ΑΠΟΨΗ: Η εμμονή στην «πολιτική ορθοδοξία»

Τη γνωστή παροιμία «ακόμα δεν τον είδαμε, Γιάννη τον εβγάλαμε» θυμίζουν οι διάφορες αναλύσεις που γίνονται – σε μετεκλογικό επίπεδο πλέον – προμηνύοντας… θύελλες και κατακλυσμούς σε αυτή τη δεύτερη θητεία του Τραμπ. Κανείς δεν περιμένει βέβαια από τους διάφορους «αναλυτές» να πήραν ένα καλό μάθημα από τις ίδιες τις εκλογές και το […]

​

Τη γνωστή παροιμία «ακόμα δεν τον είδαμε, Γιάννη τον εβγάλαμε» θυμίζουν οι διάφορες αναλύσεις που γίνονται – σε μετεκλογικό επίπεδο πλέον – προμηνύοντας… θύελλες και κατακλυσμούς σε αυτή τη δεύτερη θητεία του Τραμπ. Κανείς δεν περιμένει βέβαια από τους διάφορους «αναλυτές» να πήραν ένα καλό μάθημα από τις ίδιες τις εκλογές και το πόσο παγερά αδιάφορους άφησαν τους Αμερικανούς πολίτες οι «αναλύσεις» τους. Θα περίμενε κάποιος, ωστόσο, ελάχιστες ώρες μετά τις εκλογές, να… πάρουν μια ανάσα και να δώσουν το δικαίωμα στον Τραμπ να κάνει την πρώτη «στραβή» για να αρχίσουν και πάλι να «φωνάζουν». Φαίνεται όμως ότι οι εμμονές τους – ή τα συμφέροντά τους – δεν τους επιτρέπουν να σταματήσουν, έστω και για λίγο. Και έτσι, συνεχίζουν να προσπαθούν να «βομβαρδίσουν» την κοινή γνώμη με εικασίες και δήθεν «λογικά συμπεράσματα», αδιαφορώντας για το εάν τελικά πετυχαίνουν το ακριβώς αντίθετο αποτέλεσμα και στα μάτια της κοινής γνώμης κάνουν ακόμα πιο συμπαθή έναν πολυεκατομμυριούχο που καβάλησε το «κύμα» κάθε μορφής λαϊκισμού για να ικανοποιήσει τις φιλοδοξίες του.

Αυτή λοιπόν η εμμονή στην «πολιτική ορθοδοξία» και στον «ψευτοπροοδευτισμό» είναι που τελικά διχάζει τις ΗΠΑ – και την Ευρώπη – οδηγώντας μαζικά τα πλήθη στις αγκαλιές των ακραίων και των λαϊκιστών. Ακριβώς αυτή η αδυναμία των υποτιθέμενων «λογικών» να καταλάβουν τι συμβαίνει μέσα στην κοινωνία και να δώσουν τέλος στον εμμονικό δικαιωματισμό που ωθεί ακόμα και τους πιο μετριοπαθείς πολίτες στην… αντίπερα όχθη, είναι η αιτία μίας ισχυρής πόλωσης που υπάρχει πλέον στις πιο προηγμένες κοινωνίες του δυτικού κόσμου, και τελικά, ίσως η θρυαλλίδα διάλυσης της παγκοσμιοποίησης που δεν έχει μόνο κακά, αλλά και πολλά καλά. Μόνο που αυτά τα καλά της παγκοσμιοποίησης κινδυνεύουν να χαθούν, επειδή πλέον όλοι αντιλαμβάνονται πολύ πιο έντονα τις αρνητικές πτυχές της. Έτσι, γίνεται λόγος πλέον για μία «περίκλειστη Αμερική», κάτι που μοιάζει αδιανόητο να συμβεί. Γιατί, στο κάτω – κάτω, είναι εντελώς άλλο η Αμερική ως «παγκόσμιος χωροφύλακας» και άλλο η Αμερική ως οικονομική / εμπορική / επιστημονική / τεχνολογική δύναμη.

​