Η Ελλάδα και το δόγμα Γεραπετρίτη

Ο Γ. Γεραπετρίτης, επανέλαβε κατά την παρουσία του στο φόρουμ των Δελφών το δόγμα “καλής γειτονίας παρά τις αντιθέσεις” με την Τουρκία, με το οποίο έχει ταυτίσει στην θητεία του στο Υπ. Εξ. Μιας πολιτικής που χαρακτηρίζεται από την επαναφορά όλων των θέσφατων εκείνης του 1990, μολονότι, έχουμε 2020 και οι ιδεολογικές προπαραδοχές που κυριαρχούσαν τότε, σήμερα έχουν καταρριφθεί με πάταγο.

Αξίζει κανείς να θυμηθεί, ότι το ίδιο δόγμα εφάρμοσε με συνέπεια η Γερμανία έναντι της Ρωσίας επί πάρα πολλές δεκαετίες. «Οι εμπορικοί εταίροι δεν είθισται να πυροβολούν ο ένας τον άλλον». Είχε ανταπαντήσει ο Γερμανός Καγκελάριος, Χέλμουτ Σμίτ στον πρόεδρο Κάρτερ, όταν είχαν διαφωνήσει για την Ostpolitik του πρώτου, καθώς ο δεύτερος τον προειδοποιούσε ότι ενέχει τον κίνδυνο της ενεργειακής εξάρτησης της Γερμανίας από την Ρωσία. Επί τέσσερις δεκαετίες η άποψη του Σμίτ υπήρξε απολύτως κυρίαρχη σε ολόκληρο το γερμανικό πολιτικό σύστημα. Επέμεινε, μάλιστα, ακόμα και όταν οι Ρώσοι προσάρτησαν την Κριμαία το 2014, και έβαλαν τα ενεργούμενά τους να αποσταθεροποιήσουν την περιοχή του Ντονμπάς.

Σήμερα, στην αντίληψη αυτή καταλογίζονται οι κυριότερες ευθύνες για την μεγαλύτερη πολιτική-οικονομική κρίση της Γερμανίας στην νεώτερη ιστορία της, για το γεγονός, ακόμη, ότι η αυτοδυναμία της Ευρωπαϊκής Ένωσης τίθεται υπό αμφισβήτηση και επίσης, για την τεράστια έκθεση της πολιτικής στην ρωσική υβριδική επιρροή, μάλιστα σε κλίμακα ευρωπαϊκή.

Και αναρωτιέται, κανείς, δεν βλέπουν αυτήν την προφανή ιστορική αναλογία στο Υπ. Εξ.; Όχι και ο Γ. Γεραπετρίτης φρόντισε με τον τρόπο του να εξηγήσει γιατί: “θέλω τα παιδιά μου να ζήσουν σε μια περιοχή χωρίς να είναι με το δάχτυλο στη σκανδάλη”.

Το ερώτημα όμως που τίθεται απέναντι σε αυτήν την ειλικρινή έκφραση της ιδιωτείας αφορά στο τίμημα: Θέλουμε, άραγε, να ζούμε εμείς και τα παιδιά μας με κάποιον Πούτιν, κάποιον Ερντογάν, ή κάποιον νεώτερο διάδοχό τους, να μας απειλούν στο κεφάλι με το δάκτυλο στη σκανδάλη;

Υπάρχει ένας κομφορμισμός στην λογική του Γεραπετρίτη, μια υφέρπουσα μοιρολατρία, που συνοδεύεται από μπόλικο κυνισμό. Που φαίνεται ξεκάθαρα αυτό; Στην επόμενη αντίδρασή του, για το ενδεχόμενο μιας 2ης θητείας Τραμπ: “τότε Τραμπ it is!”.

Αν, λοιπόν, “anything it is!” τότε η πολιτική ποίο νόημα έχει; Να κάνουμε αποτελεσματικότερα την στρουθοκάμηλο;