Η Ελλάδα, η Κύπρος και η Ουκρανία: Η Αθήνα και η Λευκωσία υιοθέτησαν μια μονομερή πολιτική εξυπηρέτησης των αμερικανικών συμφερόντων, χωρίς ουσιαστικά ανταλλάγματα
Του ΣΤΕΦΑΝΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗ*, Λευκωσία Ο πόλεμος στην Ουκρανία βρίσκεται
Του ΣΤΕΦΑΝΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗ*, Λευκωσία
Ο πόλεμος στην Ουκρανία βρίσκεται σε ένα σταυροδρόμι.
Παρά την έγκριση από το Κογκρέσο της αμερικανικής βοήθειας, τα δεδομένα του μετώπου δείχνουν μια σταθερή πρόοδο των ρωσικών δυνάμεων με τον ουκρανικό στρατό να βρίσκεται σε μια δύσκολη θέση, και λόγω έλλειψης πολεμικού υλικού, αλλά κυρίως λόγω έλλειψης ανθρώπινου δυναμικού.
Σε αντίθεση με ό,τι συνέβαινε στις αρχές του πολέμου, όταν οι Ουκρανοί συνέρρεαν κατά χιλιάδες να καταταχτούν στις ένοπλες δυνάμεις της χώρας τους, σήμερα χιλιάδες έχουν εγκαταλείψει την Ουκρανία για να αποφύγουν τον πόλεμο.
Υπάρχει ένα αίσθημα ότι ο πόλεμος είναι χαμένος, τόσο στο εσωτερικό της Ουκρανίας όσο και στην ίδια την Δύση, παρά κάποιες προσπάθειες να διατηρηθεί στην κοινή γνώμη η εντύπωση πως υπάρχουν ακόμη δυνατότητες μιας ρωσικής ήττας.
Η Δύση βρίσκεται μπροστά σε ένα δίλημμα. Να κλιμακώσει τον πόλεμο με αποστολή φονικών όπλων ικανών να πλήξουν σε βάθος την Ρωσία στο εσωτερικό της ή να προχωρήσει σε μιας μορφής αποκλιμάκωση που θα είναι παραδοχή μιας στρατηγικής ήττας.
Φαίνεται ότι κάποια όπλα αυτού του τύπου έχουν σταλεί ήδη στην Ουκρανία μαζί με προσωπικό «μισθοφόρων» ή «εθελοντών» για χειρισμό τους, κυρίως Βρετανών, αλλά ακόμη και Αμερικανών.
Όχι όμως αρκετά διότι οι Δυτικοί γνωρίζουν ότι ο πόλεμος θα κριθεί επί του εδάφους και δεν φαίνεται να είναι διατεθειμένοι να θυσιάσουν δικούς τους στρατιώτες σε μια αβέβαιη μάχη, με κίνδυνο μάλιστα οι Ρώσοι να χρησιμοποιήσουν στην ανάγκη τακτικά πυρηνικά όπλα.
Αλλά ούτε και η δυτική κοινή γνώμη θα ανεχόταν εύκολα την αποστολή στρατού στην Ουκρανία παρά τους μικρομεγαλισμούς του Μακρόν. Ο πόλεμος εναντίον της Ρωσίας είναι καλός όσο διεξάγεται δι΄αντιπροσώπων, με τους Ουκρανούς όμως να έχουν όπως φαίνεται εξαντληθεί.
Από την άλλη η αντιρωσική υστερία που καλλιεργήθηκε στη Δύση δεν κατάφερε να αποφύγει τα ρήγματα στο εσωτερικό των δυτικών κοινωνιών, ακόμη και στην ίδια την αμερικανική κοινωνία. Το κυριότερο όμως διαψεύστηκαν οι δυτικές προσδοκίες για κατάρρευση της Ρωσίας από τις κυρώσεις και ανατροπή του Πούτιν.
Η Ρωσία όχι μόνο άντεξε αλλά άδραξε και την ευκαιρία να αναπροσαρμόσει την οικονομία της και να στραφεί προς την Ευρασία. Οι ρωσικές ελίτ και όχι μόνο ο Πούτιν, αντιλαμβάνονται ότι οι Ευρωπαίοι δεν θέλουν την χώρα τους ως εταίρο και έχουν προσδεθεί στην αμερικανική στρατηγική κατακερματισμού και νεοαποικιοποίησης της Ρωσίας.
