Γιατί ο Σαμαράς πρέπει να παραδώσει τώρα την βουλευτική του έδρα – Αρθρο παρέμβαση

Οι πρώην πρωθυπουργοί έχουν μια ιδιότυπη ασυλία στη χώρα μας. Μπορούν να λένε ό,τι θέλουν και ταυτόχρονα να μη δέχονται τις συνέπειες των λεγόμενών τους διότι κάποτε έγιναν πρωθυπουργοί.

Ταυτόχρονα η συγκεκριμένη αυτή πολιτική «κάστα» έχει κι ένα μοναδικό προνόμιο. Εκλέγονται χωρίς καν να κουνήσουν το δακτυλάκι τους, παίρνουν μια θέση στον Κοινοβούλιο χωρίς σταυρό επειδή απλά ήταν κάποτε πρωθυπουργοί.

Το ακόμη χειρότερο που αποδέχεται σιωπηρά όλο το πολιτικό σύστημα; Ότι οι πρώην πρωθυπουργοί είναι επί της ουσίας απόντες από την κοινοβουλευτική διαδικασία.

Δεν συμμετέχουν σε επιτροπές, δεν καταθέτουν επερωτήσεις, πολλές φορές δεν συμμετέχουν στις ψηφοφορίες, έχουν τις γραφειάρες τους στη Βουλή και σχεδόν πάντα, εκτός από το να γκρινιάζουν, είναι και οι καλύτεροι διαδρομιστές, μαζί με το επιτελείο τους.

Σε όλο αυτό το σκηνικό ελάχιστοι ξέφυγαν, κι απέδειξαν ότι έχουν τουλάχιστον το γνώθι σ’ αυτόν, αλλά και τον σεβασμό στην κοινοβουλευτική δημοκρατία.

Μπορώ να θυμηθώ τον Κώστα Σημίτη που πήγε σπίτι του και από το 2023 και τον Κώστα Καραμανλή που έμεινε εκτός Βουλής, αφού βεβαίως από το 2009 που έφυγε από το Μαξίμου, και για 15 σχεδόν χρόνια, ήταν κατ’ όνομα βουλευτής.

Προφανώς και δεν το κάνουν για τα λεφτά, για την βουλευτική αποζημίωση. Περισσότερο το κάνουν για την υστεροφημία τους, για τα προνόμια που δεν θέλουν να χάσουν, πιθανότατα γιατί θέλουν να βολέψουν και κάποιον της οικογενείας.

Κυρίως, όμως, για να έχουν τη δυνατότητα της παρέμβασης. Αδιαφορούν για το αν «κλέβουν» την έδρα από έναν πιθανότατα αξιόλογο βουλευτή που έχει δουλέψει πολύ για να εκλεγεί και να βοηθήσει τον τόπο του με τη δράση του εντός της Βουλής.

Θεωρούν δε υποτιμητικό ακόμη και να γίνουν υπουργοί. Τι; Από δήμαρχοι κλητήρες; Δεν παίζει κάτι τέτοιο.

Θέλουν να μοιάζουν με «Νέστορες» του κόμματός τους, να λένε ό,τι τους κατέβει λες και είναι οι σοφοί της πολιτικής, και από κάτω να τους αποθεώνουν οι χειροκροτητές τους.

Και βεβαίως… απαιτούν από τους άλλους σεβασμό. Όχι να τον κερδίζουν με τη στάση ζωής τους, αλλά να τον απαιτούν ως… πρώην πρωθυπουργοί, που έχουν βεβαίως και την[ΛM1]  «αυλή», η οποία επίσης έχει απαιτήσεις.

Τι κι αν δεν έχουν προσφέρει τίποτε μετά την φυγή τους από το Μαξίμου. Ρωτήστε πόσες ερωτήσεις έχει κάνει τα τελευταία χρόνια ο Αντώνης Σαμαράς και πόσες ο Κώστας Καραμανλής ή ο Γιώργος Παπανδρέου.

Γιατί τα γράφω όλα αυτά; Μα πολύ απλά. Διότι κάποτε οι βουλευτικές έδρες κληρονομικώ δικαιώματι πρέπει να πάψουν, όποιον κι αν αφορά αυτό. Είτε λέγεται Μητσοτάκης, είτε Σαμαράς, είτε Παπανδρέου, είτε Καραμανλής.

Ο Αντώνης Σαμαράς οφείλει λοιπόν, αν θέλει να αποχωρήσει από την πολιτική με ψηλά το κεφάλι και με αξιοπρέπεια, να παραιτηθεί και να παραδώσει την έδρα του στον πρώτο επιλαχόντα στη Μεσσηνία.

Και να το κάνει αυτό τώρα, όχι στις επόμενες εκλογές που προφανώς και δεν μπορεί να είναι σε εκλογικές λίστες.

