Λένα Δροσάκη: «Δεν πιστεύω ότι ο κόσμος μας είναι φτιαγμένος για καλούς ανθρώπους – δεν υπάρχει αίσθηση δικαίου»

Με αφορμή τη νέα της παράσταση «Καλιφόρνια Ντρίμιν 20 χρόνια μετά» του Βασίλη Κατσικονούρη σε σκηνοθεσία Σταύρου Καραγιάννη στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, μιλάει για το δικό της μεγαλύτερο όνειρο και για τους αγώνες που έχει να δώσει ακόμα το #metoo.

​

Φωτογραφίες πορτρέτου: Penguin Productions / Ξένια Τσιλοχρήστου

Μια κωμωδία αποτελεί το καλύτερο αντίδοτο στις καθημερινές αλλά και πιο μεγάλες και συχνά αναπάντεχες δυσκολίες μας, σε έναν κόσμο γεμάτο αβεβαιότητα και φόβο. Ειδικά αν αναγνωρίζουμε σε αυτήν κάτι από τη ζωή μας, αναφορές από το παρελθόν και από το τώρα μας. Ειδικά αν το κείμενο έχει την υπογραφή του Βασίλη Κατσικονούρη, ο οποίος, είκοσι χρόνια μετά το «Καλιφόρνια Ντρίμιν», έπιασε ξανά το νήμα στις ζωές των ηρώων του, του Ντίνου, του Αρούλη, της Βουβούς και της Κικής. Σαραντάρηδες πια, «ένα βράδυ ήρθαν και μίλησαν» στον σκηνοθέτη Σταύρο Καραγιάννη και κάπως έτσι το θεατρικό σίκουελ, «Καλιφόρνια Ντρίμιν 20 χρόνια μετά», ανέβηκε στη Σκηνή Ωμέγα του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά.

Όταν το μοναδικό μέλος της παρέας του «Καλιφόρνια Ντρίμιν» που κατάφερε να φτάσει μέχρι την Αμερική επιστρέφει από τη δική τους Γη της Επαγγελίας, ξυπνάει το όνειρό τους να «πιάσουν την καλή». Ένα όνειρο όμως πλέον ξεφτισμένο, κουρελιασμένο και ντεμοντέ, που μοιάζει κωμικοτραγικό φορεμένο πάνω τους, γιατί εκτός από το american dream έχουν αλλάξει και οι ίδιοι. Ή μήπως δεν έχουν αλλάξει και τόσο;

«Οφείλουμε να αλλάζουμε όνειρα καθώς μεγαλώνουμε» πιστεύει η Λένα Δροσάκη, που πρωταγωνιστεί στην παράσταση με τους Αλέξανδρο Μπουρδούμη, Σταύρο Καραγιάννη και Σίλια Μουστάκη. «Να μη σπαταλάμε τη ζωή μας σε ένα όνειρο αν βλέπουμε ότι δεν πραγματοποιείται. Που δεν μας προσφέρει ευτυχία ή μας τρώει τα σωθικά. Ή μπορεί να ανακαλύψουμε ότι αλλιώς το περιμέναμε και αλλιώς ήταν τελικά».

Photo: Xenia Tsilochristou / Penguin Productions

Η Λένα υποδύεται τη «Βουβού», «ένα κορίτσι αθώο – αυτό που λέμε, και είναι παρεξηγήσιμο πλέον, “καλό παιδί”. Με συγκίνησε αυτός ο ρόλος, μου αρέσουν οι αγνοί άνθρωποι, που έχουν καθαρότητα μέσα τους. Όλοι οι ήρωες του έργου κρατούν τον εαυτό τους πίσω, με έναν τρόπο. Ενώ θέλουν να πάνε μπροστά, να εξελιχθούν, κάπως σαν να φοβούνται και να μην κάνουν, εντέλει, ό,τι πρέπει. Αυτό με απασχολεί κι εμένα, που δεν θέλω να νομίζω ότι προχωράω με τη ζωή ή τον εαυτό μου αλλά να περνάνε τα χρόνια και να βρίσκομαι στο σημείο όπου ξεκίνησα».

«Όλοι οι ήρωες του έργου κρατούν τον εαυτό τους πίσω, με έναν τρόπο. Ενώ θέλουν να πάνε μπροστά, να εξελιχθούν, κάπως σαν να φοβούνται και να μην κάνουν, εντέλει, ό,τι πρέπει. Αυτό με απασχολεί κι εμένα, που δεν θέλω να νομίζω ότι προχωράω με τη ζωή ή τον εαυτό μου αλλά να περνάνε τα χρόνια και να βρίσκομαι στο σημείο όπου ξεκίνησα».

