Δ. Κουφοντίνας: Η Ελλάδα συνένοχη σε εγκλήματα πολέμου | Πολιτική
17 Απρ 2024, 06:27 – Αναδημοσιεύουμε άρθρο του Δημήτρη Κουφοντίνα, που πρωτοδημοσιεύτηκε στο efsyn.gr στις 12 Απρίλη. Ανεξάρτητα από τις διαφορετικές θέσεις μας σε επιμέρους θέματα (π.χ. στην προσέγγιση του ζητήματος του Κοσσυφοπέδιου), είναι η δεδομένη η συμφωνία μας στον πυρήνα του θέματος, στη μετατροπή της χώρας μας, με απροκάλυπτο τρόπο πλέον, σε προτεκτοράτο των Αμερικανών και του ΝΑΤΟ και
Αναδημοσιεύουμε άρθρο του Δημήτρη Κουφοντίνα, που πρωτοδημοσιεύτηκε στο efsyn.gr στις 12 Απρίλη. Ανεξάρτητα από τις διαφορετικές θέσεις μας σε επιμέρους θέματα (π.χ. στην προσέγγιση του ζητήματος του Κοσσυφοπέδιου), είναι η δεδομένη η συμφωνία μας στον πυρήνα του θέματος, στη μετατροπή της χώρας μας, με απροκάλυπτο τρόπο πλέον, σε προτεκτοράτο των Αμερικανών και του ΝΑΤΟ και στη συμμετοχή της στους πολεμικούς τους τυχοδιωκτισμούς και στη γενοκτονία δε βάρος του αδελφού παλαιστινιακού λαού, που διαπράττει το σιωναζιστικό καθεστώς.
ΠΗΓΗ: efsyn.gr
«Παλιότερα προσδιορίζαμε την εξάπλωση του ιμπεριαλισμού, μετρώντας τις αποικίες του. Σήμερα, η αμερικανική εκδοχή της αποικίας είναι η στρατιωτική βάση».Chalmers Johnson, «America’s Empire of Bases»
Την Τρίτη 2-4-2024, η κυβέρνηση Μ. έστειλε άλλη μία παρτίδα όπλα στην Ουκρανία. Μόνο που αυτή τη φορά την πέρασε από τη Βουλή, υποστηρίζοντας ότι πρόκειται για «παλιά» πυρομαχικά, που έτσι κι αλλιώς «θα πήγαιναν για καταστροφή». Ομως, τα όπλα αυτά όχι μόνο δεν ήταν «άχρηστα», αλλά επιπλέον περιελάμβαναν απαγορευμένα από διεθνείς συνθήκες βλήματα λευκού φωσφόρου, καθιστώντας έτσι την Ελλάδα συνένοχη σε εγκλήματα πολέμου.
Βέβαια, δύο χρόνια τώρα, δεν έχει σταματήσει στιγμή η παροχή όπλων στην Ουκρανία. Και μπορεί να γινόταν στα κρυφά, όμως τα μαρτυρούσαν συνήθως οι ίδιοι οι παραλήπτες τους. Ετσι, μαθαίναμε ότι παρέλαβαν κρίσιμης σημασίας οπλικά συστήματα και πυρομαχικά, ενώ προανήγγειλαν την προμήθεια και αντιαεροπορικών συστημάτων (TOR-M1, OSA-AK, FAGOT κ.ά.).
Μάλιστα, η «Καθημερινή» της 10-3-2024 δημοσίευσε έναν ολόκληρο κατάλογο από οπλικά που έχουν σταλεί, ανάμεσά τους και αντιαεροπορικοί πύραυλοι FIM-92, Stinger, ένα σύγχρονο όπλο που θεωρείται και ιδιαιτέρα αποτελεσματικό. Είχε προηγηθεί πλήθος τοπικών εφημερίδων και ιστοσελίδων σε όλη τη χώρα, που αποκάλυπταν ότι νταλίκες με ξένες πινακίδες άδειαζαν τις ΠΑΠ (αποθήκες πυρομαχικών) από τα Γιάννενα και τη Δράμα μέχρι την Κόρινθο.
