Γιατί δεν ωφελεί να ασχολούμεθα με τον ΣΥΡΙΖΑ

Θα μου πείτε ότι υπάρχει αντίφαση ανάμεσα στον τίτλο και το περιεχόμενο της στήλης. Εκτός κι αν συμβούν συνταραχτικές εξελίξεις που δεν τις προβλέπω, απλά επεξηγώ την θέση. Τουλάχιστον όσον αφορά αυτήν την στήλη.

Οι εξελίξεις στον ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται να κυριαρχούν στην επικαιρότητα και το πραγματικό ερώτημα είναι «γιατί»; Αν είχαμε ουσιαστική αίσθηση της πραγματικότητας, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης θα όφειλαν να αναδεικνύουν τον τεράστιο κίνδυνο για την ανθρωπότητα που φέρει η επέκταση του πολέμου Ρωσίας-Ουκρανίας με την συμμετοχή πλέον του Ιράν, η πιθανή επέκταση του πολέμου Ισραήλ- Χαμάς – Χεζμπολά και πάλι με την συμμετοχή του Ιράν, η σκληρότητα και ταχύτητα της κλιματικής κρίσης, το μέλλον της Ε.Ε. μετά το ξεγύμνωνα των υπαρξιακών κινδύνων που αντιμετωπίζει. Στο πλαίσιο αυτό η ενασχόληση με τον ΣΥΡΙΖΑ φαντάζει ως εξωπραγματική.

Δεν φαντάζει. Είναι. Διότι, όποιες κι αν είναι οι εξελίξεις στο συγκεκριμένο κόμμα, σημασία και επίπτωση δεν έχουν πλέον. Η «πρώτη φορά αριστερά» από κυβερνών κόμμα έχει εξελιχθεί σε συνονθύλευμα από φράξιες που άντε να απασχολούν το 1% – 3% των πολιτών. Κι αυτή η εικόνα δεν θα αλλάξει.

Πολλά είναι τα σενάρια που κυοφορούνται, η κατάληξη, όμως, θα είναι η ίδια.

Ας ο Κασσελάκης φύγει, θα αφήσει πίσω του φράξιες που θα ψάχνουν από την μία μεριά να συγκαλύψουν τις βαριές κατηγορίες που είχαν ανταλλάξει, από την άλλη να ανακαλύψουν τι εκπροσωπούν, τι πιστεύουν και ποια είναι η δική τους πρόταση εξουσίας και, από την τρίτη να συμφωνήσουν ως προς την ηγεσία.

Αν μείνει και δεν εκλεγεί το σενάριο είναι το ίδιο. Θα είναι σαν να έχει φύγει – εκτός κι αν ιδρύσει νέο δικό του κόμμα. Θα το θεωρήσω ως ανέκδοτο, μην ξεχνώντας όμως, πως μερικές φορές το πρόβλημα με τα πολιτικά  ανέκδοτα είναι ότι εκλέγονται.

Αν ο Κασσελάκης παραμείνει και εκλεγεί ξανά από την βάση, τότε στον ΣΥΡΙΖΑ θα επιβεβαιωθεί και πρακτικά η τριχοτόμηση του:  βουλευτές θα αποχωρήσουν, η θεσμική θέση  της αξιωματικής αντιπολίτευσης θα χαθεί, οι φράξιες θα αλληλοσκοτώνονται.

Τέταρτο σενάριο είναι η εκλογή νέας ηγεσίας εφόσον ο Κασσελάκης θα έχει παίξει τον ρόλο του διάττοντος αστέρα. Ο Πολάκης  ως επικεφαλής είναι εκ φύσεως ακραίος και διχαστικός. Ακόμη κι αν δεν επερχόταν νέα διάσπαση, η επιστροφή του ΣΥΡΙΖΑ σε περιθωριακό κόμμα θα είναι εγγυημένη.