Ο κόσμος δεν είναι φτιαγμένος για «καλούς ανθρώπους»;

«Αν μιλάμε για το σήμερα, θεωρώ ότι δεν είναι. Δεν υπάρχει αίσθηση δικαίου, για αρχή: πρέπει να παλέψεις πολύ για τη δικαιοσύνη, ακόμα και για να αλλάξουν απλά πράγματα».

Αν η Γη της Επαγγελίας για τους ήρωες του έργου είναι η Καλιφόρνια, η Λένα ονειρεύεται «έναν κόσμο πραγματικά δίκαιο, με ευγένεια και αγάπη. Δεν ξέρω πόσο γραφικό ακούγεται αυτό, αλλά νιώθω ότι είμαστε πολύ θυμωμένοι. Και είναι λογικό, γιατί έχουμε τρομερή αγωνία να τα βγάλουμε πέρα, πρέπει να κάνουμε πάρα πολλά για να ανταπεξέλθουμε στις συνθήκες όπου ζούμε, και στις οικονομικές, και δεν έχουμε πραγματικό χρόνο να δώσουμε στην ψυχή μας, να τον περάσουμε με φίλους, με τα παιδιά μας, με τον εαυτό μας. Δουλεύουμε τόσο πολύ για να ξεπληρώνουμε λογαριασμούς, που έχει χαθεί η απλότητα από τη ζωή μας. Θυμάμαι τους γονείς μας, ας πούμε, που ξυπνάγανε πολύ νωρίς το πρωί, στις επτά ήταν στη δουλειά τους και στις δύο, τρεις είχαν επιστρέψει στο σπίτι. Έτρωγαν όλοι μαζί ως οικογένεια και μετά είχαν χρόνο να κάνουν κάτι με τα παιδιά τους, να ξεκουραστούν, να βγουν και να δουν φίλους. Εμείς ξυπνάμε το πρωί και δουλεύουμε μέχρι το βράδυ».

Photo: Xenia Tsilochristou / Penguin Productions

Είχαν μια ευημερία – ακούγεται παλιακή η λέξη, το ξέρω, αλλά αυτή μου έρχεται στο μυαλό από ό,τι περιγράφεις.

«Υπήρχε ως ευχή, θυμάμαι, παλιά: τα Χριστούγεννα, ευχόμασταν “υγεία και ευημερία”! Το συζητούσαμε μάλιστα πρόσφατα με φίλους, ότι πλέον δεν θυμόμαστε τι σημαίνει αυτή η λέξη. Ευχόμαστε μόνο να είμαστε καλά, γιατί με όλα αυτά που πρέπει να κάνουμε δεν προσέχουμε τον εαυτό μας».

Τα προηγούμενα χρόνια ήταν γεμάτα με δοκιμασίες για τη Λένα. Διάγνωση με καρκίνο του μαστού, διαζύγιο από τον Αλέξανδρο Μπουρδούμη, οικονομικές δυσκολίες και όλα αυτά με ένα πολύ μικρό παιδί, τον τετράχρονο σήμερα Αναστάση. Αναρωτιέμαι ποια εργαλεία ψυχικής επιβίωσης τής φάνηκαν χρήσιμα. «Αυτό που σε βοηθάει είναι η εσωτερική δύναμη να τα καταφέρεις γιατί οφείλεις να το κάνεις – με ένα παιδί πάρα πολύ μικρό, ένιωσα σαν να μην είχα άλλη επιλογή. Στην αρχή αντιμετωπίζεις μόνο τα πιο βασικά. Ακόμα βρίσκομαι σε μια διαδικασία συναισθηματικής και ψυχολογικής ανάρρωσης, χρειάζεται τον χρόνο της».

Από την άλλη, όταν είσαι νέα μητέρα και έχεις τόσα μέτωπα, μπορεί να νιώσεις, λόγω των κοινωνικών προσδοκιών, «ανεπαρκής».