Ακόμη περισσότερο, μετά την επίσκεψη Μ. στην Ουκρανία, ο Ζελένσκι αποκάλυψε ότι προχωρούν στη σύναψη συμφωνίας για την παροχή εγγυήσεων ασφάλειας από την Ελλάδα στην Ουκρανία, που σημαίνει αναβάθμιση των οπλικών συστημάτων που αποστέλλονται αλλά και δέσμευση για την αποστολή στρατευμάτων. Από δημοσιεύματα εφημερίδων προκύπτει ότι ελληνικές χερσαίες δυνάμεις βρίσκονται ήδη σε γειτονικές χώρες και εκπαιδεύονται για να σταλούν στην Ουκρανία, ενώ άλλες δυνάμεις του ελληνικού Ναυτικού και της Αεροπορίας συνεκπαιδεύονται με αντίστοιχες μονάδες των ΗΠΑ, για να παράσχουν την αναγκαία υποστήριξη στις χερσαίες δυνάμεις. Αραγε πρόκειται να επαναληφθεί η ιστορία του 1919, όταν ελληνικά στρατεύματα πολεμούσαν, μακριά από τον τόπο τους, υπό τις διαταγές των Γάλλων στην Κριμαία και τη Χερσώνα;
Ας μην ξεχνάμε ότι η κυβέρνηση Μ. έχει ήδη νομοθετήσει την ένταξη Ελλήνων στρατιωτικών σε μονάδες επέμβασης των ΗΠΑ, σε περιοχές «άμεσων εχθροπραξιών». Εχει ξεκινήσει έτσι μια διαδικασία μεταλλαγής του ελληνικού στρατού από τον ρόλο της υπεράσπισης των κυριαρχικών δικαιωμάτων του ελληνικού λαού, στον ρόλο της υπεράσπισης των συμφερόντων των ΗΠΑ. Από τον ρόλο της εθνικής άμυνας στον ρόλο της επίθεσης σε άλλους λαούς.
Ετσι γίνεται καθαρή η οπτική της κυβέρνησης Μ., όταν, το 2019, ο υπουργός της δήλωνε «οι στρατιώτες μας μάτωσαν δίπλα στους Αμερικανούς στο παρελθόν, θα ματώσουν και στο μέλλον». Και ξεκαθάρισε η πλήρης μεταλλαγή της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής σε επίπεδα που δεν είχε φτάσει ποτέ στο παρελθόν, με την απόλυτη πλέον ανάθεσή της στην «προστάτιδα» δύναμη. Αυτός είναι και ο ορισμός του προτεκτοράτου. Μια εξωτερική πολιτική που ασκείται καθ΄ υπαγόρευση.
Ο Μ., από την πρώτη στιγμή, δήλωσε πόσο προβλέψιμος σύμμαχος των ΗΠΑ θα είναι και έκτοτε διαβεβαιώνει επίμονα και μονότονα πόσο πιστός και πειθήνιος σύμμαχος είναι. Η πρώτη πράξη εξωτερικής πολιτικής της κυβέρνησής του ήταν να κηρύξει πόλεμο στη μακρινή Βενεζουέλα, αναγνωρίζοντας ως νόμιμο πρόεδρό της έναν απίθανο τύπο, τον Γουαϊδό, εκλεκτό τότε των ΗΠΑ, ο οποίος σήμερα είναι κάτοικος Μαϊάμι, διώκεται για απάτες και υπεξαιρέσεις, ενώ τον έχουν αποκηρύξει και οι ίδιες οι ΗΠΑ.
Στη συνέχεια, στις 5-10-2019, τροποποίησε την MDCA, τη συμφωνία αποικιακού τύπου του 1990, του πατρός Μητσοτάκη, για τις βάσεις των ΗΠΑ, με μια νέα συμφωνία αποικίας, με την οποία παραδίδονται στις ΗΠΑ όχι μόνον όλες οι ελληνικές στρατιωτικές υποδομές, αλλά ακόμη και όλες οι μη στρατιωτικές εγκαταστάσεις και υποδομές (άρθρο 1 παρ. και παρ. 8 αντίστοιχα). Παρέδωσε δηλαδή, ολόκληρη τη χώρα ως οικόπεδο και αποικία άνευ όρων και για επ’ αόριστον.
Σε εφαρμογή αυτής της συμφωνίας αποικίας, οι ΗΠΑ άρχισαν με γρήγορους ρυθμούς να επεκτείνουν τις υπάρχουσες βάσεις (όπως την υπερ-Βάση της Σούδας) και να δημιουργούν άλλες, κυρίως στη Θεσσαλία και τη Θράκη, μέσα από τις οποίες διεξάγεται σήμερα σε έναν μεγάλο βαθμό η επίθεση κατά της Ρωσίας στο μέτωπο της Ουκρανίας. Πραγματικά, ο πόλεμος αυτός δεν θα μπορούσε να σταθεί, χωρίς τη συνεχή ροή ανεφοδιασμού, καθώς καθημερινά γιγαντιαία μεταγωγικά πλοία των ΗΠΑ ξεφορτώνουν πολεμοφόδια στο λιμάνι της Αλεξανδρούπολης, τα οποία προωθούνται σιδηροδρομικά στο μέτωπο.
