Η Νοεμή Βασιλειάδου μιλά στη Ζούγκλα για την επιτυχία της παράστασης «Προσοχή: Εκτελούνται Έργα» και τα μελλοντικά της σχέδια

Αποκαλύπτει τα μελλοντικά της σχέδια καθώς και τι ονειρεύεται για την καλλιτεχνική της διαδρομή

​

Σπυριδωνία Κρανιώτη

Η Νοεμή Βασιλειάδου είναι μια νέα ταλαντούχα ηθοποιός, η οποία φαίνεται ότι τα επόμενα χρόνια θα μας απασχολήσει ευχάριστα και ως σκηνοθέτιδα.

Η παράστασή της για το Μετρό της Θεσσαλονίκης, με τίτλο «Προσοχή: Εκτελούνται Έργα», η οποία είναι και η πρώτη της σκηνοθεσία, γνώρισε μεγάλη επιτυχία πέρυσι  και φέτος επέστρεψε  για 2η χρονιά, στο Θέατρο Όλβιο, όπου θα φιλοξενηθεί μέχρι τις 17 Οκτωβρίου, κάθε Τετάρτη και Πέμπτη.

ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΟΣ ΧΩΡΟΣ

«Με συγκινεί πολύ κάθε φορά που συναντώ ανθρώπους που «εμπλέκονται» αληθινά και σε βάθος με τη δουλειά τους – που η αθωότητά τους δεν στερεύει ποτέ και που μπορούν δουλεύουν και να σκέφτονται με μια σεμνότητα» ανέφερε μεταξύ άλλων στη Ζούγκλα, η Νοεμή Βασιλειάδου, η οποία υπογράφει τη σύλληψη και τη σκηνοθεσία του έργου, «Προσοχή: Εκτελούνται Έργα». Η πολυτάλαντη καλλιτέχνιδα αποκάλυψε τα μελλοντικά της σχέδια καθώς και τι ονειρεύεται για την καλλιτεχνική της διαδρομή.

Πού οφείλεται η επιτυχία της παράστασης; Ποια είναι τα στοιχεία του έργου που έγιναν αιτία να ακολουθήσει ο κόσμος και να αγαπήσει το «Προσοχή: Εκτελούνται έργα»;

Η επιτυχία της παράστασης οφείλεται στην καθημερινή αδιάκοπη διαφήμιση που κάνουν οι κατασκευαστικές εταιρείες γεμίζοντας τις πόλεις μας με εργοτάξια. Χωρίς τα κυκλοφοριακά αδιέξοδα, τις τρύπες στους δρόμους, τα πλαστικά φύλλα – αλλά κυρίως χωρίς το πείσμα και τον ατίθασο χαρακτήρα του Μετρό της Θεσσαλονίκης που δήλωσε πώς «όσο παίζει η παράσταση, δεν βγαίνει», δεν θα τα είχαμε καταφέρει.

ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΟΣ ΧΩΡΟΣ

Ίσως επίσης να είναι κάπως συγκινητικό όταν ένα μικρό θεατρικό έργο χωρίς κατασκευαστικές εγγυήσεις και γεμάτο ανασφάλεια, συναγωνίζεται ένα μεγάλο έργο υποδομής περήφανο, γεμάτο έπαρση και με 19 χρόνια πρόβας.

Ποια η εμπειρία σας από την πρώτη σας σκηνοθετική απόπειρα;

Αυτό καλύτερα θα ήταν να το απαντήσουν οι ηθοποιοί. Για μένα, ήταν μάλλον μια διαδρομή από τη μη πίστη στην πίστη. Υπήρχε συνεχώς μια διερώτηση τι είδους παράσταση είναι αυτή που πάμε να κάνουμε, ποιον αφορά και γιατί σήμερα, γιατί εμείς. Αυτά τα ερωτήματα άλλες φορές δημιουργούσαν χάος και άλλες φορές με συντόνιζαν σε κάτι πολύ ειδικό, συγκεκριμένο.

ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΟΣ ΧΩΡΟΣ

Πού εστιάσατε τη ματιά σας στη σκηνοθεσία και τι σας δυσκόλεψε περισσότερο;

Περισσότερο με δυσκόλεψε το κομμάτι της ευθύνης απέναντι στις πραγματικές μαρτυρίες των ανθρώπων – υπήρχε ο κίνδυνος να κάνουμε μια «παραστασούλα» για ζητήματα για τα οποία κάποιες ζωές καταστράφηκαν. Έπρεπε να πάρουμε αποφάσεις σε σχέση με το αν η παράσταση θα πάρει θέση πολιτικά απέναντι στα γεγονότα και τι είδους. Ταυτόχρονα, ήμασταν μια ομάδα νέων ανθρώπων έξω από τα γεγονότα και δεν θέλαμε να κάνουμε ένα εξωτερικό «ρεπορτάζ». Από ένα σημείο των προβών και μετά, όσο βάθαινε το περιεχόμενο, ένιωσα πως πρέπει να προηγηθεί αυτό: η αφοπλιστική ειλικρίνεια του βιώματος, το μέγεθος των ιδεολογικών διαφορών που ανέκυψαν και τελικά το «θέμα» που δεν είναι κάτι θεωρητικό αλλά εξαπλώνεται και κατακλύζει τα πάντα. Σε αυτή την προσπάθεια, επιχειρήσαμε να αφαιρέσουμε ιδέες που έμοιαζαν ενδιαφέρουσες ή πιο εντυπωσιακές, αλλά «επικάλυπταν» αυτό που μας συγκινούσε.

