Η κληρονομιά του (ξεχασμένου) Πάνου Καμμένου

του Μανόλη Καψή

Δεν ασχολούμαι κανονικά με “απολίτιστους αγροίκους” έγραφε προ ημερών στα Νέα ο φίλος μου Γιάννης Πρετεντέρης για τον Παύλο Πολάκη, αναφερόμενος σε μια ακόμα έκρηξη του βουλευτή Χανίων του ΣΥΡΙΖΑ και στα όσα χυδαία εκτόξευσε εναντίον της συναδέλφου του κ. Συρεγγέλα. Και συνέχιζε γράφοντας, ότι το πρόβλημα δεν είναι οι ιδέες και οι απόψεις που υποστηρίζει, αλλά η αδυναμία αυτού του είδους του πολιτικού προσωπικού να αντιληφθεί, ότι η συνύπαρξη στην πολιτική προϋποθέτει μια στοιχειωδώς κόσμια συμπεριφορά. Αλλά και για το πρόβλημα που δημιουργεί η συμπεριφορά Πολάκη τόσο στο κόμμα του, όσο και στην ευρύτερη πολιτική αντιπαράθεση.

Πολιτική αντιπαράθεση που όταν δεν τηρούνται οι κανόνες του αλληλοσεβασμού και της αυτοσυγκράτησης, εκπίπτει σε ένα είδος εμφύλιας διαμάχης, που μπορεί να φθάσει ακόμα και στην ωμή βία. Βία που θέτει σε δοκιμασία και την ίδια τη Δημοκρατία. Το είδαμε και εκτός Ελλάδας- εμείς που το ζήσαμε πολύ νωρίτερα και οδυνηρά, με τους Αγανακτισμένους της οικονομικής κρίσης- με την απόπειρα κατάληψης του Καπιτωλίου από τους εξοργισμένους τραμπιστές. 

Πριν κοπάσουν δε οι αντιδράσεις για την σεξιστική επίθεση του Παύλου Πολάκη- για την οποία ο πρόεδρος του κόμματος αισθάνθηκε την ανάγκη να ζητήσει προσωπικά συγνώμη, όχι όμως και να επαναφέρει στην τάξη τον υβριστή-  ήρθε η αποχώρηση από τον ΣΥΡΙΖΑ του Γιάννη Δραγασάκη, την οποία ο βουλευτής σχολίασε αφήνοντας εξίσου χυδαία υπονοούμενα, για την αριστερή ταυτότητα και την ηθική συγκρότηση του ιστορικού στελέχους και πρώην αντιπροέδρου της κυβέρνησης Τσίπρα.

Δεν συμφώνησαν όλοι με τη συγνώμη, ούτε ενοχλήθηκαν όλοι με το βορβορώδες ύφος του βουλευτή. Από το βάθος της γαλαρίας ακούστηκαν και φωνές υπεράσπισης του Πολάκη, με το επιχείρημα ότι δεν υπήρχε τίποτα το σεξιστικό στην επίθεση. Λες και το πρόβλημα ήταν μόνο το σεξιστικό του πράγματος, όχι η χυδαιότητα. Αυτό το ξεσαλωμένο “Βούλωσέ το και τράβα να κάνεις και καμία δουλειά”- μια αντι-συστημική εκδοχή του οι γυναίκες να μαζευτούν και να περιοριστούν στα οικιακά καθήκοντά τους και να μην βγάζουν γλώσσα…- θα μπορούσε, υποστήριξαν, να απευθυνθεί στον οποιοδήποτε. Και σε κάποιον άνδρα. 

Αλλά φυσικά αυτό είναι το πρόβλημα. Δεν υπάρχει κανείς στο απυρόβλητο για το απύλωτο στόμα του βουλευτή Πολάκη και των συντρόφων του. Δεν υπάρχει μέτρο, δεν υπάρχει όριο, τα επιχειρήματα είναι περιττά. Υπάρχει μόνο ματσίλα, απειλές και τοξικότητα. Και αυτή η άποψη περί πολιτικής έχει και κοινό και φανατικούς οπαδούς. Μια βόλτα στα social media αρκεί.

