Χάνει έδαφος η αγροτική Ελλάδα, αποδυναμώνεται η Κοινή Αγροτική Πολιτική

Έχει αντιληφθεί κανείς που πάει η ελληνική γεωργία; Πάντως, το περιβάλλον µέσα στο οποίο υποχρεώνονται να ασκήσουν τη δραστηριότητά τους οι Έλληνες αγρότες συνεχώς επιδεινώνεται.

​

Οι νέοι συσχετισµοί στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, µάλλον δεν φαίνεται να ευνοούν το φιλοαγροτικό πνεύµα εντός της Ε.Ε., µε τον προϋπολογισµό της ΚΑΠ να κινδυνεύει από καινούργιες περικοπές. Ήδη, ο ασκός του Αιόλου που άνοιξε µε αφορµή την πανδηµία. Όσο διευκολύνονται οι εθνικές ενισχύσεις, τόσο υπονοµεύεται η Κοινή Αγροτική Πολιτική. Προς όφελος, φυσικά, των οικονοµικά ισχυρών χωρών που έχουν (ακόµα) να δώσουν και εις βάρος των αδύναµων που σε λίγο δεν θα µπορούν, µε ό,τι αυτό σηµαίνει για την ανταγωνιστικότητά τους.

Αν µάλιστα πάρουµε τα πράγµατα από την αρχή, εκεί που µέχρι πρότινος στις Βρυξέλλες πρυτάνευε το τρίπτυχο Κλίµα, Περιβάλλον, Επισιτιστική Ασφάλεια, τώρα φαίνεται να κυριαρχούν οι άξονες Άµυνα, Ασφάλεια, Μεταναστευτικό. Αυτό και µόνο λέει πολλά.

Ένα από τα πρώτα θύµατα αυτής της στροφής της Ε.Ε., είναι πολύ πιθανό να αποτελέσει η περίφηµη «πράσινη συµφωνία» µε όλες τις εκφάνσεις της στις προτεραιότητες για την ευρωπαϊκή γεωργία και κτηνοτροφία. Ποιος έχει µετρήσει στην Ελλάδα τις επιπτώσεις µιας τέτοιας υπαναχώρησης; Σε κάθε περίπτωση, η επιστροφή σε ένα µοντέλο ανεξέλεγκτα εντατικής γεωργίας, µάλλον δεν θα είναι προς όφελος της ανταγωνιστικότητας της εγχώριας αγροτικής παραγωγής.

Ένα άλλο θέµα που θα απασχολήσει έντονα το επόµενο διάστηµα τις συζητήσεις στην Ευρωπαϊκή Ένωση, είναι αυτό της διεύρυνσης. Ειδικά η περίπτωση της Ουκρανίας, µιας χώρας εξόχως αγροτικής, της οποίας το µερίδιο από τον προϋπολογισµό της ΚΑΠ µπορεί να ξεπεράσει τα 90 δις ευρώ, είναι κάτι που δεν µπορεί να περάσει απαρατήρητο για τους Έλληνες αγρότες.

Κι όλα αυτά από την ώρα που πληθαίνουν οι φωνές που κάνουν λόγο για επιτάχυνση της «εξωτερικής σύγκλισης», δηλαδή της εξοµοίωσης των ενισχύσεων της ΚΑΠ ανάµεσα στις χώρες – µέλη της Ε.Ε. µε σηµαντική υποχώρηση των ενισχύσεων για χώρες όπως η Ελλάδα και αντίστοιχη αύξηση του προϋπολογισµού για τις νεόφερτες στην ευρωπαϊκή οικογένεια.

Όπως όλα δείχνουν, η ελληνική γεωργία και κατ’ επέκταση οι Έλληνες αγρότες έχουν µπροστά τους βουνά. Το ποιος θα µείνει στο χώρο της αγροτικής παραγωγής και µε ποιους όρους είναι κάτι που πρέπει να προβληµατίζει βαθιά τους ιθύνοντες, όπως και τους ίδιους τους συντελεστές του χώρου. Μπορεί τα οικονοµικά funds να καραδοκούν και να υπόσχονται τα πάντα, όµως, σε µια κοινωνία που θα βρεθεί αντιµέτωπη µε το φάσµα της φτώχειας, όλα έχουν το ρίσκο τους.