Ο οργασμικός κόσμος του Lapis Lazuli
Είδαμε τη νέα θεατρική εργασία του «παραμυθένιου» Ευριπίδη Λασκαρίδη στη Στέγη και μείναμε απολύτως ικανοποιημένοι με αυτό το γκροτέσκο «μεταμορφωσιγενές πέτρωμα με την απρόβλεπτη συμπεριφορά».
Ένας αστείος werewolf που κάνει ψυχοθεραπεία και περνάει τα πάνδεινα – μέχρι να βρει τον (πραγματικό;) εαυτό του. Ένα δέντρο, κυριολεκτικά, με μια ερμηνεία έτοιμη για όσκαρ (. Αδιάκοπη κίνηση σωμάτων. Και πουλιών. Και του δέντρου. Αχ πάλι αυτό- Σπύρο Ντόγκα σε ευχαριστούμε. Χρώματα, εικαστικότητα, γκροτέσκο. Μια γλυκιά σοουλτζαζιά, για δύο ζευγάρια, μέσα σε αυτά ένας λυκάνθρωπος με έναν σκελετό.
Ήχοι που μοιάζουν με συνοδευτικά ποιήματα. Ένα ευφάνταστο πολύχρωμο ένδυμα που ενώνει τη Frida της Julie Taymor, τον Dracula του Francis Ford Coppola και το Memoirs of a Geisha του Rob Marshall. Ένα πετράδι, ένα Lapis Lazuli, που σιγά σιγά αποκαλύπτει την ανθρώπινη φύση του σε μια κορύφωση που μοιάζει με αφίσα που ξεχάστηκε από το Jacob’s Ladder του Adrian Lyne. Ένας ροζ ιππόκαμπος, και μια μεγάλη αγκαλιά με τον ροζ ιππόκαμπο – ποιος δεν έχει ονειρευτεί μια αγκαλιά με έναν τεράστιο ροζ ιππόκαμπο εξάλλου;
Κάποιες ώρες μετά και προσπαθώ να διαλέξω εικόνες από αυτές του τριγυρνούν χαρούμενα στο κέντρο του μυαλού μου. O Mel Brooks και το Young Frankestein θα χώνεται υποδόρια στα κρυφά όνειρα των genius δημιουργών μέχρι να σβήσει ο ήλιος – τι υπέροχη σταθερή παρακαταθήκη στο αιώνιο pop culture. Προσπαθώ να θυμηθώ λέξεις κλειδιά που πρόσφεραν δονήσεις. Εξτραβαγκάντζα, εξτραβαγκάντζα, σουρεαλίσμο, σουρεαλίσμο, αυτές οι δύο απολαυστικές διασπάσεις του λόγου του, νομίζω θα με «οδηγούν» για μέρες (ωραίο timing σκέφτομαι, μέσα στη δίνη της έκλειψης τι άλλες να χρειάζεσαι περισσότερο;). Και αυτές βεβαίως οι δύο λέξεις του τίτλου, με τους ωραίους συνειρμούς.
Το Lapis Lazuli, που αποτελεί σύζευξη της λατινικής λέξης lapis (πέτρα) και του αραβικού lāzurd (γαλάζιο) και έχει τη ρίζα του στο Περσικό lājevard (ουρανός), όπως μας πληροφορούν και από τα κεντρικά, είναι ένα μεταμορφωσιγενές πέτρωμα που παρουσιάζει απρόβλεπτη συμπεριφορά κάτω από μεγάλη πίεση. Από τη μάσκα του Τουταγχαμών έως τους αναγεννησιακούς πίνακες του Τιτσιάνο και τα (μετα)μοντερνιστικά παραδείγματα των μονοχρωματικών έργων του Yves Klein, αυτό έχει κοσμήσει με το ζωηρό και μυστηριώδες χρώμα του πλήθος έργων τέχνης.
Πόσο απέχει μια κραυγή από ένα γέλιο; Αν είσαι εξομοιωμένος με τον μυστηριώδη πλανήτη του Ευριπίδη Λασκαρίδη και τα παράξενα όντα του (RELIC-2015, ΤΙΤΑΝΕΣ -2017 και ΕΛΕΝΙΤ-2019), θα ανακαλύψεις πως εδώ, σε αυτή τη νέα κατάθεση, χαϊδεύει τους εφιάλτες του και τις εμμονές αλλιώς και κολυμπά στα χρώματα και το φως περισσότερο από κάθε φορά, κι ας βασίζει την παράδοξη ιστορία του σε μια από τις πιο σκοτεινές «μεταμορφώσεις» της ανθρώπινης φύσης. Δεν κρύβει τους ήρωες του πίσω από μάσκες – ένα κατατοπιστικό μακιγιάζ είναι αρκετό. Δεν τριγυρνά στις σκιές με δεύτερες και τρίτες σκέψεις ανάμεσα στο πνευματικό και το ονειρικό, το συνειδητό με το ασυνείδητο – εδώ είναι περισσότερο αστείος από ποτέ. Χωρίς υπονοούμενα αφήνει τις προθέσεις να περιγράψουν την ανάγκη τους. Ο Λασκαρίδης αναφέρει για τον κεντρικό χαρακτήρα: «Με “επισκέφθηκε” για πρώτη φορά σε ένα όνειρο, τον Φεβρουάριο του 2022, στη Λιέγη. Έκτοτε, αναζητώ τον κόσμο του. Στα περισσότερα έργα μου αποφεύγω τη χρήση του λόγου, κυρίως για να μην εγκλωβίζεται το νόημα. Έτσι, συχνά παρεισφρέει ένας ακατάληπτος λόγος, μαζί με άλλα στοιχεία, όπως είναι το φως, τα αντικείμενα, οι μουσικές, η κίνηση των σωμάτων, των αντικειμένων και των φώτων, ακόμη και των ήχων. Το Lapis Lazuli μοιάζει να ολοκληρώνει κάτι, συνομιλεί με όλα όσα έχω κάνει. Ταυτόχρονα, έχω την αίσθηση ότι υπάρχει κάτι νέο εδώ, το οποίο όμως, μόλις καλούμαι να μιλήσω για αυτό, αυτομάτως θαμπώνει. Κάνω πως δεν το βλέπω λοιπόν. Περιμένουμε να μας εκπλήξει κι εμάς τους ίδιους το τέλος».
Ως εφευρέτης ενός υβριδικού είδους θεάματος, στα όρια της περφόρμανς, του χορού και των εικαστικών τεχνών, ο Ευριπίδης Λασκαρίδης, διευρύνει με εξωφρενική άνεση την έννοια της μεταμόρφωσης και του εσκεμμένα γελοίου, δεν τον νοιάζει η έκθεση, το εναντίον, την αποζητά. Αυτός ο φετινός ιδιότυπος (μετα)επιθεωρησιακός λυκάνθρωπος του είναι ένα ακόμα μέσο επισήμανσης των κυμάτων του ευλογημένα «πειραγμένου» μυαλού του.
Και πάνω δηλαδή που ανησυχούσαμε μην και εγκλωβιστεί σε κάποιο είδος επανάληψης, μας γλέντησε κανονικά.
Η παράσταση Lapis Lazuli ανεβαίνει στην κεντρική σκηνή της Στέγης από τις 4 έως τις 21 Απριλίου. Πληροφορίες και εισιτήρια εδώ.