Τα φαινόμενο της τοξικής πόλωσης δεν είναι μόνο ελληνικό. Μια πρόσφατη έρευνα που δημοσίευσε ο Economist έδειχνε ότι στις Ηνωμένες Πολιτείες, ένα ανησυχητικό 10% περίπου των ψηφοφόρων των Ρεπουμπλικάνων, θεωρούσε ότι η βία  θα ήταν δικαιολογημένη, αν είναι να κερδίσει τις εκλογές ο Τράμπ, ενώ ένα εξίσου μεγάλο ποσοστό των Δημοκρατικών, θεωρούσε ότι ίσως η βία ήταν ενδεδειγμένη, αν το διακύβευμα ήταν- ακριβώς- να μην επικρατήσει ο Τράμπ. 

Αλλά στην Ελλάδα, είναι απορίας άξιο το πώς αυτού του είδους η λυσσαλέα πολιτική αντιπαράθεση, ταυτίζεται και υπηρετείται πλέον από ένα κομμάτι της ελληνικής αριστεράς, ύστερα από την πικρή εμπειρία που είχαμε με την Χρυσή Αυγή και τους οπαδούς του Μιχαλολιάκου.

Πώς μεταλλάχθηκαν οι απόγονοι του Λεωνίδα Κύρκου και του Ηλία Ηλιού, με ποιες ιδέες και αντιλήψεις “μπολιάστηκαν” οι άλλοτε εκπρόσωποι της ανανεωτικής αριστεράς, πώς μεταμορφώθηκαν οι οπαδοί της “σκληρής νομιμότητας”, ώστε να μοιάζουν σήμερα περισσότερο με ακτιβιστές της ψεκασμένης άκρας δεξιάς;

Αν η συνάντηση της liberal αριστεράς με την woke κουλτούρα, είναι πιθανώς η ερμηνεία για τα νέα κινήματα που εμφανίστηκαν στις Ηνωμένες Πολιτείες και αλλού, στην Ελλάδα το σημείο αναφοράς είναι μάλλον η μετατροπή από τον Αλέκο Αλαβάνο του Συνασπισμού της Αριστεράς και της Προόδου, σε Συνασπισμό της Ριζοσπαστικής Αριστεράς, και η συνεργασία της παραδοσιακής αριστεράς με ακτιβιστικά γκρουπούσκουλα όπως η “Διεθνιστική Εργατική Αριστερά”. Η έμφαση δεν είναι πλέον στην εδραίωση της δημοκρατίας και στην διεύρυνση των δικαιωμάτων, αλλά στον αγώνα κατά της νεοφιλελεύθερης καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης. 

Δεν είναι τυχαίο ότι ήδη από εκείνη την εποχή, ο Λεωνίδας Κύρκος, ο μόνος επιζών από την παλαιά φρουρά της ιστορικής αριστερής ηγεσίας, διαχωρίζει τη θέση του και δεν κρύβει τη διαφωνία του με τις εξελίξεις. Δεν θέλει να έχει καμία επαφή και καμία σχέση με το κόμμα που διαμορφώνεται.

Και το σημείο καμπής θα είναι η συνάντηση αυτής της αριστεράς, με τις αντισυστημικές δυνάμεις της λαϊκής δεξιάς που κάνουν την εμφάνισή τους την εποχή της χρεοκοπίας στις πλατείες, με κατάληξη τη συνεργασία του ΣΥΡΙΖΑ του Αλέξη Τσίπρα, με τους Ανεξάρτητους Έλληνες του Πάνου Καμμένου. 

Η συνεργασία (με δέλεαρ την εξουσία) φέρνει την όσμωση, οι δυο χώροι αλληλοτροφοδοτούνται και τελικά ο ΣΥΡΙΖΑ, όχι τυχαία, θα αφομοιώσει πλήρως τους βουλευτές του Πάνου Καμμένου. Στο μεταξύ έχουν αλλάξει και οι κώδικες επικοινωνίας. Η πολιτική επικοινωνία γίνεται πλέον μέσω των social média που με τη σειρά τους έχουν αλλάξει και το ύφος της γλώσσας που χρησιμοποιούμε. 

Σήμερα ο Πάνος Καμμένος είναι ξεχασμένος και εκτός πολιτικής. Αν κάτι έχει μείνει ως μνήμη, είναι – εκτός από κάποια μεθυσμένα tweets-οι χυδαίες εξάρσεις του εντός του Κοινοβουλίου. Εκείνα τα απίθανα “στα 4” που εκτόξευε εναντίον των αντιπάλων του. Εκείνος είναι ξεχασμένος και εκτός πολιτικής, το ύφος του όμως επιζεί. Ορισμένοι εναπομείναντες στον ΣΥΡΙΖΑ, είναι μαθητές του και απόγονοί του.

ΣΑΣ ΑΡΕΣΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ;

★
★
★
★
★