόρειου Ατλαντικού από το ΝΑΤΟ αποτελούσε μια κορυφαία στρατηγική προτεραιότητά του, για τον αποκλεισμό της Σοβιετικής Ενωσης από τον υπόλοιπο κόσμο.

Η ταυτόχρονη ένταξη της Ελλάδας και της Τουρκίας στο ΝΑΤΟ το 1952 έρχεται να καλύψει ακόμη μια καίριας σημασίας στρατηγική περιοχή, όπως είναι αυτή του Αιγαίου και των Στενών των Δαρδανελίων. Ετσι, έκλεινε τη δίοδο στον Σοβιετικό Στόλο της Μαύρης Θάλασσας για την Ανατολική Μεσόγειο και τη Μέση Ανατολή.

Η ένταξη της Ελλάδας

Τον Φλεβάρη του 1952, με κυβέρνηση Ν. Πλαστήρα – Σ. Βενιζέλου, η ελληνική Βουλή κυρώνει νόμο για την προσχώρηση της χώρας στο ΝΑΤΟ. Το νομοσχέδιο ψήφισαν όλα τα κόμματα, πλην της ΕΔΑ και ενός βουλευτή του Δημοκρατικού Ριζοσπαστικού Κόμματος.

Το ΚΚΕ, από την πολιτική προσφυγιά, αντιτάχτηκε από την πρώτη στιγμή στη Συμφωνία ένταξης της Ελλάδας στο ΝΑΤΟ, καταγγέλλοντας το γεγονός της υπογραφής της. Εκανε λόγο για τα πολεμοκάπηλα σχέδια των ιμπεριαλιστών στην περιοχή και τη συμμετοχή των αστικών πολιτικών δυνάμεων σε αυτά.

Η ομιλία στη Βουλή του τότε πρωθυπουργού, Ν. Πλαστήρα, πέρα από την πρόσδεση της χώρας και του λαού στους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς με στόχο την ενίσχυση και θωράκιση των συμφερόντων της ντόπιας αστικής τάξης, αποτελεί μνημείο υποτέλειας και ραγιαδισμού. Στο ίδιο μήκος κύματος είχε κινηθεί και ο αρχηγός του δεξιού κόμματος Ελληνικός Συναγερμός, στρατάρχης Αλ. Παπάγος.

Χαρακτηριστικό δείγμα των προθέσεων της ελληνικής αστικής τάξης αποτελεί η εκτέλεση του Ν. Μπελογιάννη 40 μέρες ακριβώς μετά την επικύρωση από τη Βουλή της ένταξης της Ελλάδας στο ΝΑΤΟ.

Τον Αύγουστο του 1974, κάτω από την πίεση του λαϊκού παράγοντα, η κυβέρνηση «εθνικής ενότητας» υπό τον Κ. Καραμανλή αποφάσισε την αποχώρηση από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ. Η κυβερνητική ανακοίνωση για την αναγγελία της αποχώρησης ταιριάζει γάντι και στις μέρες μας. Μεταξύ άλλων αναφέρει ότι «το ΝΑΤΟ αποδείχθηκε ανίκανο να παρεμποδίσει την Τουρκία από την εξαπόλυση νέας βάρβαρης και απρόκλητης επίθεσης κατά της Κύπρου (…) Το ΝΑΤΟ δεν έχει επομένως λόγο ύπαρξης και δεν μπορεί να εκπληρώσει το σκοπό για τον οποίο συνεστήθη, αφού δεν μπορεί να αποτρέψει τον πόλεμο μεταξύ δύο μελών του…».

Στις 20 Οκτώβρη του 1980, η κυβέρνηση Γ. Ράλλη εγκρίνει τη συμφωνία επανένταξης στο στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ.

Τι διαθέτει η Ελλάδα στο ΝΑΤΟ

Ο κατάλογος υποδομών – στρατηγείων που διαθέτει η χώρα είναι μακρύς: «ΝΑΤΟικό Στρατηγείο Ταχείας Ανάπτυξης» (NATO Rapid Deployable Corps ΝRDC-GR), το πρώην Γ’ Σώμα Στρατού στη Θεσσαλονίκη. «Κέντρο Ναυτικής Αποτροπής» (ΚΕΝΑΠ). Το Κέντρο Αριστείας Ενοποιημένης Αντιαεροπορικής και Αντιπυραυλικής Αμυνας (Integrated Air and Missile Defense – IAMD Center of Excellence), στη Σούδα. Η «Forward Logistics Site Souda Bay» (FLS Souda Bay), προωθημένη ΝΑΤΟική βάση ανεφοδιασμού. Foracs ΝΑΤΟικό κέντρο, όπου ελέγχονται τα ηλεκτρονικά συστήματα πολεμικών πλοίων. Πεδίο Βολής Κρήτης (ΠΒΚ). «Προωθημένη Επιχειρησιακή Βάση» (Forward Operational Base, FOB) στο Ακτιο της Πρέβεζας. 116 Πτέρυγα Μάχης (Αραξος): Οπου για πρώτη φορά το 1962 μεταφέρθηκαν πυρηνικά όπλα, κατόπιν σχετικής διμερούς συμφωνίας με τις ΗΠΑ το 1959, τα οποία φυλάσσονταν σε 6 ειδικούς θόλους. Στις μέρες μας παραμένουν σε ετοιμότητα αξιοποιήσεως.

