Αρκάς: Βαθιά πολιτική «Καλημέρα» με στίχους του Νίκου Γκάτσου
Στίχους του Γκάτσου βάζει ο Αρκάς να απαγγέλει στη σημερινή του «Καλημέρα» ο μικρός του εφυγής ήρωας Θανασάκης
Με σκληρή κριτική στην κοινωνικοπολιτική κατάσταση της χώρας επιμένει ο Αρκάς κλείνοντας, σήμερα Παρασκευή, τον κύκλο «Καλημέρα» της εβδομάδας με ένα ακόμη πολιτικό μήνυμα το οποίο απευθύνει με τους στίχους του μεγάλου Αρκά ποιητή Νίκου Γκάτσου.
Ο σκιτσογράφος καυτηριάζει την πολιτική κατάσταση ετών στη χώρα και βάζει στο στόμα του μικρού αλλά εφυούς Θανασάκη τους στίχους του μεγάλου ποιητή Γκάτσου:
«Πότε θα ανθίσουμε τούτοι οι τόποι. Πότε θα έρθουν καινούργιοι άνθρωποι να συνοδεύσουν την βλακεία στην τελευταία της κατοικία;»… Νίκος Γκάτσος.
Το παραπάνω τετράστιχο του Νίκου Γκάτσου είναι από το ποιητικό του έργο «Ελλαδογραφία» του 1976 το οποίο μελοποιήθηκε από τους δύο κορυφαίους Ελληνες συνθέτες μας, Μάνο Χατζηδάκι και Μίκη Θεοδωράκη.
Ακολουθεί ολόκληρο το έργο:
Τω καιρώ εκείνο ο ακμαιότερος κλάδος της πελασγικής δρυόςεκάλυπτε τρεις οικισμούς πέριξ του μυστηριώδους Βράχου της Ακροπόλεως.Αλλά μετά τα δραματικά γεγονότα της Μεσοποταμίας, τα οποία οδήγησανεις την έξωσιν των πρωτοπλάστων εκ της κοιλάδος του Τίγρεως καιπροεκάλεσαν σύγχυσιν εις τας φρένας των ανθρώπων, οι οικισμοίτων Αθηνών ήρχισαν να πληθύνονται παραλόγως.Αποτέλεσμα υπήρξεν η αλματώδης επέκτασις της πόλεως και η δημιουργίατου λεγομένου άστεως, το οποίο κατά τους αρχαιοπλήκτους ιστορικούςεμεγαλούργησε και περιεβλήθη την αίγλην της αιωνιότητος.
Επίσκοποι και προεστοίκατακτητές και στρατηλάτεςεπαναστάτες και αστοίτης ιστορίας οι πελάτες.
Αλλά οι αρχαίοι Θεοί, εν τη μερίμνη των δια τα υπόλοιπα πελασγικάφύλα, απεφάσισαν την βαθμιαία κατάρρευσιν των Αθηνών ως ηγέτιδοςπόλεως και την απαλλαγήν του Ελληνισμού, ως εθνικού πλέον συνόλου,εκ των κινδύνων του συγκεντρωτισμού. Κατά τους επόμενους μακρούς αιώναςκατεβλήθησαν αρκεταί προσπάθειαι δια την αναβίωσιν του παλαιού άστεως,αλλ’ αύται απέβησαν άκαρποι. Ευτυχώς δε, διότι κατά την νεωτέραν και σκληροτέραν δοκιμασίαντου γένους, η εκ νέου κυριαρχία των Αθηνών θα απεδυνάμωνε ταςκορυφάς και τας πεδιάδας της πελασγικής γης,αι οποίαι διεμόρφωσαν την οριστικήν φυσιογνωμίαν της φυλής και κατηύγασανδι’ ανεσπέρου φωτός τους ομιχλώδεις ορίζοντας τηςπεριδεούς ανθρωπότητος.
Στο Σούλι και στην Αλαμάνακάναμε φως τη συμφοράθα μας θυμούνται τάχα μάνακαμιά φορά;
Ματαία ελπίς. Ουδείς τους ενεθυμήθη ως ζωσας αιωνιότητας,ουδείς τους κατενόησεν εις τας πραγματικάς των διαστάσεις. Και αιΑθήναι, καταστάσαι πρωτεύουσα νεοπαγούς κράτους, ήρχισαν ναπροετοιμάζονται δια την εκ νέου απορρόφησιν της ικμάδος του έθνους.Αλλά η προγονική κληρονομία δεν είχεν εξ ολοκλήρου σπαταληθή καιοι μεταγενέστεροι αδελφοί του μικρού Χορμόπουλου, εκ των Ηπειρωτικώνορέων και εξ όλων των στενωπών της αθανάτου πατρίδος, διέπλευσαν τηνΑχερουσίαν της μοίρας των με την γαλήνην του μαρτυρίου και της θυσίας.Και τα βαρβαρικά έθνη ηπόρησαν και κατ’ ιδίαν εκάγχασαν ακριβώς όπωςαι Αθήναι.
Χτυπάτε της οργής προφήτεςκαμπάνα στην Καισιαριανήνά `ρθουν απόψε οι Διστομίτεςνά `ρθουν κι οι Καλαβρυτινοίμε σπαραγμό κι απελπισίαγια τη χαμένη τους θυσία.
Άραγε είναι αληθές ότι η θυσία των απέβη επί ματαίω;Ουδείς δύναται να αποφανθή μετά βεβαιότητος και ουδείς δύναται ναπροεξοφλήση το μέλλον διότι η ιστορία των ανθρώπων είμαι μίασυνεχής παλινδρόμησις. Αλλά με την διαρκώς ογκούμενην υπερτροφίαν τηςΑττικής αι προοπτικαί διαγράφονται σκοτειναί. Οι αρχαίοι Θεοί δενυπάρχουν πλέον δια να δώσουν την λύσιν, και ούτω, θάττον η βράδυον,αι Αθήναι θα συγκεντρώσουν εις τους κόλπους των και θα εξαφανίσουν διαπαντός την Ελληνικήν αρετήν, ως ο Κρόνος εις το απώτατον παρελθόνκατέτρωγε τα ίδια αυτού τέκνα ή ως ο Ήλιος εις το απώτατον μέλλον θασυγκεντρώσει εις τας αγκάλας του τους πλανήτας τουκαι θα καταβροχθίσει αυτούς!Γένοιτο! και εις τους αιώνας των αιώνων αμήν.
Πότε θ’ ανθίσουνε τούτοι οι τόποι;Πότε θα `ρθούνε κανούργιοι ανθρώποινα συνοδεύσουνε την βλακείαστην τελευταία της κατοικία;
