Αρθρο Παύλου Γερουλάνου στην «Κ»: Για μια πατριωτική οικονομία
Η αναβάθμιση του τρόπου με τον οποίο διοικούμε τη χώρα, παράγουμε πλούτο και διανέμουμε τους καρπούς του μοιάζει ακόμη απόμακρο όνειρο, παρά τις πολλαπλές κρίσεις που έχουμε περάσει.
Η αναβάθμιση του τρόπου με τον οποίο διοικούμε τη χώρα, παράγουμε πλούτο και διανέμουμε τους καρπούς του μοιάζει ακόμη απόμακρο όνειρο, παρά τις πολλαπλές κρίσεις που έχουμε περάσει. Πλέον, όμως, αποτελεί πρωτόκολλο επιβίωσης για μια κοινωνία όπως η δική μας που βρίσκεται στο μάτι του κυκλώνα γεωπολιτικών αλλαγών και σε μια εποχή που η ανταγωνιστικότητα μιας οικονομίας ακμάζει και παρακμάζει γεωστρατηγικά, όπως ανακάλυψε πρόσφατα η Γερμανία.
Στα σύνορα μιας Δύσης που κατακερματίζεται και με την Ευρώπη να παραπαίει πολιτικά, οικονομικά και στρατιωτικά, το έργο να θωρακίσουμε την Ελλάδα για να αντιμετωπίσουμε τις προκλήσεις που έχουμε μπροστά μας είναι, αποκλειστικά, δική μας υπόθεση. Κανενός άλλου. Για να γίνει όμως αυτό θα χρειαστεί να αντιδρούμε γρήγορα και συλλογικά στις προκλήσεις των καιρών. Να κόψουμε το άχρηστο λίπος και τη σπατάλη και να επενδύσουμε στα συγκριτικά μας πλεονεκτήματα. Δημιουργώντας αγορές για ελληνικά προϊόντα στο εξωτερικό και υπηρεσίες εντός Ελλάδας. Χτίζοντας δυνατές τοπικές οικονομίες και στηρίζοντας επιχειρήσεις, όλων των μεγεθών, που ενισχύουν την εθνική μας ανάπτυξη.
Δεν χρειαζόμαστε λεφτόδεντρα. Χρειαζόμαστε γενναίες μεταρρυθμίσεις για να αλλάξουμε το παραγωγικό μας μοντέλο και να χτίσουμε μια πατριωτική οικονομία με αυτά τα χαρακτηριστικά. Μεταρρυθμίσεις που θα αξιοποιήσουν πέντε εργαλεία που έχουμε στη διάθεσή μας:
Πρώτον, τις πλουτοπαραγωγικές πηγές της χώρας, δηλαδή τη φύση, τον πολιτισμό και το ανθρώπινο δυναμικό μας, πηγές που μέχρι σήμερα υποαξιοποιούνται ή αξιοποιούνται από λίγους ή φεύγουν στο εξωτερικό. Πόσο δύσκολο θα ήταν, για παράδειγμα, να ενεργοποιήσουμε έναν ενάρετο κύκλο προόδου και ανάπτυξης, όπου η ενεργειακή δημοκρατία σημαίνει φθηνότερη πράσινη ενέργεια για να κάνουμε ανταγωνιστικότερη τη γεωργία και τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις; Και πόσο δύσκολο θα ήταν μετά να προωθήσουμε περισσότερα τέτοια ανταγωνιστικά προϊόντα στα ίδια ράφια και τα ίδια εστιατόρια που έχουν κατακτήσει ήδη αρκετά ελληνικά προϊόντα; Χτίζοντας γύρω από αυτά τα προϊόντα σύγχρονους συνεταιρισμούς, που θα προστάτευαν τους γεωργούς από τα ολιγοπώλια των μεσαζόντων, ώστε να μην ερημώνει η περιφέρειά μας;
Αυτό που θέλω να αναδείξω με το παράδειγμα είναι το αλληλένδετο των προβλημάτων. Αλλά και των λύσεων. Ο ενάρετος κύκλος μπορεί να συνεχιστεί με πολλαπλασιαστικό αποτέλεσμα. Με την Ελλάδα να αναδεικνύεται σε κέντρο έρευνας για τη μεσογειακή διατροφή. Η οποία γίνεται πυλώνας της ανάπτυξης, ανοίγοντας νέους δρόμους για καινοτομία γύρω από τον τουρισμό που σχετίζεται με την υγεία, την ευεξία, την αποκατάσταση και την αποτοξίνωση. Και ακολούθως μεταφέρει κουλτούρα έρευνας και καινοτομίας σε κλάδους υψηλής προστιθέμενης αξίας όπως η υγεία, το φάρμακο και, στο πλαίσιο της ευρωπαϊκής πολιτικής, η άμυνα. Ενα μείγμα πολιτικών που θα κρατούσαν τα παιδιά μας στην Ελλάδα, θα μοίραζαν την ανάπτυξη σε κάθε γωνιά της χώρας και θα δημιουργούσαν πλούτο για επιχειρήσεις όλων των μεγεθών.