Είναι η πρώτη φορά, εδώ και αιώνες , που οι ίδιοι οι Ευρωπαίοι έσπρωξαν την Ρωσία εκτός Ευρώπης, στον ασιατικό πυλώνα, στην αγκαλιά της Κίνας. Θα τρίζουν τα κόκκαλα του στρατηγού Ντε Γκωλ που έβλεπε, ακόμη και στην περίοδο του Ψυχρού Πολέμου, μια Ευρώπη από τον Ατλαντικό ως τα Ουράλια.
Η νέα τακτική τρομοκράτησης των λαών της Ευρώπης, είναι ότι μετά την Ουκρανία η Ρωσία θα επιτεθεί στην Ευρώπη. Εκτός του ότι πρόκειται για χοντροκομμένη προπαγάνδα, ακόμη και να το ήθελε η Ρωσία δεν έχει τέτοιες δυνατότητες.
Βεβαίως κάποιοι, ειδικά στον ελλαδικό και κυπριακό χώρο, θα θέσουν ξανά το θέμα της ρωσικής εισβολής σε μια ανεξάρτητη χώρα. Καταδικαστέα ασφαλώς η εισβολή, αλλά να μη παραβλέπονται και τα γεγονότα, πως δηλαδή φτάσαμε σε αυτή την εισβολή.
Υπήρξε πρώτα η ανατροπή της νόμιμης ουκρανικής κυβέρνησης με μια «πορτοκαλί επανάσταση», με αμερικανική καθοδήγηση και χρηματοδότηση, με συμμετοχή ναζιστικών ταγμάτων, με την γνωστή μας Βικτώρια Νούλαντ να πρωταγωνιστεί, ακολούθησαν οι συμφωνίες του Μινσκ, απλώς για να δοθεί χρόνος εξοπλισμού των Ουκρανών και τις οποίες σαμπόταραν, κατά δική τους ομολογία, οι ίδιοι οι Δυτικοί.
Ακόμη και στις αρχές του πολέμου, Ουκρανοί κα Ρώσοι έφτασαν σε μια συμφωνία την οποία απέτρεψαν οι Αμερικανοί με τους Βρετανούς.
Η Ευρώπη έχασε μια ευκαιρία να εντάξει την Ρωσία σε ένα πυλώνα ευρωπαϊκής ασφάλειας και συνεργασίας, κάτι που η Μόσχα επιθυμούσε και το απέτρεψαν οι Αμερικανοί. Οι τελευταίοι πέτυχαν, με τον πόλεμο στην Ουκρανία, την οικονομική εξαθλίωση της Ευρώπης, την αποκοπή της από την Ρωσία και την μετατροπή της σε υποτελή τους εταίρο.
Με τον πόλεμο της Ουκρανίας οι Αμερικανοί πέτυχαν κάποιους από τους στόχους τους, γεωπολιτικούς και οικονομικούς, κυρίως σε βάρος της Ευρώπης.
Πρόκειται όμως για μικροπρόθεσμα αποτελέσματα, μικροπρόθεσμα κέρδη, μέσα από μια μυωπική στρατηγική που έσπρωξε την Ρωσία στον ασιατικό πόλο, στις αγκάλες της Κίνας και στον Παγκόσμιο Νότο. Η μόνη ίσως μεσοπρόθεσμη επιτυχία της αμερικανικής στρατηγικής είναι η υποτέλεια που επέβαλε στην Ευρώπη.
Για την ώρα η προσπάθεια της Δύσης και ειδικά των Αμερικανών θα είναι να συγκρατήσουν το ουκρανικό μέτωπο από κατάρρευση μέχρι τις αμερικανικές εκλογές.
Οι μεγάλες αποφάσεις για την Ουκρανία θα παρθούν από τον νέο Αμερικανό Πρόεδρο το 2025, είτε αυτός θα είναι ο Τραμπ, είτε ο Μπάιντεν. Διότι τότε οι Αμερικανοί θα υποχρεωθούν να στρέψουν την προσοχή τους προς την Ασία για την αντιμετώπιση της Κίνας.
