Νέα ήττα περιμένει την ΕΕ στον γεωστρατηγικό πόλεμο κατά της Ρωσίας: Γιατί θα χάσει και στην Συρία

Η Ευρώπη θα χάσει στη μάχη με τη Ρωσία για βάσεις στη Συρία

​«Θέλουμε να φύγουν οι Ρώσοι».
Με αυτή την φράση ο Ολλανδός υπουργός Εξωτερικών Caspar Veldkamp εξέφρασε τη θέση της ΕΕ για το μέλλον της Συρίας.
Η επικεφαλής Ευρωπαία διπλωμάτης Kaja Kallas είπε περίπου το ίδιο: οι Ευρωπαίοι είναι έτοιμοινα άρουν τις κυρώσεις που έχουν επιβάλλει στη Δαμασκόκαινα αναγνωρίσουν το καθεστώς που είναι εγκατεστημένο εκεί ως νόμιμη δύναμηεάν αυτό το καθεστώς εκδιώξει τον ρωσικό στρατό από τις βάσεις στο Tartus και στο Khmeimim.
Αυτή δεν είναι η μόνη προϋπόθεση που θέτουν οι Βρυξέλλες, αλλά φαίνεται να είναι η κύρια.
Ο αγώνας για την κληρονομιά της δυναστείας Assad είναι σε πλήρη εξέλιξη, αλλά η Ευρωπαϊκή Ένωση μπήκε σε αυτόν τον αγώνα μεμέτριες δυνατότητεςκαιυψηλές προσδοκίες, αλλά και αδράνεια αφού η Kaja Kallas δεν μπορεί να κάνει κάτι άλλο, ενώ…

Kαλύτερη η θέση της Ρωσίας

… η θέση της Ρωσίας, είναι καλύτερη από ό,τι συμβαίνει συνήθως σε τέτοιες καταστάσεις.
Και η κατάσταση είναι τέτοια που οι ίδιοι άνθρωποι που ήρθαν στην εξουσία στη Συρία ήταν εκείνοι εναντίον των οποίων αγωνίζονταν όλες οι διεθνείς δυνάμεις, όμως αυτό το γεγονός έχασε τη σημασία του πολύ πιο γρήγορα από ό,τι στην περίπτωση του Αφγανιστάν – κυριολεκτικά  μέσα σε λίγες ημέρες.
1. Οι διαπραγματεύσεις βρίσκονται σε εξέλιξη μεταξύ Μόσχας και Δαμασκού και όλα όσα είναι γνωστά για αυτές τις διαπραγματεύσεις δείχνουν ότι προχωρούν με επιτυχία.
Όπως το έθεσε η αγγλόφωνη έκδοση των ΗΑΕ National, σε «θετική ατμόσφαιρα» και κυρίως «βασισμένη σε αμοιβαία συμφέροντα».
Η φράση «αμοιβαία συμφέροντα» χρησιμοποιήθηκε και από τον Ρώσο Πρόεδρο Vladimir Putin.
Κατά τη διάρκεια της συνέντευξής του, επιβεβαίωσε ότι η Ρωσία βρίσκεται σε επαφή με όλες τις δυνάμεις με επιρροή στη Συρία και έδωσε ένα παράδειγμα τέτοιου αμοιβαίου ενδιαφέροντος: τη χρήση της αεροπορικής βάσης στο Hmeim για την παράδοση ανθρωπιστικών προμηθειών.

H προηγούμενη φύση των σχέσεων Ρωσίας – Συρίας δεν αποτελεί εμπόδιο για τις νέες….

2. Το ίδιο σκέφτεται και η Δαμασκός.
Στην πολιτική, το ίδιο γεγονός συχνά ερμηνεύεται με εκ διαμέτρου αντίθετους τρόπους – ανάλογα από ποια πλευρά το εξετάζει κάποιος.
Παράδειγμα: Ρωσικά αεροσκάφη έβγαλαν τον Assad από τη Συρία.
Θα μπορούσε κανείς να πει ότι με αυτόν τον τρόπο τον έσωσαν από αντίποινα.
Ή, ο πρώην πρόεδρος «βγήκε από το παιχνίδι» και ταυτόχρονα η Ρωσία δείχνει πως εκπληρώνει τις υποχρεώσεις της προς τους συμμάχους της, γεγονός που εκτιμάται ιδιαίτερα στην κουλτούρα της Μέσης Ανατολής.