Παράλληλα και διαχρονικά οι Ενοπλες Δυνάμεις της χώρας, σύμφωνα με τον σχετικό πίνακα του ΓΕΕΘΑ, συμμετέχουν είτε με μονάδες είτε με στελέχη σε δεκατρείς (τουλάχιστον θα λέγαμε) αποστολές εκτός συνόρων συνολικά (ΝΑΤΟ, ΕΕ, ΟΗΕ).

Η επέκταση του ΝΑΤΟ ανατολικά

Την 1η Ιούλη 1991, στην τελευταία σύσκεψη των ηγετών στην Πράγα, το «Σύμφωνο της Βαρσοβίας» θα περνούσε στην Ιστορία! Τότε το ΝΑΤΟ αριθμούσε 16 κράτη – μέλη, που όμως λίγα χρόνια αργότερα θα διεύρυνε τα σύνορά του προς την ανατολή.

Ετσι βρέθηκαν κάτω από την «ομπρέλα» του ΝΑΤΟ, το 1999 η Τσεχία, η Πολωνία και η Ουγγαρία, ενώ ακολούθησαν το 2004: Βουλγαρία, Εσθονία, Λετονία, Λιθουανία, Ρουμανία, Σλοβακία και Σλοβενία. Ακολούθησαν η Αλβανία και η Κροατία (2009) και το Μαυροβούνιο το 2017. Το 2020 εντάχθηκε η Βόρεια Μακεδονία με τις «ευλογίες» της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ και μετά τη Συμφωνία των Πρεσπών.

Η πρόσφατη επικίνδυνη εξέλιξη με την ένταξη της Σουηδίας και της Φινλανδίας στο ΝΑΤΟ άνοιξε νέο γύρο επέκτασης του ΝΑΤΟ, που ήδη προκαλεί την αντίδραση της Ρωσίας.

Ο ρόλος του ΝΑΤΟ στις ελληνοτουρκικές σχέσεις

Οπως διαπιστώθηκε και το 1974 και μάλιστα από την αστική κυβέρνηση, το γεγονός ότι η Ελλάδα και η Τουρκία είναι στο ΝΑΤΟ, καθόλου δεν εμποδίζει την Τουρκία να αμφισβητεί ανοιχτά διεθνείς συμφωνίες που καθορίζουν σύνορα, καθώς και κυριαρχικά δικαιώματα που προβλέπονται από το Διεθνές Δίκαιο.

Το δικαίωμα της Ελλάδας να παίρνει μέτρα άμυνας για τα νησιά και να διατηρεί σε αυτά τις απαραίτητες αμυντικές στρατιωτικές δυνάμεις προσκρούει στις απαιτήσεις της Τουρκίας. Στο συγκεκριμένο ζήτημα, λόγω της φύσεώς του, έχει άμεση εμπλοκή το ΝΑΤΟ. Η αμφισβήτηση του δικαιώματος στρατιωτικοποίησης των νησιών του Ανατολικού Αιγαίου από την Τουρκία ξεκίνησε από τη δεκαετία του 1950.

Ορόσημο στη σχέση των Ελληνοτουρκικών με το ΝΑΤΟ είναι η Σύνοδος Κορυφής του ΝΑΤΟ στη Μαδρίτη, στις 8 Ιούλη 1997. Στο περιθώριο της Συνόδου και με την επίβλεψη της υπουργού Εξωτερικών των ΗΠΑ, Μαντλίν Ολμπράιτ, ο Ελληνας πρωθυπουργός, Κ. Σημίτης, υπέγραψε κοινό ανακοινωθέν με τον Σ. Ντεμιρέλ, όπου μεταξύ άλλων αναγνωρίζει ότι και η Τουρκία έχει – πέρα από τα νόμιμα – ζωτικά συμφέροντα και ενδιαφέροντα στο Αιγαίο.

Αν, λοιπόν, η Συμφωνία της Μαδρίτης δεν ήταν συμφωνία εκχώρησης κυριαρχικών δικαιωμάτων από ελληνικής πλευράς, τότε τι ήταν;

Σε ό,τι αφορά γενικότερα την προστασία των συνόρων, είναι μεγάλο ψέμα ότι το ΝΑΤΟ τα προστατεύει, αφού είναι γνωστό ότι γενικώς δεν αναγνωρίζει σύνορα ανάμεσα στα μέλη του και θεωρεί το Αιγαίο ενιαίο επιχειρησιακό χώρο. Επίσης, είναι γνωστό ότι το ΝΑΤΟ καλεί τις δύο χώρες «να τα βρούνε», δηλαδή να παζαρέψουμε τα κυριαρχικά μας δικαιώματα. Συμπερασματικά, το ΝΑΤΟ, αλλά και ΗΠΑ – ΕΕ δεν είναι πραγματικοί «σύμμαχοι» της Ελλάδας στη διασφάλιση των κυριαρχικών δικαιωμάτων της.