Στα καθ΄ημάς, όπως γράφτηκε κατ επανάληψη από αυτή την στήλη , Ελλάδα και Κύπρος υιοθέτησαν μια μονομερή πολιτική εξυπηρέτησης των αμερικανικών συμφερόντων, χωρίς ουσιαστικά ανταλλάγματα για τα δικά μας εθνικά συμφέροντα. Αυτό το αναγνωρίζουν πια, ακόμη και οι ελίτ που βρίσκονται πολύ κοντά στους κυβερνώντες των δύο χωρών.
Παράδειγμα ο Αλέξης Παπαχελάς, διευθυντής της «Καθημερινής» και στέλεχος του συγκροτήματος Αλαφούζου, από τα κύρια στηρίγματα της κυβέρνησης, που γράφει ότι για όλη αυτή την στήριξη που η Ελλάδα έδωσε στην Ουκρανία και τους Αμερικανούς, τα ανταλλάγματα που πήρε είναι ΑΝΑΙΜΙΚΑ. Και ότι δεν υπήρξε “μια σαφής και απτή δέσμευση για την προστασία της ασφάλειας της χώρας…” .
Στο μεταξύ ο Μητσοτάκης αν και ανέβαλε μετά τις ευρωεκλογές την αποστολή ελληνικών αντιαεροπορικών συστημάτων στην Ουκρανία, εξακολουθεί τη αποστολή άλλου πολεμικού υλικού.
Πολεμικό υλικό στην Ουκρανία έστειλε και η Κύπρος, αλλά επικρατεί άκρα του τάφου σιωπή γι΄αυτό. Ο μόνος που μίλησε κάποια στιγμή για το θέμα ήταν ο πρώην έλληνας ΥΠΕΞ Νίκος Κοτζιάς.
Αυτό που εκπλήσσει με την Ελλάδα και την Κύπρο είναι ο υπερβάλλων ζήλος που επιδεικνύουν για την εξυπηρέτηση των αμερικανικών και ΝΑΤΟϊκών συμφερόντων. Ζήλον που δεν επιδεικνύου φυσικά άλλοι εταίροι, είτε στην ΕΕ, είτε στο ΝΑΤΟ. Χαρακτηριστικόν παράδειγμα βέβαια η Τουρκία.
Υ.Γ. Μόνο αφελείς μπορεί να πιστεύουν ότι ο Γενικός Εισαγγελέας Γιώργος Σαββίδης κινήθηκε εναντίον του Γενικού Ελεγκτή Οδυσσέα Μιχαηλίδη χωρίς το πράσινο φως του τέως Προέδρου της Δημοκρατίας Νίκου Αναστασιάδη και του νυν Προέδρου Νίκου Χριστοδουλίδη. Διασυνδέονται με πολλά.
Σε όλες και όλους ΚΑΛΟ ΠΑΣΧΑ
* Στέφανος ΚωνσταντινίδηςΠανεπιστημιακός, ποιητής, συγγραφέας της μυθιστορηματικής τριλογίας ΝΟΜΑΔΑΣ, Αθήνα, Εκδόσεις Βακχικόν, 2017-2019. Τώρα κυκλοφορεί και το νέο του μυθιστόρημα, ΓΡΑΜΜΑ ΣΤΟΝ ΑΝΤΩΝΗ ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ/ΣΤΟ ΥΦΑΝΤΟ ΤΟΥ ΄21, από τον ίδιο εκδοτικό οίκο.– [email protected]
Τα σχόλια που δημοσιεύονται στην ιστοσελίδα μας εκφράζουν απαραίτητα τους συγγραφείς. Η ιστοσελίδα μας δεν λογοκρίνει τις γνώμες κανενός.
ΟΛΕΣ ΟΙ ΕΙΔΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΥΠΡΟ ΕΔΩ, ΟΙ ΓΝΩΜΕΣ ΕΔΩ, ΤΑ ΣΧΟΛΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ ΕΔΩ
ΟΛΑ ΤΑ ΑΡΘΡΑ ΤΟΥ ΜΙΧΑΛΗ ΙΓΝΑΤΙΟΥ ΕΔΩ – ΓΙΑ ΤΑ ΘΕΜΑΤΑ ΑΜΥΝΑΣ ΕΔΩ
Ακολουθήστε τη HELLAS JOURNAL στη NEWS GOOGLE
