Η Ελλάδα που επιμένει. Να σκοτώνει τα κορίτσια της

Και μία χώρα, προσπαθεί να κρύψει την ντροπή της σκεπάζοντας το κορμί της με ξερά χόρτα και χώματα

​

Και έφτασε τα 90 χρόνια. Γεννημένη πριν τον Πόλεμο, κατάφερε να ζήσει τόσο, αλλά το αίμα της σκορπίστηκε από το αίμα της, με ένα μαχαίρι στο διαμέρισμα στην Καλλιθέα.

Ηταν εγγονός ο δράστης, τις περισσότερες φορές είναι κάποιος από το ίδιο σπίτι, αυτή η υπερήλικη γυναίκα ήταν ίσως η μεγαλύτερη από τις σχεδόν 90 γυναίκες, κοπέλες, κορίτσια, που δολοφονήθηκαν βάναυσα τα τελευταία τέσσερα χρόνια.

Σε τι έφταιξε η Βασιλική; Πώς είχε νιώσει κάθε μία από αυτές τις γυναίκες σαν άκουγε στις ειδήσεις τις φρικιαστικές λεπτομέρειες του θανάτου εκείνων που προηγήθηκαν, μέχρι να έρθει η δική τους η σειρά, ακόμη και πάνω από 80 χρονών γυναίκες, σκορπίστηκε το αίμα τους σε τέσσερις τοίχους, μόλις βγήκαν από την κουζίνα, στάθηκαν στο κατώφλι της πόρτας, σηκώθηκαν να πάνε στο μπάνιο, κοιτούσαν αμέριμνες τηλεόραση.

Μια κάννη από όπλο τις σώριασε ή ακόμη πιο μαρτυρικά, έσβησαν από την λεπίδα ενός μαχαιριού.

Πόσοι δικαστές έχουν αθωώσει κατηγορούμενους με έφεση στα φονικά, κατηγορούμενους για τους οποίους ήταν σίγουροι ότι σύντομα θα ερχόταν η μέρα που θα σκότωναν;

Kαι τι καθοδηγεί μια τέτοια απόφαση; Είναι η απόλυτη συμμόρφωση με τις διατάξεις του Ποινικού Κώδικα, που ενθαρρύνουν μία δεύτερη ευκαιρία σε αυτόν που κάθεται στο εδώλιο, για να μπορέσει να πιάσει τελικά το κατσαβίδι;

Μήπως επειδή δεν είχε δείξει πρόθεση να το πιάσει;

«Τι έχεις να πεις Βασιλική;»

Ένα «ωχ» μόνο, θα μπορούσε να απαντήσει στη θέση του μικρού κοριτσιού ο ευνοούμενος της Θέμιδας, η οποία δεν τον μπορεί να τον δει.

Και ο ήλιος που θα έβγαινε σε 7 ώρες, δεν ανέτειλε ποτέ για τα μάτια της μικρής Βασιλικής, η οποία μέσα σε φρίκη και πόνο, από τα χτυπήματα στο λαιμό και την πλάτη του κατσαβιδιού, πρόλαβε κάτι να πει πριν ξεψυχήσει.

Ένα «ωχ» και μετά σταμάτησε.

Και μία χώρα, προσπαθεί να κρύψει την ντροπή της σκεπάζοντας το κορμί της με ξερά χόρτα και χώματα, ένα σώμα βάναυσα κακοποιημένο και παραμορφωμένο από το κατσαβίδι, σε μία χώρα όπου ό,τι δεν ορίζεται ως αρσενικό έχει σοβαρό πρόβλημα επιβίωσης και αυτή η χώρα στην οποία τα μυαλά γυναικών κοντά στον αιώνα ζωής σκορπίζονται στον αέρα από καραμπίνες και μικρά κορίτσια σφάζονται χειρότερα και από τα ζώα, ούτε μακροημερεύει αλλά και λιγοστεύουν αυτά που έχει να προσφέρει.

Μπροστά στους υπηρέτες της τυφλής Θέμιδος, άλλος που στραγγάλισε μια κοπέλα 17χρονών είπε άλλα, άλλος που έσφαξε με μαχαίρι στο λαιμό τη γυναίκα του είπε τα δικά του, εκείνος με τη βαριοπούλα στο κεφάλι άλλης γυναίκας το ίδιο, εκείνοι που στραγγάλισαν, κακοποίησαν, που κουράστηκαν να μπήγουν το μαχαίρι σε υποκείμενα που δεν λέγανε να πεθάνουν με την πρώτη.

Γίνεται επικίνδυνη χώρα η Ελλάδα, αφομοιώνει εύκολα τον θάνατο και το αίμα, και οι αφορισμοί από πολιτικούς και δικαστές περισσεύουν.