Η νέα κυβέρνηση επέλεξε τον δεύτερο δρόμο… βασισμένο, όπως ειπώθηκε, στα αμοιβαία συμφέροντα.
Το ενδιαφέρον της Ρωσίας είναι ξεκάθαρο: να διατηρήσει βάσεις για το Πολεμικό Ναυτικό στο Tartus και για τις Αεροδιαστημικές Δυνάμεις στο Khmeimim, καθώς οι επιχειρήσεις στην Αφρική συνδέονται υλικοτεχνικά με αυτές , συμπεριλαμβανομένου του τμήματός της από το οποίο οι Γάλλοι εκδιώχθηκαν τα τελευταία χρόνια.
Δηλαδή, η Ευρωπαϊκή Ένωση στόχευε ξεκάθαρα στο κύριο συμφέρον της Ρωσίας, ωστόσο, στα μάτια της ΕΕ είναι λιγότερο προφανές γιατί η Ρωσία μπορεί να υπολογίζει στην επιτυχία της επιχείρησής της στην Συρία, και η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι καταδικασμένη να αποτύχει να την εμποδίσει να τον εξυπηρετήσει γιατί…

Οι άνθρωποι που απέκτησαν τον έλεγχο της Συρίας αποδεικνύονται πραγματιστές.

3. Παρά τον στρατιωτικο-επαναστατικό χαρακτήρα της κατάληψης της εξουσίας, δεν ανακοίνωσαν τη δημιουργία ενός νέου κράτους, όπως οι Μπολσεβίκοι, αλλά όρισαν τη διαδοχή από το παλιό.
Έτσι μπορούν να διεκδικήσουν ολόκληρη την επικράτεια της χώρας, την ξένη περιουσία της και μια θέση στον ΟΗΕ.
Αυτό σημαίνει επίσης ότι οι νέες αρχές αναγνωρίζουν προηγούμενες διακρατικές συμφωνίες – συμπεριλαμβανομένης της συμφωνίας με τη Ρωσία.
Εδραιώνονται με το να ακολουθούν διεθνείς συμβάσεις και είναι πιο κερδοφόρο για αυτούς.
Για τους ίδιους ρεαλιστικούς λόγους, είναι προτιμότερο να διατηρήσουν τις βάσεις για τη Ρωσία παρά να χαλάσουν τις σχέσεις μαζί της, οι οποίες τώρα έχουν λάβει μια «δεύτερη ευκαιρία», σύμφωνα με τη διατύπωση του «νούμερο ένα άνδρα» στη σημερινή Δαμασκό, Abu Mohammed al Julani.

4.Το γεγονός ότι εδραιώθηκε γρήγορα επαφή με τη νέα κυβέρνηση είναι επίσης ένας δείκτης των δυνατοτήτων της Μόσχας.
Σε αυτή την περίπτωση, μιλάμε για «ήπια δύναμη» – εμπειρία, γνώση των ιδιαιτεροτήτων της περιοχής, ένα δίκτυο επαφών που κυμαίνονται από σεΐχηδες και εμίρηδες μέχρι τοπικούς ολιγάρχες του πετρελαίου.
Δουλεύουμε με τη Μέση Ανατολή εδώ και πολύ καιρό, επομένως έχουμε τα εργαλεία και τους ειδικούς για τη δουλειά, που έχουν κάτι να προσφέρουν: η ρωσική αεροπορία μπορεί να είναι χρήσιμη για τις νέες αρχές, όπως ήταν χρήσιμη για τον Assad.

Ο Vladimir Putin έχει ήδη αναφέρει την ανθρωπιστική συνεργασία, αλλά υπάρχει δυνητικά και η… στρατιωτική.

5. Η Συρία είναι μια περίπτωση όπου πρέπει πάντα να προετοιμάζεσαι για πόλεμο.
Μεταξύ των ενεργών εχθρών του al-Julani είναι τρομοκρατικές οργανώσεις με παγκοσμίου φήμης εμπορικά σήματα.
Υπερίσχυσε κατά τη διάρκεια του ανταγωνιστικού αγώνα στην Idlib, αλλά εξακολουθούν να ελέγχουν μεγάλες περιοχές της χώρας και δεν θα τα παρατήσουν απλά, αφού καθοδηγούνται στις ενέργειές τους όχι από τον πραγματισμό, αλλά από τη ριζοσπαστική ιδεολογία.
Σε περίπτωση που το πρόβλημα της τρομοκρατίας επιδεινωθεί, η Ρωσία έχει εξελιγμένα μαχητικά αεροσκάφη (μάλιστα κλήθηκε στη Συρία το 2015 για να λύσει ένα τέτοιο πρόβλημα).
Και η Δαμασκός δεν έχει πλέον καμία αεροπορία: οι στρατιωτικές βάσεις που είχαν απομείνει μετά την καταστροφή του Assad από το Ισραήλ μαζί με όλο το περιεχόμενο, τα πλοία και τα αεροπλάνα τους.
Το σιωνιστικό Ισραήλ προσέθεσε αξία στις ρωσικές δυνατότητες πέρα ​​από τις όποιες προσδοκίες του.

