Ένα χατίρι που άξιζε ο κόσμος
Η τρέλα του Μαρινάκη και ένας κόσμος που άξιζε να ζήσει μια τέτοια επιτυχία…
Είναι τόσο έντονα τα συναισθήματα που σε κατακλύζουν τέτοιες στιγμές που δεν ξέρεις τι να γράψεις. Από που να ξεκινήσεις και που να σταθείς περισσότερο. Στο ποδοσφαιρικό θαύμα που πέτυχε μια ομάδα που πριν από τρεις μήνες ήταν σχεδόν διαλυμένη; Σε αυτόν τον καταπληκτικό Βάσκο προπονητή που την μεταμόρφωσε ή μήπως σ’ έναν πρόεδρο που ακόμα και τότε που πολλοί από μας έλεγαν πως ο Ολυμπιακός πρέπει να σχεδιάσει από τώρα την επόμενη σεζόν, αυτός αποφάσισε να το πάει μέχρι τέλους και να μην παραδώσει τα όπλα;
Διαβάστε επίσης: Αν δεν πιστεύεις στα θαύματα, δεν τα συναντάς
Αν έπρεπε να διαλέξω που πρέπει να σταθώ περισσότερο θα επέλεγα τον Βαγγέλη Μαρινάκη, διότι μόνο αν έχει κάποιος το δικό του πάθος και τη δική του τρέλα με τον Ολυμπιακό θα έκανε όσα έκανε, όσα έκανε πριν λίγους μήνες για την ομάδα, αλλά ξέρετε κάτι; Πλέον δεν νομίζω ότι υπάρχει και ιδιαίτερος λόγος, διότι πολύ άπλα όλοι ξέρουν. Όλοι πλέον ξέρουν και αναγνωρίζουν ότι αν δεν ήταν αυτός ο τρελός πρόεδρος, που βούρκωσε όταν πήγε μπροστά στους οπαδούς του Θρύλου στο «Βίλα Πάρκ», ο Ολυμπιακός δεν θα έφτανε ΠΟΤΕ στο φετινό τελικό του Europa Conference League. Κάποιοι στιγμή θα το κατάφερνε, διότι ήταν γραφτό του, όπως επέμενε να λέει ακόμα και στα τελευταία του ο συγχωρεμένος ο πατέρας μου, αλλά φέτος ποτέ χωρίς την τρέλα του Μαρινάκη…
Τον πατέρα μου τον θυμήθηκα μόλις έληξε το παιχνίδι και βούρκωσα. Στη συνέχεια όταν ήμουν κολλημένος για σχεδόν δυο ώρες στην Πειραιώς, με τον κόσμο να έχει βγει από τα αμάξια και να το γιορτάζει, θυμήθηκα γνωστούς και φίλους που έχουν φύγει από τη ζωή και οι οποίοι αγαπούσαν παθολογικά τον Ολυμπιακό όπως οι περισσότεροι οπαδοί του και βούρκωσα και πάλι. Αν το καλοσκεφτούμε αυτός είναι ο Ολυμπιακός. Ο κόσμος του. Αυτός ο κόσμος που περίμενε δεκαετίες ολόκληρες για να ζήσει αυτήν την στιγμή και την έζησε. Αυτοί οι συγγενείς, οι φίλοι και οι γνωστοί, που δεν είναι πια κοντά μας, αλλά με κάποιον μεταφυσικό τρόπο είμαι βέβαιος ότι το χάρηκαν, το έζησαν κι αυτοί. Για όλα αυτά τα αλάνια που περίμεναν υπομονετικά να μας κάνει ο Θεός ένα χατίρι, όπως λέει και το γνωστό σύνθημα και επιτέλους μας το έκανε. Θα τον δούμε τον Θρύλο μας στον τελικό και μαζί με μας, μέσα από τα δικά μας μάτια, θα τον δουν κι όλοι αυτοί που έχουν φύγει…
Όσο για τη συνέχεια; Προσωπικά είμαι τόσο γεμάτος με την πρόκριση κι αυτό το ποδοσφαιρικό θαύμα που πέτυχε ο Ολυμπιακός που ότι κι αν γίνει στον τελικό της Νέας Φιλαδέλφειας θα είμαι ευχαριστημένος. Το μόνο που με ενδιαφέρει είναι να εξασφαλίσει και για τη νέα σεζόν ευρωπαϊκό εισιτήριο η ομάδα, ώστε να ζήσουμε και του χρόνου ανάλογες στιγμές. Κι όσο ειρωνικό και οξύμωρο κι αν ακούγεται μετά από μια τόσο μεγάλη και ιστορική επιτυχία, ο Ολυμπιακός την ευρωπαϊκή του παρουσία για τη νέα σεζόν δεν την έχει εξασφαλίσει ακόμα. Και μακάρι να μην πάει με αυτό το βάρος στον τελικό…
ΥΓ. Ο Ολυμπιακός θα παίξει έναν ευρωπαϊκό τελικό στο πιο σύγχρονο γήπεδο της Ελλάδας. Ο κόσμος του είμαι βέβαιος ότι θα το σεβαστεί. Η αστυνομία να κάνει τη δουλειά της και τίποτα άλλο…
