Γιατί η Γερμανία δεν πληρώνει επανορθώσεις στην Ελλάδα

Για τα εγκλήματα πολέμου (π.χ. εκτελέσεις αμάχων, πρόκληση λιμού με την επίσχεση τροφίμων) και για τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας [π.χ. μαζική εξόντωση Ελλήνων σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, μαζικές σφαγές κατοίκων όπως στην Κάνδανο (3/6/1941), στο Κομμένο (16/8/1943), στη Βιάννο (14-16/9/43), στα Καλάβρυτα (11/12/1943), στο Δίστομο (10/6/1944), στα Ανώγεια (Αύγουστος 1944)] η Διάσκεψη Ειρήνης στο Παρίσι επιδίκασε, το 1946, αποζημιώσεις.

Αυτές, η Ελληνική Διακομματική Επιτροπή της Βουλής τις υπολόγισε, το 2016, σε 107 δισ. ευρώ, δίχως προσαύξηση τόκων και αφαιρώντας τα 115 εκατ. μάρκα που κατέβαλε το Βερολίνο σε ορισμένες κατηγορίες θυμάτων. Mε ένα επιτόκιο 3% το ποσόν φθάνει σήμερα το ένα τρισ. ευρώ. Για την καταστροφή των ελληνικών υποδομών, η Διάσκεψη Ειρήνης στο Παρίσι επιδίκασε 6,7 δισ. δολάρια, με τιμή δολαρίου αυτή του 1938. Το ποσόν αυτό ανέρχεται σήμερα με τους τόκους σε 595 δισ. ευρώ. Η Γερμανία έχει μέχρι στιγμής καταβάλει 20 εκατ. δολάρια!

Στις γερμανικές οφειλές συμπεριλαμβάνεται η αποπληρωμή των δανείων τα οποία η κατεχόμενη Ελλάδα χορήγησε στην Γερμανία, βάσει διακρατικής συμφωνίας. Το συνολικό ποσόν αποτιμάται, ανάλογα με την τιμαριθμική προσαρμογή απο 100 μέχρι 506 δισ. ευρώ. Τα δάνεια αυτά δεν έχουν μέχρι σήμερα εξοφληθεί από το Βερολίνο, μολονότι στην διάρκεια της κατοχής, το Γερμανικό Ράϊχ εξυπηρέτησε τις δύο πρώτες δόσεις του πρώτου δανείου. Επιπροσθέτως, στα χέρια γερμανικών μουσείων και ιδιωτών παραμένουν 8.500 αρχαιολογικά αντικείμενα και 469 πίνακες ζωγραφικής που λεηλατήθηκαν στην διάρκεια της κατοχής από Γερμανούς στρατιωτικούς. Τα αντικείμενα αυτά ζητήθηκαν από την Ελληνική Κυβέρνηση το 1946 και δεν έχουν επιστραφεί!

Γιατί αρνείται η Γερμανία

Η άρνηση του γερμανικού κράτους να καταβάλει αποζημιώσεις (για όσα η τότε κυβέρνησή του και οι ένοπλες δυνάμεις του διέπραξαν στην Ελλάδα) στηρίζεται σε πολιτικούς λόγους. Αυτούς, το Βερολίνο τους επικαλύπτει με ποικίλα προσχήματα, υπεκφυγές και δικαιολογίες νομικής χροιάς. Το νομικοφανές οπλοστάσιο του Βερολίνου δεν θα άντεχε σε μια πολιτικά αποφασιστική και νομικά τεκμηριωμένη εκστρατεία προσφυγών της Αθήνας στα κατάλληλα ανά περίπτωση δικαιοδοτικά όργανα. Η καταθλιπτική όμως επιρροή της Γερμανίας στο ελληνικό πολιτικό σύστημα αποτρέπει διαχρονικά μια τέτοια εξέλιξη, άρα και το ξεγύμνωμα της ένδειας επιχειρημάτων και περισσεύματος υποκρισίας εκεί στο Βερολίνο.

Ας αφήσουμε κατά μέρος στο παρόν κείμενο τι δεν πράττουν οι υποτελείς των Αθηνών ως προς την διεκδίκηση των οφειλομένων, διότι δήθεν δεν συνάδει με το εθνικό συμφέρον να χολώσουμε τώρα τους Γερμανούς! Ας εστιάσουμε στους πραγματικούς λόγους άρνησης της σημερινής Γερμανίας να αποζημιώσει για τις καταστροφές που προκάλεσε και τα εγκλήματα που διέπραξε, εισβάλλοντας στην Ελλάδα.

Ο μείζων λόγος είναι ανατριχιαστικά απλός: για το Βερολίνο η διεκδίκηση της ευρωπαϊκής ηγεμονίας δεν ήταν τότε –ούτε και σήμερα– άδικη, παράνομη ή ανήθικη επιδίωξη! Είναι στην φύση των διεθνών πραγμάτων, αν όχι στην ανθρώπινη φύση, η πάλη για την ηγεμονία. Και κάθε μέσο ήταν τότε –είναι και σήμερα– επιτρεπτό, στον βαθμό που αποδεικνύεται τελεσφόρο! Την ιστορία την γράφουν οι νικητές. Εάν αυτοί ήσαν οι Γερμανοί (λίγο, άλλωστε, έλειψε!), όλα όσα σήμερα τους προσάπτονται –είτε ως εγκλήματα πολέμου είτε ως εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας– δεν θα ήσαν ούτε υποσημείωση στις δέλτους της Ιστορίας!