Αν δεν είναι ο Πολάκης, τότε τον διχασμό θα προκαλέσει ο ίδιος ο Πολάκης, καθώς πιστεύει ακράδαντα στην ακρότητα των θέσεων του. Κατά μία έννοια είναι βαθύτητα θρησκευτικός: «αντιπροσωπεύει» τον διάβολο που λέει στον Ιβάν Καραμαζόφ « Δεν υπάρχει νόμος για τον Θεό—τα πάντα επιτρέπονται, κι αυτό είναι όλο». Για τον Πολάκη τα πάντα επιτρέπονται στην μάχη για την κατάληψη των αρμών της εξουσίας. Δεν βλέπω πολλούς είτε να καταλαμβάνουν την Βουλή είτε να βάζουν φυλακή τους αντιπάλους (αλά Τραμπ).

Αν δεν είναι ο Πολάκης και είναι ο Παππάς, τότε ο νιχιλισμός θα συναντήσει την αναξιοπιστία και είναι ερώτημα αν ο ΣΥΡΙΖΑ θα πιάσει έστω το 3% του πάλαι ποτέ. Πόσοι, επιτέλους, μπορούν να πιστέψουν στην κυβερνησιμότητα του ενός ή του άλλου;

Το δυστοπικό 3%-4% του Αλαβάνου μερικές δεκαετίες πριν, εμφανίζεται πλέον ως το… σήμα κατατεθέν του ΣΥΡΙΖΑ, καθώς το κόμμα βαδίζει ολοταχώς με τυμπανοκρουσίες προς το συγκεκριμένο ορόσημο.

Ο ΣΥΡΙΖΑ του 2015 έχει ήδη περάσει στην ιστορία. Σήμερα απλά παρακολουθούμε τα μεταθανάτια σπαράγματα. Ας γίνει και η επίσημη κηδεία, μήπως και ασχοληθούμε σοβαρά με τα…σοβαρά.

Διαβάστε επίσης

Ο Ντράγκι προειδοποιεί: H πρόκληση για την Ευρώπη είναι υπαρξιακή

 

 

​

Θα μου πείτε ότι υπάρχει αντίφαση ανάμεσα στον τίτλο και το περιεχόμενο της στήλης. Εκτός κι αν συμβούν συνταραχτικές εξελίξεις που δεν τις προβλέπω, απλά επεξηγώ την θέση. Τουλάχιστον όσον αφορά αυτήν την στήλη.

Οι εξελίξεις στον ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται να κυριαρχούν στην επικαιρότητα και το πραγματικό ερώτημα είναι «γιατί»; Αν είχαμε ουσιαστική αίσθηση της πραγματικότητας, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης θα όφειλαν να αναδεικνύουν τον τεράστιο κίνδυνο για την ανθρωπότητα που φέρει η επέκταση του πολέμου Ρωσίας-Ουκρανίας με την συμμετοχή πλέον του Ιράν, η πιθανή επέκταση του πολέμου Ισραήλ- Χαμάς – Χεζμπολά και πάλι με την συμμετοχή του Ιράν, η σκληρότητα και ταχύτητα της κλιματικής κρίσης, το μέλλον της Ε.Ε. μετά το ξεγύμνωνα των υπαρξιακών κινδύνων που αντιμετωπίζει. Στο πλαίσιο αυτό η ενασχόληση με τον ΣΥΡΙΖΑ φαντάζει ως εξωπραγματική.

Δεν φαντάζει. Είναι. Διότι, όποιες κι αν είναι οι εξελίξεις στο συγκεκριμένο κόμμα, σημασία και επίπτωση δεν έχουν πλέον. Η «πρώτη φορά αριστερά» από κυβερνών κόμμα έχει εξελιχθεί σε συνονθύλευμα από φράξιες που άντε να απασχολούν το 1% – 3% των πολιτών. Κι αυτή η εικόνα δεν θα αλλάξει.

Πολλά είναι τα σενάρια που κυοφορούνται, η κατάληξη, όμως, θα είναι η ίδια.