«Με θυμώνει το ότι ως γονιός πρέπει να είσαι καλός και επαρκής και γενικά να είσαι κάπως. Κάποια στιγμή είχα δυσκολευτεί πάρα πολύ με τον θηλασμό και μου έλεγαν, μην το σταματήσεις, πρέπει να θηλάσεις. Ένιωθα ότι αν δεν θηλάσω δεν θα είμαι καλή μαμά αλλά δυσκολευόμουν τόσο πολύ ψυχολογικά που δεν μπορούσα να τα καταφέρω, ώστε κάποια στιγμή κατέρρευσα. Εντέλει, όταν σταμάτησα την προσπάθεια, μετά από πάρα πολύ καιρό, ήμασταν πολύ καλύτερα, και το παιδί κι εγώ, και έλεγα, γιατί μας το έκανα αυτό;

«Ένιωθα ότι αν δεν θηλάσω δεν θα είμαι καλή μαμά αλλά δυσκολευόμουν τόσο πολύ ψυχολογικά που δεν μπορούσα να τα καταφέρω, ώστε κάποια στιγμή κατέρρευσα. Εντέλει, όταν σταμάτησα την προσπάθεια, μετά από πάρα πολύ καιρό, ήμασταν πολύ καλύτερα, και το παιδί κι εγώ, και έλεγα, γιατί μας το έκανα αυτό;».

»Μακάρι να μπορούσα να γυρίσω πίσω σε εκείνες τις πρώτες μέρες που έγινα μαμά και να μην μπαίνει τόσο μέσα μου ό,τι μου λένε, γιατί η μαμά είναι τόσο συνδεδεμένη με το παιδί, που έχει διαίσθηση και ξέρει τι ακριβώς πρέπει να γίνει. Μπορεί να είναι όντως πάρα πολύ καλό το μητρικό γάλα, αλλά αν δεν επιτρέπουν οι συνθήκες να θηλάσεις, δεν πειράζει. Δεν είσαι κακή μαμά. Δεν κρίνεται εκεί ο καλός και ο κακός γονιός.

»Έχουμε πάρα πολλά κουτάκια: “η μαμά πρέπει να θηλάζει”, “η μαμά πρέπει να είναι πάντα καλά”. Δεν γίνεται να είσαι πάντα καλά. Έχει πάντα λιακάδα; Αν δεν είμαι καλά, γιατί να μην το παραδεχτώ; Όταν πιέζομαι μαθαίνω και στο παιδί να κρύβεται, να κρύβει τα συναισθήματά του. Αυτό δεν είναι υγιές».

Photo: Xenia Tsilochristou / Penguin Productions

Δεν θεωρεί υγιές ούτε το αδιάκοπο κυνήγι της ευτυχίας. «Η ευτυχία είναι στιγμές, δεν είμαστε θεόμουρλοι να είμαστε διαρκώς ευτυχισμένοι! Κάποτε νόμιζα ότι η ευτυχία μου πρέπει να είναι στο κόκκινο, αλλά τώρα για μένα η μεγαλύτερη ευτυχία είναι η ηρεμία. Τίποτα δεν κρατάει για πάντα αλλά η ηρεμία μπορεί να κρατήσει περισσότερο από την ευτυχία. Να αντιμετωπίζουμε τα πράγματα με ψυχραιμία. Δεν είναι πάντα εύκολο: μπορεί να είμαι κουρασμένη, άρρωστη, άυπνη, αλλά δεν αφήνω κάτι να γίνει δαίμονας ή ο ελέφαντας στο δωμάτιο. Και ακόμα κι αν γίνει, δεν θα το αφήσω να με κατασπαράξει».

«Η ευτυχία είναι στιγμές, δεν είμαστε θεόμουρλοι να είμαστε διαρκώς ευτυχισμένοι! Κάποτε νόμιζα ότι η ευτυχία μου πρέπει να είναι στο κόκκινο, αλλά τώρα για μένα η μεγαλύτερη ευτυχία είναι η ηρεμία. Τίποτα δεν κρατάει για πάντα αλλά η ηρεμία μπορεί να κρατήσει περισσότερο από την ευτυχία».

Σίγουρα έχει πετύχει πάρα πολλά τα τελευταία χρόνια – μεταξύ άλλων, να εξομαλύνει τόσο τη σχέση με τον πρώην σύζυγό της ώστε να καταφέρουν να μοιράζονται φέτος την ίδια θεατρική σκηνή. «Νομίζω ότι χαροποιεί τον Αναστάση το ότι παίζω μαζί με τον μπαμπά του στο “Καλιφόρνια Ντρίμιν”. Το σημαντικότερο είναι ότι μας βλέπει ήρεμους. Όλες οι αποφάσεις πάρθηκαν με γνώμονα το καλό του – και το δικό μας φυσικά, γιατί αν δεν είμαστε εμείς καλά δεν θα είναι ούτε αυτός».

