Η βία στην πολιτική και ο γενναίος πρόεδρος της Βουλής
Τα φαινόμενα βίας και μάλιστα εντός του Κοινοβουλίου μπορεί να μας ξάφνιασαν αλλά δεν πέσαμε από τον ουρανό και φυσικά έχουν όλα την προϊστορία τους. Οταν πριν από μερικά χρόνια οι… αντισυστημικές δυνάμεις με τις γνωστές ετερόκλητες συμμαχίες τους ήθελαν να καεί η Βουλή, κάποιοι φαντασιώνονταν επανάσταση και δικαιολογούσαν τις χυδαιότητες. Οταν η «πάνω και […]
Τα φαινόμενα βίας και μάλιστα εντός του Κοινοβουλίου μπορεί να μας ξάφνιασαν αλλά δεν πέσαμε από τον ουρανό και φυσικά έχουν όλα την προϊστορία τους. Οταν πριν από μερικά χρόνια οι… αντισυστημικές δυνάμεις με τις γνωστές ετερόκλητες συμμαχίες τους ήθελαν να καεί η Βουλή, κάποιοι φαντασιώνονταν επανάσταση και δικαιολογούσαν τις χυδαιότητες. Οταν η «πάνω και η κάτω πλατεία» συμμαχούσαν για να ανατρέψουν το «κατεστημένο» πολλοί σφύριζαν αδιάφορα. Οταν τραμπούκοι άνοιγαν το κεφάλι του Κωστή Χατζηδάκη ή προπηλάκιζαν τον αειθαλή Απόστολο Κακλαμάνη, οι αριστεροί μιλούσαν για αγανακτισμένους! Οταν ο σήμερα φυλακισμένος χρυσαυγίτης Ηλίας Κασιδιάρης χτυπούσε σε ζωντανή σύνδεση τη Λιάνα Κανέλλη, κάποιοι έμεναν στις θέσεις τους σαν μαρμαρωμένοι και εκ των υστέρων ψέλλιζαν διάφορες δικαιολογίες. Ευτυχώς, η Δημοκρατία αντέδρασε και πήγαν φυλακή. Οταν στα πανεπιστήμια σπάνε τα κεφάλια φοιτητών και λοιδορούνται καθηγητές, ενώ οι χώροι τους καταλαμβάνονται από ποινικούς και «βαποράκια», ορισμένα κόμματα δικαιολογούν αυτή τη βία.
Αυτά και πολλά άλλα περιστατικά των προηγούμενων ετών μας θυμίζουν ότι το πρόσφατο περιστατικό με τις γροθιές στο Περιστύλιο της Βουλής αποτελεί καρπό της ίδιας λογικής των άκρων που ενίοτε συνεργάζονται είτε κρυφά είτε φανερά.
Σε λίγες εβδομάδες έχουμε ευρωεκλογές και εκεί είναι μεγάλη η ευθύνη των πολιτών για την επιλογή τους, καθώς μετά θα είναι πολύ αργά για διαμαρτυρίες.
Ευτυχώς, η αντίδραση του προέδρου της Βουλής Κώστα Τασούλα έσωσε την τιμή της Δημοκρατίας καθώς απέδειξε ότι οι παρεκτροπές δεν μπορούν να μένουν ατιμώρητες. Ο κ. Τασούλας υπενθύμισε σε όλους ότι η Δημοκρατία όχι μόνον πρέπει να αμύνεται αλλά και να τιμωρεί αρμοδίως όσους πίστεψαν πως εφόσον είναι ανεκτική είναι και… άοπλη. Μακάρι το παράδειγμα του προέδρου που έκανε τη δουλειά του με σθένος και τόλμη να βρει μιμητές σε κάθε αρμόδιο δημόσιο λειτουργό κατά την άσκηση των καθηκόντων του.
Πάντως, η άθλια εικόνα του Κοινοβουλίου με τρία ακροδεξιά κόμματα που πολιτεύονται με θεωρίες συνωμοσίας και σερβίρουν αμάσητα ψεύδη στους πολίτες δεν μας έπεσε από τον ουρανό, αλλά προέκυψε στις κάλπες από την επιλογή του… σοφού λαού. Οι αρχηγοί των εν λόγω κομμάτων ερίζουν μεταξύ τους για το ποιος θα πει τη μεγαλύτερη χοντράδα και πολλοί βουλευτές τους εκστομίζουν τέρατα αλλά δεν ασχολείται κανείς μαζί τους. Μερικοί εξ αυτών προπαγανδίζουν ανοικτά και ξεδιάντροπα το καθεστώς Πούτιν. Είναι τόσο χριστιανοί οι θεομπαίχτες που δικαιολογούν ακόμη και την εισβολή στην Ουκρανία με τα χιλιάδες θύματα.
Ωστόσο, σε μεγάλη μερίδα των πολιτών αυτή η αθλιότητα έχει μεγάλη απήχηση καθώς το μίσος και ο φθόνος ταξιδεύουν με μεγάλη ευκολία και χωρίς διαβατήριο. Σε λίγες εβδομάδες έχουμε ευρωεκλογές και εκεί είναι μεγάλη η ευθύνη των πολιτών για την επιλογή τους καθώς μετά θα είναι πολύ αργά για διαμαρτυρίες. Ευθύνη όμως έχουν και όσοι με τη στάση τους μηδενίζουν την αξία της πολιτικής και για μικροκομματικές στοχεύσεις ισοπεδώνουν τα πάντα. Στην πραγματικότητα πριονίζουν το κλαδί στο οποίο στηρίζονται.
