ΚΚΕ: Ανακοίνωση για την επέτειο από την επιβολή της δικτατορίας της 21ης Απριλίου 1967
Η δικτατορία της 21ης Απρίλη επέβαλλε μαζικά διώξεις σε στελέχη του ΚΚΕ, πραγματοποίησε βασανισμούς και δολοφονίες και οδήγησε στην τραγωδία της Κύπρου»…
«Πριν από 57 χρόνια, τα ξημερώματα της 21ης Απρίλη του 1967, πολλοί πρωτοπόροι των εργατικών-λαϊκών αγώνων συνελήφθησαν, προκειμένου να αποτραπεί κάθε αντίδραση στον εν εξελίξει πραξικόπημα. Λίγο αργότερα, οι περισσότεροι ξύπνησαν κάτω από τους ήχους των ερπυστριών, των στρατιωτικών εμβατηρίων και των διαγγελμάτων της δικτατορίας.
Από τότε, η 21η Απρίλη θυμίζει πάντα στον ελληνικό λαό ότι η καπιταλιστική εξουσία δε διστάζει να εναλλάσσει τις πολιτικές μορφές της, από την αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία σε πολιτική ή στρατιωτική δικτατορία και το αντίστροφο, με γνώμονα πάντα να εξυπηρετούνται καλύτερα τα καπιταλιστικά συμφέροντα, να μένει ανέγγιχτη η δικτατορία του κεφαλαίου.
Η δικτατορία της 21ης Απρίλη ήταν αποτέλεσμα των ανεπίλυτων ενδοαστικών αντιθέσεων και ανταγωνισμών στη λειτουργία του αστικού πολιτικού συστήματος, όπως είχε διαμορφωθεί μετά την ένοπλη και σκληρή αναμέτρηση με τον ΔΣΕ. Βασική δυσλειτουργία του αποτελούσε ο ενισχυμένος ρόλος της βασιλείας στον έλεγχο του στρατού και στον σχηματισμό κυβερνήσεων, αλλά και οι παρωχημένες μέθοδοι ελέγχου του εργατικού-λαϊκού κινήματος, τα προβλήματα στην εξωτερική πολιτική του αστικού κράτους με επίκεντρο το Κυπριακό. Οι ενδοαστικές αντιθέσεις περιπλέχτηκαν με τις ενδοϊμπεριαλιστικές, σε μια εποχή που τα ισχυρά καπιταλιστικά κράτη της Ευρώπης διαμόρφωναν το δικό τους διακριτό ιμπεριαλιστικό κέντρο και η νοτιοανατολική Ευρώπη αποτελούσε πεδίο της παγκόσμιας αντιπαράθεσης καπιταλισμού-σοσιαλισμού και σύγκρουσης αντίπαλων καπιταλιστικών συμφερόντων.
Οι πρωταγωνιστές της δικτατορίας των συνταγματαρχών ήταν πρόσωπα που υπηρέτησαν τους μηχανισμούς του αστικού κράτους, το στρατό και την ΚΥΠ, το ψηφισμένο από όλα τα αστικά κόμματα σύνταγμα του 1952 και το αντικομμουνιστικό ιδεολογικό οπλοστάσιο. Οι συνταγματάρχες ενταγμένοι σε αυτό το καπιταλιστικό οικοδόμημα είχαν αναπτύξει πολύμορφους δεσμούς με εγχώριους καπιταλιστές, εκδότες, πολιτικούς, διπλωμάτες και εκπροσώπους των ξένων μυστικών υπηρεσιών, ειδικά αυτών των ΗΠΑ.
Για όλους τους προηγούμενους λόγους, η δικτατορία των συνταγματαρχών σε γενική κατεύθυνση αποτέλεσε συνέχεια της εσωτερικής και εξωτερικής πολιτικής, στηρίζοντας το μεγάλο κεφάλαιο και διατηρώντας τις διεθνείς συμμαχίες του (ΕΟΚ, ΝΑΤΟ), υπηρετώντας τους σχεδιασμούς τους σε βάρος των χωρών της σοσιαλιστικής οικοδόμησης. Επίσης, η εξωτερική πολιτική της δικτατορίας εξυπηρέτησε τα συμφέροντα των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ και των ευρωπαϊκών καπιταλιστικών κρατών σε Ανατολική Μεσόγειο, Μέση Ανατολή και Βόρεια Αφρική, αλλά και οδήγησε στην τραγωδία της Κύπρου.
Η δικτατορία της 21ης Απρίλη συνέχισε και ενέτεινε τα νομοθετικά μέτρα σε βάρος του ΚΚΕ, επέβαλλε μαζικά διώξεις, διέλυσε συνδικαλιστικές και άλλες μαζικές οργανώσεις και πραγματοποίησε βασανισμούς και δολοφονίες. Αν και πήρε ορισμένα κατασταλτικά μέτρα και σε βάρος της λειτουργίας των αστικών κομμάτων, διατήρησε διαύλους επικοινωνίας και συνεννόησης για την επαναφορά της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας.
Από την πρώτη στιγμή, ενάντια στους σχεδιασμούς της αστικής στρατιωτικής δικτατορίας στάθηκαν οι κομμουνιστές και άλλοι ριζοσπάστες αγωνιστές, πληρώνοντας βαρύ αντίτιμο για τη στάση τους υπέρ των εργατικών – λαϊκών συμφερόντων.