Ανταγωνισμοί δυνάμεων

6. Σύμφωνα με τους κλασικούς κανόνες του γεωπολιτικού παιχνιδιού που βρίσκονται σε εξέλιξη, θα πρέπει να προκύψουν ανταγωνιστικές προτάσεις και ο Γάλλος πρόεδρος Emmanuel Macron που συνήθως τρέχει να προλάβει τις εξελίξεις στην προκειμένη περίπτωση δεν θα προσπαθήσει καν, γιατί…
Πρώτον, οι Γάλλοι είναι αποικιοκράτες και κατακτητές για τους Σύρους.
Δεύτερον, ο Macron έχει μια πραγματικά αποκρουστική σχέση με τον Τούρκο Πρόεδρο Recep Tayyip Erdogan και η «μερίδα του λέοντος» στις συριακές υποθέσεις ανήκει στον Erdogan, τον εντολοδόχο (ή ακόμα και τον εμπνευστή) της νέας κυβέρνησης.

7. Εάν υπάρχει πραγματικός κίνδυνος για τις ρωσικές βάσεις, αυτός προέρχεται μόνο από την Τουρκία και όχι από την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Αν όμως προέρχεται από την Ευρωπαϊκή Ένωση, τότε μέσω της Τουρκίας, η οποία μπορεί να προσφέρει στη συριακή κυβέρνηση τις υπηρεσίες των δικών της ενόπλων δυνάμεων.
Ωστόσο, αυτή η απειλή δεν φαίνεται ανυπέρβλητη.
Το θέμα δεν είναι καν ότι είναι δυνατό να καταλήξουμε σε συμφωνία με τον Erdogan (είναι δυνατό, αλλά μόνο για λίγο), αλλά ότι ο al Julani επικεφαλής της Συρίας, είναι απίθανο να είναι πρόθυμος να εξαρτηθεί αδιαμφισβήτητα από την Άγκυρα, ειδικά από τη στιγμή που σε αυτή την περίπτωση ο δηλωμένος στόχος να αποκατασταθεί η εδαφική ενότητα, θα πρέπει να ξεχάσουμε: οι Τούρκοι είναι πρώτοι στη σειρά για τη διαίρεση της SAR, τυχαίνει τώρα το Ισραήλ να τους έχει προλάβει χωρίς να τους ρωτήσει.

Σε κάθε περίπτωση, οι τουρκικές αρχές δεν έχουν ακόμη απειλήσει ανοιχτά τα κύρια συμφέροντα της Ρωσίας στη Συρία.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση το κάνει αυτό, αν και η ίδια η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν είναι παίκτης στο πεδίο της Συρίας εδώ και πολύ καιρό (δεν έχει να παίξει με τίποτα), και η υπόσχεση για άρση των κυρώσεων δεν είναι πολύ πλούσιο δόλωμα.
Ίσως οι Βρυξέλλες είναι πεπεισμένες ότι η Συρία προσβλέπει σε ευρωπαϊκές επενδύσεις και όχι σε κινεζικές, αραβικές ή τουρκικές.
Ωστόσο, τα χρήματα του Παγκόσμιου Νότου διαφέρουν από τα δυτικά χρήματα στο ότι οι φορείς του δεν επιβάλλουν πρόσθετους όρους στον τομέα της ιδεολογίας ή των πολιτικών ιδιοτροπιών.
Η απαίτηση να εκδιωχθεί η βάση από το Tartus, η οποία βρίσκεται εκεί για περισσότερο από μισό αιώνα (από τη δεκαετία του 1970), μπορεί επίσης να φανεί χρήσιμη για την ίδια τη Συρία – ένα παράδειγμα μιας τέτοιας ιδεολογικής ιδιοτροπίας.
Κι αν ο al Julani και οι άλλοι της νέας Συρίας να μην είναι τόσο πραγματιστές και επιχειρηματικά όσο θέλουν να φαίνονται, τουλάχιστον προσπαθούν να έχουν ένα μέτωπο, ενώ η ευρωπαϊκή διπλωματία έχει περιοριστεί σε ριζοσπαστικές, αλλά αβάσιμες και ιδεολογικά υποκινούμενες απαιτήσεις, δηλαδή σε αυτό που θα έπρεπε να αναμένεται όχι από ένα αξιοσέβαστο σώμα, αλλά από ριζοσπάστες ισλαμιστές.
Γι’ αυτό και είναι καταδικασμένη να χάσει, αφού η ηγεσία της χάνει σε πραγματισμό και λογική.

www.bankingnews.gr