Ας ο Κασσελάκης φύγει, θα αφήσει πίσω του φράξιες που θα ψάχνουν από την μία μεριά να συγκαλύψουν τις βαριές κατηγορίες που είχαν ανταλλάξει, από την άλλη να ανακαλύψουν τι εκπροσωπούν, τι πιστεύουν και ποια είναι η δική τους πρόταση εξουσίας και, από την τρίτη να συμφωνήσουν ως προς την ηγεσία.

Αν μείνει και δεν εκλεγεί το σενάριο είναι το ίδιο. Θα είναι σαν να έχει φύγει – εκτός κι αν ιδρύσει νέο δικό του κόμμα. Θα το θεωρήσω ως ανέκδοτο, μην ξεχνώντας όμως, πως μερικές φορές το πρόβλημα με τα πολιτικά  ανέκδοτα είναι ότι εκλέγονται.

Αν ο Κασσελάκης παραμείνει και εκλεγεί ξανά από την βάση, τότε στον ΣΥΡΙΖΑ θα επιβεβαιωθεί και πρακτικά η τριχοτόμηση του:  βουλευτές θα αποχωρήσουν, η θεσμική θέση  της αξιωματικής αντιπολίτευσης θα χαθεί, οι φράξιες θα αλληλοσκοτώνονται.

Τέταρτο σενάριο είναι η εκλογή νέας ηγεσίας εφόσον ο Κασσελάκης θα έχει παίξει τον ρόλο του διάττοντος αστέρα. Ο Πολάκης  ως επικεφαλής είναι εκ φύσεως ακραίος και διχαστικός. Ακόμη κι αν δεν επερχόταν νέα διάσπαση, η επιστροφή του ΣΥΡΙΖΑ σε περιθωριακό κόμμα θα είναι εγγυημένη.

Αν δεν είναι ο Πολάκης, τότε τον διχασμό θα προκαλέσει ο ίδιος ο Πολάκης, καθώς πιστεύει ακράδαντα στην ακρότητα των θέσεων του. Κατά μία έννοια είναι βαθύτητα θρησκευτικός: «αντιπροσωπεύει» τον διάβολο που λέει στον Ιβάν Καραμαζόφ « Δεν υπάρχει νόμος για τον Θεό—τα πάντα επιτρέπονται, κι αυτό είναι όλο». Για τον Πολάκη τα πάντα επιτρέπονται στην μάχη για την κατάληψη των αρμών της εξουσίας. Δεν βλέπω πολλούς είτε να καταλαμβάνουν την Βουλή είτε να βάζουν φυλακή τους αντιπάλους (αλά Τραμπ).

Αν δεν είναι ο Πολάκης και είναι ο Παππάς, τότε ο νιχιλισμός θα συναντήσει την αναξιοπιστία και είναι ερώτημα αν ο ΣΥΡΙΖΑ θα πιάσει έστω το 3% του πάλαι ποτέ. Πόσοι, επιτέλους, μπορούν να πιστέψουν στην κυβερνησιμότητα του ενός ή του άλλου;

Το δυστοπικό 3%-4% του Αλαβάνου μερικές δεκαετίες πριν, εμφανίζεται πλέον ως το… σήμα κατατεθέν του ΣΥΡΙΖΑ, καθώς το κόμμα βαδίζει ολοταχώς με τυμπανοκρουσίες προς το συγκεκριμένο ορόσημο.

Ο ΣΥΡΙΖΑ του 2015 έχει ήδη περάσει στην ιστορία. Σήμερα απλά παρακολουθούμε τα μεταθανάτια σπαράγματα. Ας γίνει και η επίσημη κηδεία, μήπως και ασχοληθούμε σοβαρά με τα…σοβαρά.

Διαβάστε επίσης

Ο Ντράγκι προειδοποιεί: H πρόκληση για την Ευρώπη είναι υπαρξιακή