Παρά τις συνθήκες πολύχρονης και βαθιάς παρανομίας, το ΚΚΕ μπόρεσε έγκαιρα να διαχωριστεί από τις οπορτουνιστικές δυνάμεις στο εσωτερικό του στη διάρκεια της 12ης Ολομέλειας (1968), να παλέψει για τη συγκρότηση παράνομων Κομματικών Οργανώσεων, να ιδρύσει την ΚΝΕ, να πρωτοστατήσει στη διαφώτιση των εργατικών – λαϊκών δυνάμεων. Έδωσε όλες του τις δυνάμεις στην οργάνωση του αντιδικτατορικού αγώνα από την πρώτη μέρα, όταν σε συνθήκες άγριας καταστολής “όλα τα σκίαζε η φοβέρα”. Είχε ξεχωριστή συμβολή στην ανάπτυξη των εργατικών – λαϊκών αγώνων, από τις πρώτες κινητοποιήσεις με συνδικαλιστικά αιτήματα έως τη φοιτητική κατάληψη της Νομικής και τον νεολαιίστικο και εργατικό – λαϊκό ξεσηκωμό του Πολυτεχνείου (Νοέμβρης 1973). Κόντρα σε αστικές και οπορτουνιστικές πολιτικές δυνάμεις, απέρριψε τη λεγόμενη “φιλελευθεροποίηση”, δηλαδή το μασκάρεμα της δικτατορίας.
Η πτώση της δικτατορίας τον Ιούλιο 1974, αποτέλεσμα, των “εγκλημάτων” της, ιδίως της Κύπρου, της εξάντλησης του ρόλου της και του αγώνα εναντίον της με αποκορύφωμα το Πολυτεχνείο, συνοδεύτηκε από την αποκαλούμενη περίοδο της λεγόμενες «μεταπολίτευσης».
Μετά την επαναφορά της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, το καπιταλιστικό κράτος με οποιαδήποτε κυβέρνηση συνέχισε να υπηρετεί την κερδοφορία των επιχειρηματικών ομίλων, να καταστέλλει εργατικούς-λαϊκούς αγώνες, να συμμετέχει σε διακρατικές καπιταλιστικές συμμαχίες και να εμπλέκεται σε ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς και πολέμους.
Και σήμερα ο χαρακτήρας του κράτους παραμένει τελικά ίδιος, καπιταλιστικός και αντιλαϊκός. Στο πλαίσιο αυτό και με τη συμφωνία συχνά όλων των αστικών κομμάτων, βαθαίνει ολοένα και περισσότερο η εμπλοκή στους σχεδιασμούς του νατοϊκού μπλοκ, όπως γίνεται αυτή την περίοδο με τον πόλεμο στην Ουκρανία, και με την κάθε τρόπο υποστήριξη στο Ισραήλ, το “κράτος δολοφόνο” του παλαιστινιακού λαού. Προχωρά η εμπορευματοποίηση της υγείας με τελευταία πράξη τα απογευματινά ιατρεία, νομοθετούνται τα ιδιωτικά πανεπιστήμια. Εναλλάσσονται μίγματα περιοριστικής ή επεκτατικής πολιτικής με δεδομένη σε κάθε περίπτωση τη μείωση του λαϊκού εισοδήματος, συγκαλύπτεται η ιδιωτικοποίηση και υποβάθμιση των μεταφορών, απουσιάζουν δομές κοινωνικής προστασίας των γυναικών, των μεταναστών και προσφύγων,
Χρέος σε όσους αγωνίστηκαν ενάντια στη δικτατορία και συνάμα απάντηση στη σημερινή αντιλαϊκή πραγματικότητα, είναι η οικοδόμηση της κοινωνικής συμμαχίας της εργατικής τάξης, των βιοπαλαιστών αγροτών, των αυτοαπασχολουμένων, οι ολοένα και πιο μαζικοί και αποφασιστικοί απεργιακοί και εργατικοί-λαϊκοί αγώνες, οι φοιτητικές και μαθητικές κινητοποιήσεις, η πολύμορφη δραστηριότητα των γυναικείων οργανώσεων, η αποφασιστική αλλαγή συσχετισμού στο εργατικό-λαϊκό κίνημα.
Η ενίσχυση του ΚΚΕ, σε όλες τις μάχες και στην προσεχή των ευρωεκλογών αποτελεί εγγύηση εργατικής-λαϊκής αντεπίθεσης απέναντι σε κάθε εκδοχή αντιλαϊκής κυβέρνησης. Κάθε βήμα ισχυροποίησης του Κόμματος συνιστά βήμα ισχυροποίησης της εργατικής-λαϊκής δράσης, της μόνης ικανής να ανακόψει τους σχεδιασμούς της τάξης των καπιταλιστών, του κράτους και των διεθνών συμμάχων της, να απεμπλέξει τη χώρα από τους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς, να ανοίξει δρόμο για την προοπτική, την πραγματικά ελπιδοφόρα οργάνωση της οικονομίας και της κοινωνίας, τον σοσιαλισμό-κομμουνισμό.
Με ΚΚΕ δυνατό, σπάμε τα δεσμά της ΕΕ, για την Ελλάδα και την Ευρώπη του σοσιαλισμού, των εργατών, των αγροτών, των λαών.»