Οι πρόσφατες δηλώσεις Τούρκων αξιωματούχων – σε περίοδο μάλιστα «ήπιου κλίματος»- «κουρελιάζουν» για μια ακόμα φορά το βασικό επιχείρημα της σημερινής κυβέρνησης, όπως κι όλων των προηγούμενων, ότι η συμμετοχή της χώρας μας στους επικίνδυνους ευρωΝΑΤΟικούς σχεδιασμούς θωρακίζει τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας έναντι των τουρκικών διεκδικήσεων!

Σε αυτό το κάλπικο επιχείρημα στηρίχτηκε διαχρονικά όλη η προπαγάνδα για την εμπλοκή της χώρας στα επικίνδυνα ιμπεριαλιστικά σχέδια, στις μέρες μας για τη συμμετοχή και εμπλοκή στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο στην Ουκρανία.

Αμεση απεμπλοκή από τα ΝΑΤΟικά σχέδια

Πίσω από την ελληνική εμπλοκή – παρά τις προσπάθειες της κυβέρνησης και των άλλων κομμάτων είτε να τη δικαιολογήσουν είτε να την υποβαθμίσουν – είναι τα συμφέροντα της αστικής τάξης, οι «ευκαιρίες» για κέρδη και η αναβάθμιση των δικών της συμφερόντων μέσα από την ενεργή εμπλοκή στα σχέδια ΗΠΑ – ΝΑΤΟ – ΕΕ.

Σήμα κατατεθέν όλων των κομμάτων που κυβέρνησαν, από τη ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ μέχρι και τον ΣΥΡΙΖΑ, είναι ο στόχος της γεωστρατηγικής αναβάθμισης για τα συμφέροντα των μεγάλων οικονομικών ομίλων, στόχος που υπηρετείται με την επιθετική στρατηγική της αστικής τάξης της Ελλάδας. Επιθετική στρατηγική αποτελούν τόσο η συμμετοχή σε ευρωατλαντικές πολεμικές αποστολές, όσο και η συμφωνία για τις αμερικανοΝΑΤΟικές βάσεις στη χώρα μας που η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, μέσω του «Στρατηγικού Διαλόγου» με τις ΗΠΑ, άνοιξε τον δρόμο και που τελικά υπέγραψε η κυβέρνηση της ΝΔ το 2019.

Ομως, όλα αυτά τα χρόνια, τα προσχήματα της ελληνικής συμμετοχής και εμπλοκής στα επικίνδυνα ιμπεριαλιστικά σχέδια των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ και της ΕΕ δεν γίνονται αποδεκτά από κάθε αγνό πατριώτη. Οπως συνέβη στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους στη Γιουγκοσλαβία, στο Ιράκ, στο Αφγανιστάν, στη Συρία και αλλού, έτσι και τώρα στον πόλεμο στην Ουκρανία.

Είμαστε περήφανοι γιατί όλα αυτά τα χρόνια οι δυνάμεις του ΚΚΕ μέσα στο κίνημα, στους αγώνες ανέπτυξαν πλούσια δράση ενάντια στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους, αποκάλυψαν και έβαλαν στο στόχαστρο κάθε πτυχή της εμπλοκής της χώρας μας.

Αλλά μήπως μπορεί να υπάρξει φιλειρηνικό κίνημα που να υποκλίνεται στις ΗΠΑ και στο ΝΑΤΟ, να υιοθετεί τα προσχήματά τους για τον πόλεμο; Μπορεί να υπάρξει φιλειρηνικό κίνημα που να στηρίζεται σε κόμματα, όπως είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, που έχουν ευθύνη για την εμπλοκή της χώρας στα ιμπεριαλιστικά σχέδια; Με σιγουριά μπορούμε να απαντήσουμε: ΟΧΙ. Γι’ αυτό τώρα να ενταθεί ο αγώνας στο πλευρό του ΚΚΕ για:

Αμεση απεμπλοκή της Ελλάδας από τους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς και πολέμους. Καμιά συμμετοχή στον πόλεμο της Ουκρανίας.
Να κλείσουν όλες οι ξένες στρατιωτικές βάσεις στη χώρα μας.
Να μη μεταφερθούν στον Αραξο ή αλλού πυρηνικά όπλα των ΗΠΑ.
Να επιστρέψει η φρεγάτα από την Ερυθρά εδώ και τώρα όπως και όλα τα στελέχη των Ενόπλων Δυνάμεων που υπηρετούν σε αποστολές των ΗΠΑ – ΝΑΤΟ – ΕΕ εκτός συνόρων.
Αποδέσμευση από το ΝΑΤΟ και την ΕΕ, με τον λαό αφέντη στον τόπο του.

Στέλνουμε μήνυμα ψηφίζοντας στις ευρωεκλογές για ακόμη πιο δυνατό ΚΚΕ.

Γιάννης Ντουνιαδάκης, Υποναύαρχος ΠΝ ε.α. (αναδημοσίευση από τον «Ριζοσπάστη»