Κι αν θέλει να μιλάει επί παντός του επιστητού ως πρώην πρωθυπουργός σε ομίλους, tea party, παρουσιάσεις βιβλίων – αποθεωτικών βιογραφιών τους κ.λπ.

Φτάνει πια με τους πρώην πρωθυπουργούς που πρέπει να τους προσκυνάμε μέχρι να πεθάνουν.

Θα προσφέρει περισσότερες υπηρεσίες στην πατρίδα που τόσο αγαπά ο κ. Σαμαράς, κι αυτό δεν αμφισβητείται από κανέναν, αν αποχωρήσει από τη Βουλή. Και ο Παπανδρέου βεβαίως ως πρώην πρωθυπουργός.

Να ξεκαθαρίσω κάτι. Ο κ. Σαμαράς όταν έκρυψε (με δυσκολία) το υπερεγώ του. Όταν έθαψε τις εμμονές του και αποφάσισε να παίξει ομαδικά και χωρίς παρωπίδες, έγινε ένας από τους καλύτερους πρωθυπουργούς της Μεταπολίτευσης.

Βοήθησε όσο λίγοι πολιτικοί να μείνει η χώρα στο δρόμο της ομαλότητας, της ευρωπαϊκής πορείας, της ευημερίας.

Από το 2015 και μετά, όμως, όταν έχασε και ήταν ο μοναδικός πρωθυπουργός που δεν παρέδωσε το Μέγαρο Μαξίμου (γιατί μπήκε πάλι ο εγωϊσμός και η ιδεολογική τύφλωση), δεν προσέφερε σχεδόν τίποτε.

Μόνο κριτική εκ του ασφαλούς, ίντριγκα, γκρίνια και μιζέρια. Ηρθε επιτέλους η ώρα να αποδείξει ότι μια εθελούσια συνταξιοδότησή του θα είναι το καλύτερο και γι’ αυτόν και για τη χώρα.

Διαβάστε επίσης:

Αντώνης Σαμαράς: Το δις εξ αμαρτείν, ουκ ανδρός σοφού – Αρθρο παρέμβαση
Πολυτεχνείο 1973: Το νομοθετικό διάταγμα 1347/1973, η εξέγερση των φοιτητών και η εισβολή του τανκ που έκανε τον γύρο του κόσμου
Νέος πόλεμος Κούστα – Γιαννικοπούλου: «Ηταν ηθοποιός, δεν είχε ούτε ευρώ» – «Είχε περιουσία μόλις 1,4 εκατ., με εμένα έφτασε τα 702 εκατ.»
 

​

Οι πρώην πρωθυπουργοί έχουν μια ιδιότυπη ασυλία στη χώρα μας. Μπορούν να λένε ό,τι θέλουν και ταυτόχρονα να μη δέχονται τις συνέπειες των λεγόμενών τους διότι κάποτε έγιναν πρωθυπουργοί.

Ταυτόχρονα η συγκεκριμένη αυτή πολιτική «κάστα» έχει κι ένα μοναδικό προνόμιο. Εκλέγονται χωρίς καν να κουνήσουν το δακτυλάκι τους, παίρνουν μια θέση στον Κοινοβούλιο χωρίς σταυρό επειδή απλά ήταν κάποτε πρωθυπουργοί.

Το ακόμη χειρότερο που αποδέχεται σιωπηρά όλο το πολιτικό σύστημα; Ότι οι πρώην πρωθυπουργοί είναι επί της ουσίας απόντες από την κοινοβουλευτική διαδικασία.

Δεν συμμετέχουν σε επιτροπές, δεν καταθέτουν επερωτήσεις, πολλές φορές δεν συμμετέχουν στις ψηφοφορίες, έχουν τις γραφειάρες τους στη Βουλή και σχεδόν πάντα, εκτός από το να γκρινιάζουν, είναι και οι καλύτεροι διαδρομιστές, μαζί με το επιτελείο τους.

Σε όλο αυτό το σκηνικό ελάχιστοι ξέφυγαν, κι απέδειξαν ότι έχουν τουλάχιστον το γνώθι σ’ αυτόν, αλλά και τον σεβασμό στην κοινοβουλευτική δημοκρατία.

Μπορώ να θυμηθώ τον Κώστα Σημίτη που πήγε σπίτι του και από το 2023 και τον Κώστα Καραμανλή που έμεινε εκτός Βουλής, αφού βεβαίως από το 2009 που έφυγε από το Μαξίμου, και για 15 σχεδόν χρόνια, ήταν κατ’ όνομα βουλευτής.

Προφανώς και δεν το κάνουν για τα λεφτά, για την βουλευτική αποζημίωση. Περισσότερο το κάνουν για την υστεροφημία τους, για τα προνόμια που δεν θέλουν να χάσουν, πιθανότατα γιατί θέλουν να βολέψουν και κάποιον της οικογενείας.