Photo: Xenia Tsilochristou / Penguin Productions

Πώς καταφέρατε με τον Αλέξανδρο να κάνετε τη μετάβαση από το διαζύγιο σε μια φιλική σχέση και συνεργασία; Υπάρχει κάποια συμβουλή που έδινες σε άλλα ζευγάρια που βρίσκονται σε διαδικασία χωρισμού – ή σκέφτονται να χωρίσουν αλλά διστάζουν;

«Δεν είναι εύκολος ο χωρισμός και μάλιστα με ένα σχεδόν νεογέννητο μωρό και όλα αυτά τα προβλήματα. Ακόμα και παιδιά να μην έχεις, όταν χωρίζεις είναι ένας μικρός θάνατος. Είναι πάρα πολλοί οι παράγοντες που πρέπει να διαχειριστεί κάποιος για να φτάσει σε αυτή την απόφαση – αν την αντέχει, γιατί δεν νομίζω ότι μπορείς να κάνεις πράγματα που δεν αντέχεις. Ή χρειάζεσαι χρόνο και τρόπο».

«Ακόμα και παιδιά να μην έχεις, όταν χωρίζεις είναι ένας μικρός θάνατος. Είναι πάρα πολλοί οι παράγοντες που πρέπει να διαχειριστεί κάποιος για να φτάσει σε αυτή την απόφαση – αν την αντέχει, γιατί δεν νομίζω ότι μπορείς να κάνεις πράγματα που δεν αντέχεις. Ή χρειάζεσαι χρόνο και τρόπο».

Μια ακόμα πρόκληση είναι η εμπειρία της δίκης του Πέτρου Φιλιππίδη, στην οποία συμμετέχει ως μάρτυρας, μαζί με συναδέλφους της, στο πλευρό των γυναικών που τον έχουν καταγγείλει για απόπειρα βιασμού. Με αφορμή την πρόσφατη συνέχισή της, στο Μικτό Ορκωτό Εφετείο, τη ρωτάω αν πιστεύει ότι έχει σημειωθεί ουσιαστική πρόοδος με το κίνημα #metoo. Θεωρεί ότι πρέπει να δοθούν πολλοί αγώνες ακόμα: «Για να αλλάξει κάτι ουσιαστικά χρειάζεται να μην το εγκαταλείψεις, να συνεχίσεις να το προσπαθείς, να το κρατάς ενεργό. Να πάρουμε όλοι μέρος σε αυτό, και άνθρωποι που έχουν εξουσία. Να αλλάξει και η νομοθεσία, κατ’ εμέ – για παράδειγμα για την παραγραφή, έχουμε δει θύματα σε πολλές υποθέσεις να μιλούν μετά από χρόνια. Και χρειάζεται χρόνος. Εδώ για να αλλάξεις κάτι που είναι στο χέρι σου, κάνεις για χρόνια ψυχοθεραπεία».

Δείτε το τρέιλερ:

Info

«Καλιφόρνια Ντρίμιν 20 χρόνια μετά», Δημοτικό Θέατρο Πειραιά / Σκηνή Ωμέγα, Λεωφ. Ηρ. Πολυτεχνείου 32. Ημέρες και ώρες παραστάσεων: Τετάρτη στις 19:00, Πέμπτη στις 20:30, Παρασκευή στις 20:30, Σάββατο στις 20:30, Κυριακή στις 19:00. Διάρκεια: 110′. Πληροφορίες: info@dithepi.gr / 210 9213310/-210 4143310. Προπώληση: www.more.com. Τιμές εισιτηρίων: 15€ (κανονικό), 10€ (φοιτητικό, μαθητικό, άνω των 65 ετών), 8€ (άνεργοι, ΑΜΕΑ, ομαδικό άνω των 6 ατόμων), 5€ (ατέλειες ΣΕΗ, ΑΣΚΤ, ΠΕΣΥΘ)

Ταυτότητα παράστασης

Συγγραφέας: Βασίλης Κατσικονούρης. Σκηνοθεσία: Σταύρος Καραγιάννης. Σκηνικά: Ντέιβιντ Νεγρίν. Κοστούμια: Νικόλ Παναγιώτου. Φωτισμοί – Φωτογραφίες/ trailer: Απόστολος Κουτσιανικούλης. Επιμέλεια κίνησης: Γεωργία Αβασκαντήρα. Βοηθός σκηνοθέτη: Έλενα Σταύρου. Σχεδιασμός Μακιγιάζ: Μαρία Πλαΐτη. Γραφιστικά: Αναστασία Γούναρη. Επικοινωνία/ γραφείο τύπου παράστασης: Γιώτα Δημητριάδη. Παίζουν: Λένα Δροσάκη, Αλέξανδρος Μπουρδούμης, Σταύρος Καραγιάννης και Σίλια Μουστάκη

Ευχαριστούμε το Lozenge Hotel (Βαλαωρίτου 6 & Βουκουρεστίου) για τη φιλοξενία της φωτογράφισης.