Χρειαζόμαστε γενναίες μεταρρυθμίσεις για να αλλάξουμε το παραγωγικό μας μοντέλο και να επενδύσουμε στα συγκριτικά μας πλεονεκτήματα.
Μια πραγματικά πατριωτική οικονομία απαιτεί δίπλα στις πλουτοπαραγωγικές πηγές της χώρας να συνταχθούν η δημόσια περιουσία και τα χρήματα που έρχονται από το εξωτερικό. Μια δημόσια περιουσία που σήμερα βρίσκεται «παρκαρισμένη» υπό την ανικανότητα ενός Ταμείου που ούτε ξέρει τι έχει, ούτε ξέρει τι να το κάνει. Ενώ ο πρωτοφανής όγκος χρημάτων από το εξωτερικό, που θα μπορούσαν να χρηματοδοτήσουν τη μετάβαση σε νέο αναπτυξιακό μοντέλο, αφήνει πολύ μικρότερο αποτύπωμα στην ελληνική οικονομία από αυτό που θα μπορούσε. Αποτέλεσμα ενός προβληματικού σχεδιασμού, απουσίας διαβούλευσης, ελλειμματικής διαφάνειας και αδυναμίας πραγματικής απορρόφησης, που συνομολογούν πλέον όλοι οι θεσμικοί παράγοντες της αγοράς.
Τα δύο τελευταία, αλλά εξίσου κρίσιμα εργαλεία που πρέπει να μπουν στην υπηρεσία μιας πατριωτικής οικονομίας είναι το φορολογικό σύστημα και οι τράπεζες. Εχουμε πλέον όλα τα εργαλεία για να διασταυρώνουμε στοιχεία ώστε να φορολογούμε το πραγματικό εισόδημα αντί για το επάγγελμα και να εντοπίζουμε πλούτο εκεί που πραγματικά υπάρχει. Ενώ στο τραπεζικό σύστημα επείγει η ενίσχυση του ανταγωνισμού με νέα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα που μπορούν να εξυπηρετήσουν τους μικρότερους παίκτες της οικονομίας, κάτι που υποστηρίζει και η Τράπεζα της Ελλάδος. Αν παράλληλα δουλεύαμε με τον ΣΕΒ τις ιδέες, που ήδη βρίσκονται στο τραπέζι, για την επαναβιομηχανοποίηση της οικονομίας, θα μπορούσαμε να δρομολογήσουμε μια ουσιαστική αλλαγή του παραγωγικού μοντέλου.
Τι μας κρατάει πίσω; Ενα απελπιστικά αυτοαναφορικό πολιτικό σύστημα που αρνείται πεισματικά να αλλάξει. Το μόνο εργαλείο που έχουμε στα χέρια μας για να το πιέσουμε είναι να προωθήσουμε τον ανταγωνισμό εξουσιών. Ανταγωνισμό εξουσιών με λογοδοσία. Για αυτό όμως θα χρειαστεί αποσυγκέντρωση της εξουσίας και διάλυση του αποστήματος που λέγεται Μέγαρο Μαξίμου με τη σημερινή του μορφή. Μεταρρυθμίσεις θέλει, όχι λεφτόδεντρα.
Ο λόγος που ως ΠΑΣΟΚ σήμερα καταψηφίζουμε τον προϋπολογισμό δεν είναι μόνο ότι διαφωνούμε σε επιμέρους επιλογές. Είναι ότι διαφωνούμε με το αρχιτεκτόνημα. Αυτή την ώρα, που γύρω μας καταρρέουν οικονομίες, συμμαχίες και σύνορα, η κυβέρνηση ζει στο χθες. Επειδή όμως η Ελληνίδα και ο Ελληνας ζουν τα προβλήματα του σήμερα, η κυβέρνηση το μόνο που έχει να προσφέρει είναι επιδόματα αμνησίας. Δεν αναζητούμε όμως μια κυβέρνηση που θα μας βοηθήσει να ξεχάσουμε. Αναζητούμε μια κυβέρνηση που θα μας ενώσει για να προχωρήσουμε μπροστά, όλοι μαζί. Και αυτή η αναζήτηση έχει μόνο προοδευτική απάντηση, με ηγέτη ένα ισχυρό Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα.
*Ο κ. Παύλος Γερουλάνος είναι βουλευτής του ΠΑΣΟΚ – Κινήματος Αλλαγής.