Κυρίως, όμως, για να έχουν τη δυνατότητα της παρέμβασης. Αδιαφορούν για το αν «κλέβουν» την έδρα από έναν πιθανότατα αξιόλογο βουλευτή που έχει δουλέψει πολύ για να εκλεγεί και να βοηθήσει τον τόπο του με τη δράση του εντός της Βουλής.

Θεωρούν δε υποτιμητικό ακόμη και να γίνουν υπουργοί. Τι; Από δήμαρχοι κλητήρες; Δεν παίζει κάτι τέτοιο.

Θέλουν να μοιάζουν με «Νέστορες» του κόμματός τους, να λένε ό,τι τους κατέβει λες και είναι οι σοφοί της πολιτικής, και από κάτω να τους αποθεώνουν οι χειροκροτητές τους.

Και βεβαίως… απαιτούν από τους άλλους σεβασμό. Όχι να τον κερδίζουν με τη στάση ζωής τους, αλλά να τον απαιτούν ως… πρώην πρωθυπουργοί, που έχουν βεβαίως και την[ΛM1]  «αυλή», η οποία επίσης έχει απαιτήσεις.

Τι κι αν δεν έχουν προσφέρει τίποτε μετά την φυγή τους από το Μαξίμου. Ρωτήστε πόσες ερωτήσεις έχει κάνει τα τελευταία χρόνια ο Αντώνης Σαμαράς και πόσες ο Κώστας Καραμανλής ή ο Γιώργος Παπανδρέου.

Γιατί τα γράφω όλα αυτά; Μα πολύ απλά. Διότι κάποτε οι βουλευτικές έδρες κληρονομικώ δικαιώματι πρέπει να πάψουν, όποιον κι αν αφορά αυτό. Είτε λέγεται Μητσοτάκης, είτε Σαμαράς, είτε Παπανδρέου, είτε Καραμανλής.

Ο Αντώνης Σαμαράς οφείλει λοιπόν, αν θέλει να αποχωρήσει από την πολιτική με ψηλά το κεφάλι και με αξιοπρέπεια, να παραιτηθεί και να παραδώσει την έδρα του στον πρώτο επιλαχόντα στη Μεσσηνία.

Και να το κάνει αυτό τώρα, όχι στις επόμενες εκλογές που προφανώς και δεν μπορεί να είναι σε εκλογικές λίστες.

Κι αν θέλει να μιλάει επί παντός του επιστητού ως πρώην πρωθυπουργός σε ομίλους, tea party, παρουσιάσεις βιβλίων – αποθεωτικών βιογραφιών τους κ.λπ.

Φτάνει πια με τους πρώην πρωθυπουργούς που πρέπει να τους προσκυνάμε μέχρι να πεθάνουν.

Θα προσφέρει περισσότερες υπηρεσίες στην πατρίδα που τόσο αγαπά ο κ. Σαμαράς, κι αυτό δεν αμφισβητείται από κανέναν, αν αποχωρήσει από τη Βουλή. Και ο Παπανδρέου βεβαίως ως πρώην πρωθυπουργός.

Να ξεκαθαρίσω κάτι. Ο κ. Σαμαράς όταν έκρυψε (με δυσκολία) το υπερεγώ του. Όταν έθαψε τις εμμονές του και αποφάσισε να παίξει ομαδικά και χωρίς παρωπίδες, έγινε ένας από τους καλύτερους πρωθυπουργούς της Μεταπολίτευσης.

Βοήθησε όσο λίγοι πολιτικοί να μείνει η χώρα στο δρόμο της ομαλότητας, της ευρωπαϊκής πορείας, της ευημερίας.

Από το 2015 και μετά, όμως, όταν έχασε και ήταν ο μοναδικός πρωθυπουργός που δεν παρέδωσε το Μέγαρο Μαξίμου (γιατί μπήκε πάλι ο εγωϊσμός και η ιδεολογική τύφλωση), δεν προσέφερε σχεδόν τίποτε.

Μόνο κριτική εκ του ασφαλούς, ίντριγκα, γκρίνια και μιζέρια. Ηρθε επιτέλους η ώρα να αποδείξει ότι μια εθελούσια συνταξιοδότησή του θα είναι το καλύτερο και γι’ αυτόν και για τη χώρα.

Διαβάστε επίσης:

Αντώνης Σαμαράς: Το δις εξ αμαρτείν, ουκ ανδρός σοφού – Αρθρο παρέμβαση
Πολυτεχνείο 1973: Το νομοθετικό διάταγμα 1347/1973, η εξέγερση των φοιτητών και η εισβολή του τανκ που έκανε τον γύρο του κόσμου
Νέος πόλεμος Κούστα – Γιαννικοπούλου: «Ηταν ηθοποιός, δεν είχε ούτε ευρώ» – «Είχε περιουσία μόλις 1,4 εκατ., με εμένα έφτασε τα 702 εκατ.»