Εδώ ο κόσμος καίγεται
Εκτός από όσους μπορούν να χαρούν τα μελτέμια του Αυγούστου, για όλους τους άλλους καλοκαίρι πια σημαίνει απεγνωσμένη αναζήτηση σκιάς και περιορισμός σε εσωτερικό κλιματιζόμενο χώρο.
Αν θέλει κάποιος να πάει στο Ντουμπάι και να μην πληρώσει μια περιουσία, δεν έχει παρά να επιλέξει να κάνει το ταξίδι του καλοκαίρι. Πληρώνεις πολύ λιγότερο και καλοπερνάς. Αρκεί βέβαια να μη βγεις από το ξενοδοχείο, το εμπορικό κέντρο ή οποιονδήποτε άλλο κλιματιζόμενο χώρο. Εξω είναι κόλαση. Κανένα νόημα δεν έχει να πας στην παραλία, γιατί εκτός από την αφόρητη ζέστη, ακόμα και η θερμοκρασία της θάλασσας είναι τόσο ψηλή που δεν δροσίζει. Αντιθέτως, σε κάνει να νιώθεις κάπως σαν τον βάτραχο που προσεγγίζει σιγά σιγά ανυποψίαστος το σημείο βρασμού. Ενα τέτοιο ταξίδι μού θύμισε η εβδομάδα που μας πέρασε.
Καλή και απαραίτητη η αποτίμηση του εκλογικού αποτελέσματος. Ενδιαφέρων – λέμε τώρα – ο ανασχηματισμός, ιντριγκαδόρικες και οι «ζυμώσεις» στην Κεντροαριστερά. Στο μεταξύ όμως, κατά κυριολεξία, εδώ ο κόσμος μας καίγεται.
Τις προηγούμενες ημέρες, και ενώ ο Ιούνιος δεν είχε φτάσει καν στα μισά, ζήσαμε καύσωνα. Δεν μπορούσες να βγεις στον δρόμο. Θερμική κάμερα κατέγραψε στην Ομόνοια πάνω από 70 βαθμούς. Μια πυρκαγιά που ξέσπασε στο Λεκανοπέδιο και η αφρικανική σκόνη έκαναν τα πράγματα ακόμα χειρότερα. Ο ουρανός μας έχει τις περισσότερες μέρες ένα απροσδιόριστο αρρωστημένο άσπρο χρώμα και ο αέρας, όπου φυσάει, είναι καυτός.
Τα τελευταία χρόνια το καλοκαίρι μας έχει αρρωστήσει. Εκτός από όσους μπορούν να χαρούν τα μελτέμια του Αυγούστου, για όλους τους άλλους καλοκαίρι πια σημαίνει απεγνωσμένη αναζήτηση σκιάς και περιορισμός σε εσωτερικό κλιματιζόμενο χώρο. Σε λίγα χρόνια οι τουρίστες μπορεί να μη μας προτιμούν για καλοκαίρι. Πώς να αντέξουν;
Δεν υπάρχει κάτι που μπορούμε να κάνουμε; Αν αξιοποιούσαμε φέρ’ ειπείν κάθε διαθέσιμο τετραγωνικό για πράσινο στις μεγάλες πόλεις, δεν θα ήταν λίγο πιο υποφερτή η ζωή μας; Ακουσα τους μετεωρολόγους να εξηγούν πως υπό σκιά η θερμοκρασία πέφτει ακόμα και κατά 5 βαθμούς. Αν αλλάζαμε ωράρια καταστημάτων και σχολείων, δεν θα την παλεύαμε λίγο περισσότερο; Κάτι πρέπει να κάνουμε. Οχι επειδή είμαστε οικολόγοι. Επειδή η ζωή μας – πρώτα και κύρια στις τσιμεντουπόλεις – γίνεται αβίωτη. Το κλίμα μας αλλάζει και μαζί τελειώνει η ζωή μας όπως την ξέραμε.
Το καλοκαίρι που κάποτε περιμέναμε πώς και πώς να έρθει, τώρα θα παρακαλάμε να τελειώσει. Τα πρωτοβρόχια που μας έφερναν κατάθλιψη και νοσταλγία για τις διακοπές που τελείωσαν, τώρα θα τα περιμένουμε με ανυπομονησία.
Πέμπτη, 13 Ιουνίου, το θερμόμετρο του αυτοκινήτου μου, 10 λεπτά παρκαρισμένο στην Κηφισίας, έδειξε 49 βαθμούς. Πώς θα επιβιώσουμε, αν δεν κάνουμε κάτι ριζικό; Οχι κάποια στιγμή, τώρα!