Αυτή η ενεργότατη συμμετοχή στον πόλεμο, καθώς μάλιστα ο ίδιος ο Μ. έχει επανειλημμένα δηλώσει ότι ως χώρα είμαστε σε πόλεμο με τη Ρωσία, νομιμοποιεί την απάντηση από το αντίπαλο μέρος. Μια απάντηση με αντίποινα σε μια γκάμα που δεν μπορεί να προβλεφθεί. Ακόμη και ο διευθυντής της Καθημερινής σε πρόσφατο άρθρο του επισήμανε ανήσυχος ότι η Ελλάδα «πήρε υπερβολικό ρίσκο υποστηρίζοντας την Ουκρανία με κάθε τρόπο».
Ομως, γενικότερα σήμερα, οι διεθνείς σχέσεις της χώρας έχουν βρεθεί στο χειρότερο σημείο από ποτέ. Σε μια ιδιαίτερα ρευστή εποχή μετάβασης σε έναν πολυπολικό κόσμο, όπου δύει η Δύση και ανατέλλει η Ανατολή, όταν χρειάζονται πολύ προσεκτικές κινήσεις και ένας γεωπολιτικός σχεδιασμός (για την ακρίβεια ανασχεδιασμός) που να διασφαλίζει την ουδετερότητα και να προστατεύει την ειρήνη, η φανατική και τυφλή στράτευση στα σχέδια των ΗΠΑ και της Δύσης, καταστρέφει παραδοσιακές σχέσεις με χώρες και λαούς που βλέπουν σήμερα την Ελλάδα να στρατεύεται με την πλευρά του αντιπάλου τους.
Η Ελλάδα όμως, δεν έχει ανοίξει μέτωπο μόνο με τη Ρωσία, μια δύναμη, μέλος του Σ.Α. του ΟΗΕ που από την εποχή της ΕΣΣΔ έπαιρνε θετική θέση για το Κυπριακό και διαδραμάτιζε – για τους δικούς της φυσικά λόγους- σταθεροποιητικό ρόλο στην ευρύτερη περιοχή.
Την ίδια στιγμή που ο ίδιος ο Μ. δηλώνει και δεσμεύεται ότι η Ρωσία θα λογοδοτήσει για εγκλήματα πόλεμου, δεν έχει αρθρώσει ούτε μία λέξη για την κτηνώδη γενοκτονία του Ισραήλ σε βάρος του παλαιστινιακού λαού, για τα νοσοκομεία που βομβαρδίζει, τις πόλεις που ισοπεδώνει, τις ερπύστριες του σιωνισμού που συνθλίβουν σώματα νεκρών και ζωντανών μαζί, χωρίς οίκτο.
Η Ελλάδα έχει εμπλακεί ενεργότατα στον πόλεμο της Μέσης Ανατολής που διεξάγουν ΗΠΑ και Ισραήλ κατά των Παλαιστίνιων με προοπτική τον ανασχεδιασμό του χάρτη της ευρύτερης περιοχής, τον εκτοπισμό της Κίνας και την καταστροφή του Ιράν. Η Ελλάδα ως επιτιθέμενο μέρος στην ουσία, και σ’ αυτόν τον πόλεμο, νομιμοποιεί και εδώ αντίποινα εναντίον της και στο έδαφός της. Μια εμπλοκή κατά παράβαση του διεθνούς δικαίου που θα έπρεπε να είναι θεμέλιος λίθος της εξωτερικής πολιτικής.
Ομως ο βαθμός της υποτέλειας της κυβέρνησης Μ. απέναντι στις ΗΠΑ και στη Δύση γενικότερα και η εκχώρηση της εξωτερικής πολιτικής στην υπηρεσία των συμφερόντων τους έχει ως συνέπεια ένα ακόμη πλήγμα σε βάρος του ελληνικού και του κυπριακού λαού. Με πρωτοβουλία της αδελφής του πρωθυπουργού, ανοίγει ο δρόμος για τη διεθνή αναγνώριση του Κοσόβου ως ανεξαρτήτου κράτους μια επιλογή που προκαλεί βαθιά ρήξη στις ελληνοσερβικές σχέσεις και εμπλέκει άμεσα την Ελλάδα στη σύγκρουση που προετοιμάζουν ΗΠΑ και ΝΑΤΟ κατά της Ρωσίας στα Βαλκάνια, με διεκδικούμενο έπαθλο τη Σερβία. Αυτή η επικίνδυνη εμπλοκή, μία ακόμη μεταλλαγή από πάγιες θέσεις της εξωτερικής πολιτικής -κατά παραγγελία των ΗΠΑ, όπως καταγγέλλουν οι Σέρβοι-, την καθιστά μέρος της σύγκρουσης και απειλεί επικίνδυνα για μια ακόμη φορά τα δίκαια του ελληνικού λαού άμεσα αλλά και μακροπρόθεσμα.