Η σημερινή γερμανική κοινωνία δεν θεωρεί ότι οι πατεράδες και παππούδες τους ηθικά έσφαλαν. Το σφάλμα προδήλως υπήρξε πολιτικό, δηλαδή ως προς την εκτίμηση των διεθνών συσχετισμών, άρα και ως προς τα μέσα, την τακτική και ρητορική που επιλέχθηκαν για να υπηρετήσουν την στρατηγική επιδίωξη της γερμανικής ηγεμονίας στην Ευρασία. Τα εγκλήματα που διαπράχθηκαν σε βάρος ξένων πολιτών ήσαν συναφή με την φύση και λογική του πολέμου, του κάθε πολέμου. Άρα, περίπου αναπόφευκτα!

Χαρακτηριστικό της θεώρησης του σημερινού γερμανικού κράτους εν προκειμένω, είναι ότι για εγκλήματα σε βάρος Γερμανών πολιτών, Εβραίων ή μη, ασκήθηκαν διώξεις στις δεκαετίες του 1950, 1960 και 1970, ενώ στις οικογένειες των θυμάτων χορηγήθηκαν αποζημιώσεις που γερμανικά δικαστήρια επιδίκασαν ή ενέκρινε η γερμανική κυβέρνηση. Αυτό για λόγους εσωτερικής, συνταγματικής τάξης στην Γερμανία!

Ταυτόχρονα, ο 40χρονος ανταγωνισμός της Βόννης με τo ανατολικογερμανικό καθεστώς του Βερολίνου καθώς και το αναγκαίο rebranding της διεθνούς εικόνας της Ομοσπονδιακής Γερμανίας (και των εμβληματικών της βιομηχανιών) οδήγησε σε κατά περίπτωσιν επιλεκτικές αποζημιώσεις Ισραηλινών Εβραίων, Αμερικανών Εβραίων καθώς και σκλάβων εργασίας από την Ανατολική Ευρώπη, όπως και σε επιστροφές λεηλατημένων έργων τέχνης.

Το κριτήριο σε όλες ανεξαιρέτως τις περιπτώσεις ήταν είτε επιτακτική πολιτική σκοπιμότητα, είτε αδήριτη πολιτική αναγκαιότητα. Στις λοιπές περιπτώσεις, κατά τις οποίες η μαζική κλίμακα των γερμανικών εγκλημάτων συνέτρεχε με την πολιτική αδυναμία ή ανικανότητα των κρατών των θυμάτων να υποχρεώσουν την σημερινή Γερμανία σε καταβολή αποζημιώσεων, οι Γερμανοί ιθύνοντες ανέθεταν στους εκάστοτε Γερμανούς Προέδρους Δημοκρατίας να εκφράζουν εξ ονόματος του γερμανικού έθνους την βαθύτατη οδύνη τους, πηγαίνοντας, εν ανάγκη, στους τόπους του μαρτυρίου…

Στη γερμανική πρεσβεία στις 6 Απριλίου

Το αίτημα συγχώρεσης που επιτακτικά και κατά κόρον προβάλλουν οι Γερμανοί εκπρόσωποι μαζί με την εξ ίσου επιτακτική παρότρυνση “να κοιτάξουμε μπροστά”, ακυρώνεται στον βαθμό που δεν στηρίζεται σε έμπρακτη μετάνοια του λαού και του κράτους τους. Την οποία τεκμηριώνει η επανόρθωση των ζημιών και η επιστροφή των κεφαλαίων και πολιτιστικών θησαυρών που έχουν κλαπεί. Όσο αυτό δεν γίνεται, η γερμανική απαίτηση συγχώρεσης και συμπόρευσης σε “κοινό μέλλον” δεν απέχει από όσα τότε επιδίωκαν οι θύτες με την εγκληματική τους συμπεριφορά: την αναίρεση και εξάλειψη της εθνικής ταυτότητας των Ελλήνων μέσα από την καταναγκαστική ένταξή τους ως υποδεεστέρων στη Γερμανική Ευρώπη.

Αυτό επιδίωξε το 1941-45 έναντι της Ελλάδας η Γερμανία, με εργαλεία τον πόλεμο, τις καταστροφές και τον εξανδραποδισμό. Τα ίδια –με διαφορετικά, πιο αποτελεσματικά εργαλεία– επιδιώκει και τώρα, μη διστάζοντας να απαιτήσει από τις κοινωνίες των θυμάτων “συγχώρεση”. Στην πραγματικότητα, ζητάει να αποδεχθούμε ότι τα εγκλήματα του παρελθόντος ήσαν μοιραία υποπροϊόντα μιας τραγικής πορείας της Ιστορίας και να συναινέσουμε ότι καταλογισμός δεν νοείται και δεν χωρεί!

Η προγραμματισμένη για τις 6 Απριλίου το μεσημέρι (12 μμ) συγκέντρωση μπροστά στην γερμανική πρεσβεία στην Αθήνα υπενθυμίζει τα γερμανικά εγκλήματα και καταγγέλλει την επίμονη άρνηση του γερμανικού κράτους να επανορθώσει όσα διέπραξε. Όσοι την οργανώνουμε και όσοι θα συμμετάσχουμε επισημαίνουμε ότι εάν δεν υπάρξει έμπρακτη μετάνοια των θυτών, μοιραία θα επαναλάβουν τις εγκληματικές τους συμπεριφορές μόλις τους επιτρέψει η δύναμη που επιζητούν και η δική μας αδυναμία…