Πώς δημιουργήθηκε εξ αρχής η θεατρική ομάδα σας;

Υπήρχε ένας πυρήνας ανθρώπων με καταγωγή από τη Θεσσαλονίκη, που έψαχνε αφενός τη σχέση του με αυτή, αφετέρου έναν τρόπο να συνδεθεί μεταξύ του θεατρικά. Ψάχναμε κάτι να κάνουμε μαζί. Και μια μέρα περπατούσα στα Εξάρχεια, είδα τις λαμαρίνες και αυτή η εικόνα της «κλειστής» πλατείας που «κόβει το βλέμμα» μου θύμησε κάτι γνώριμο. Η ομάδα δημιουργήθηκε για την παράσταση αυτή, γιατί ήθελε να μετακινηθεί και δεν ήξερε προς τα πού να πάει.

Τι έρευνα προηγήθηκε προκειμένου να γραφτεί το σενάριο το οποίο περιέχει μαρτυρίες ανθρώπων της Θεσσαλονίκης; Τι σας δυσκόλεψε περισσότερο κατά τη διαδικασία αυτού του εγχειρήματος;

Πέρα από το κομμάτι της έρευνας σε σχέση με την ιστορία του μετρό, κάναμε έναν κύκλο συνεντεύξεων σε ανθρώπους που έχουν ή είχαν καταστήματα μπροστά σε εργοτάξια, σε πολίτες της Θεσσαλονίκης, σε μέλη της Κίνησης Πολιτών, σε ανθρώπους που εργάζονται στο μετρό, αλλά και σε διάφορους επαγγελματίες όπως αρχαιολόγους, δικηγόρους, μηχανικούς, ανθρώπους σε διοικητικές θέσεις που ενεπλάκησαν άμεσα με το θέμα. Υπήρχε μεγάλη δυσκολία στο να ξεπεράσουμε την πρώτη «ασφαλή» συζήτηση και να κερδίσουμε την εμπιστοσύνη των ανθρώπων, ώστε να μοιραστούνε πράγματα πιο προσωπικά ή πιο «επικίνδυνα», αυτά δηλαδή που δεν είναι δημοσιευμένα και γνωρίζουν μόνο όσοι υπήρξαν από μέσα. Επίσης, όταν το υλικό αυτό ήρθε στις πρόβες, ήταν πολύ δύσκολο να μεταφερθεί στο μέγεθος του από τα δικά μας «νεαρά σώματα». Έπρεπε να βρούμε έναν τρόπο να μεταφέρουμε αυτά τα λόγια, χωρίς να προσποιούμαστε ότι «είμαστε αυτοί οι άνθρωποι».

Τι είδους μετακινήσεις ονειρεύονται τελικά οι νέοι άνθρωποι, όχι μόνο στους δρόμους αλλά και στη ζωή τους;

Οι μετακινήσεις στη ζωή δεν διαφέρουν πολύ από τις μετακινήσεις στους δρόμους. Είναι πολύ σημαντικό να μπορείς να πας από το σημείο Α στο σημείο Β, χωρίς να χαθείς προσωρινά ή για πάντα.

Ποιες στιγμές και συνεργασίες σας ξεχωρίζετε;

Υπήρξα πολύ τυχερή ως τώρα – μοιάζει γραφικό αλλά όντως αν γράψω μία, θα αδικήσω τις άλλες. Με συγκινεί πολύ κάθε φορά που συναντώ ανθρώπους που «εμπλέκονται» αληθινά και σε βάθος με τη δουλειά τους – που η αθωότητά τους δεν στερεύει ποτέ και που μπορούν δουλεύουν και να σκέφτονται με μια σεμνότητα.

Τι ονειρεύεστε για την καλλιτεχνική σας διαδρομή;

Να βρίσκομαι πλάι σε συνεργάτες και συνεργάτιδες που μπορούν να εμπνέουν και να εμπνέονται σαν παιδιά. Και σε συλλογικές δημιουργικές διαδικασίες που ξεπερνούν τον εαυτό τους και αφήνουν κάποιο κοινωνικό αντίκτυπο – όχι μόνο μέσω του καλλιτεχνικού αποτελέσματος αλλά και μέσω της διαδικασίας, του μοντέλου με το οποίο λειτουργούν.

Πώς θα περιγράφατε τον εαυτό σας με λίγες λέξεις;

Κορίτσι. Όταν είναι πολύ χαρούμενη ή πολύ λυπημένη, τρώει παγωτό.

Από που αντλείτε για να είστε καλά στην καθημερινότητα σας;

Νιώθω καλά όταν σκέφτομαι τον μεγάλο κόσμο. Και τον εαυτό μου μικρό μέσα σε αυτόν.

Ετοιμάζετε κάτι άλλο;

Την περίοδο αυτή βρίσκομαι σε πρόβες ως ηθοποιός για την παράσταση «Οξυγόνο» στην Κεντρική Σκηνή της Στέγης σε σκηνοθεσία Γιώργου Κουτλή. Με την Εταιρεία Θεάτρου Τροχιές, την ομάδα με την οποία φτιάξαμε το «Προσοχή: Εκτελούνται Έργα», σχεδιάζουμε την επόμενη μας παράσταση.