Οι φουρτούνες στην Ε.Ε. δεν πρέπει να μας αφήνουν αδιάφορους

Οταν την τελευταία 15ετία η υπόλοιπη Ευρώπη έτρεχε με γοργούς ρυθμούς ανάπτυξης, οι οποίοι ανέβαζαν το βιοτικό επίπεδο των Ευρωπαίων πολιτών, εμείς ανεβαίναμε τον γολγοθά της χρεοκοπίας, της ύφεσης, των μνημονίων και των περικοπών στα κεκτημένα.

Τώρα που προσπαθούμε να ανακτήσουμε σε ένα βαθμό όσα χάσαμε όλα αυτά τα χρόνια, στην υπόλοιπη Ευρώπη και κυρίως στους πυλώνες της, όπως η Γερμανία και η Γαλλία, παρατηρείται σχεδόν μηδενική ανάπτυξη, πολιτική αστάθεια, ενώ στο βάθος προβάλλει και πάλι ο μπαμπούλας των δημοσιονομικών περιορισμών που, ας μη γελιόμαστε, θα επηρεάσει κι εμάς. Πάντα σε λάθος timing. Την ώρα που εμείς απαιτούμε με κάθε τρόπο ενίσχυση των εισοδημάτων και της αγοραστικής μας δύναμης για να ξεφύγουμε από τις τελευταίες θέσεις των ευρωπαϊκών χωρών, στην υπόλοιπη Ευρώπη ήδη άνοιξε η συζήτηση για περικοπές.

Τρανό παράδειγμα, η πτώση της κυβέρνησης Μπαρνιέ επειδή στον προϋπολογισμό που παρουσίασε προέβλεπε αύξηση φόρων και εισφορών και μείωση δημοσίων δαπανών. Αλλο που δεν ήθελαν οι ακραίες λαϊκιστικές φωνές από την Ακροαριστερά και την Ακροδεξιά, που Κύριος οίδε πώς θα μπορούσαν να αντιμετωπίσουν τη διαπιστωμένη οικονομική κρίση της χώρας τους. Το ίδιο και στη Γερμανία, όπου η πολιτική κρίση και η πρόωρη προσφυγή στις κάλπες εδράζεται στην κακή πορεία της οικονομίας τους, που κατά κύριο λόγο οφείλεται στον Πούτιν, ο οποίος έκλεισε τη στρόφιγγα με το φθηνό φυσικό αέριο που απολάμβαναν για πολλά χρόνια, και τώρα αποδεικνύεται ότι με τις τιμές που πλήρωναν και πληρώνουν οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι δεν μπορεί να είναι ανταγωνιστική η γερμανική οικονομία.

Η Ελλάδα επί του παρόντος δρέπει επαίνους για την ανάπτυξή της και τη βελτίωση των οικονομικών δεικτών, αλλά και την τήρηση της δημοσιονομικής πειθαρχίας που μας έχουν επιβάλει οι δανειστές με τα υποχρεωτικά πλεονάσματα για να πληρώνεται το χρέος που βρίσκεται στα χέρια τους.

Για πόσο ακόμα όμως; Μια σταθερή κυβέρνηση μπορεί να εγγυάται την εφαρμογή των υποχρεώσεων. Μια κυβέρνηση συνεργασίας δύο και τριών κομμάτων με διαφορετικές απόψεις και αφετηρίες θα μπορεί να το κάνει; Είναι ένα ερώτημα που θα μας απασχολήσει λίαν προσεχώς, όταν στο μεταξύ ουδείς γνωρίζει τι θα έχει συμβεί στην υπόλοιπη Ευρώπη και ποια παλιρροϊκά κύματα θα φθάσουν ως εδώ.

Παράλληλα, πρέπει να λάβουμε υπόψη πως η ανάπτυξη που σημειώνει η οικονομία μας και προβλέπεται να συνεχιστεί και τα επόμενα δύο χρόνια οφείλεται σε ένα μεγάλο βαθμό στα κονδύλια του Ταμείου Ανάπτυξης που έχουν πέσει στη χώρα και αναμένονται άλλα τόσα μέχρι το πέρας του προγράμματος που λήγει στο τέλος του 2026. Μετά, τι; Εχει αλλάξει μήπως το παραγωγικό μοντέλο της χώρας ώστε να καταγράφουμε συνεχώς την ευημερία των οικονομικών δεικτών ή θα ξαναπέσουμε στην ύφεση που βλέπουμε τώρα σε ορισμένους εταίρους στην Ε.Ε.;

Εχουν μήπως δημιουργηθεί ισχυρές και στέρεες βάσεις στην οικονομία ώστε να μπορεί να απορροφά απρόσμενες εξωγενείς κρίσεις; Πολύ φοβάμαι πως όχι. Και αν, για παράδειγμα, οι Ευρωπαίοι λόγω των δικών τους οικονομικών προβλημάτων κόψουν ή περιορίσουν τα ταξίδια τους, πώς θα αναπληρώσουμε τις απώλειες από τα τουριστικά έσοδα;

Ή μήπως τα ασφαλιστικά μας ταμεία έχουν εξυγιανθεί και διαθέτουν αντοχές για πολλά επόμενα χρόνια; Ηδη μελέτες που είδαν το φως της δημοσιότητας τελευταία προβλέπουν πως μόνο με βάση το δημογραφικό πρόβλημα που εντείνεται χρόνο με τον χρόνο, το 2030, δηλαδή σε 5-6 χρόνια, δεν θα μπορούν να ανταποκριθούν χωρίς ενίσχυση του κουμπαρά τους από τους ασφαλισμένους και τους συνταξιούχους. Ομως η κυβέρνηση, προκειμένου να ενισχύσει τα εισοδήματα και τις επιχειρήσεις, συνεχίζει να προχωρά σε μειώσεις εισφορών! Χώρια που έχει τάξει στους ήδη συνταξιούχους τη μείωση της εισφοράς αλληλεγγύης που τους παρακρατείται από τη μηνιαία σύνταξη!

Οι πολιτικοί όμως δυστυχώς κοιτούν τι μπορούν να κάνουν σήμερα προκειμένου να κερδίσουν οφέλη στις επόμενες εκλογές και συνήθως σκέφτονται υστερόβουλα πως μετά από 6-7 χρόνια θα είναι κάποιος άλλος στη θέση τους κι ας τα λύσει αυτός.

Το ίδιο έργο το βλέπουμε διαρκώς τις τελευταίες δεκαετίες και το ’χουμε πληρώσει ακριβά, αφού τα οράματα των κυβερνήσεων έχουν ορίζοντα 4ετίας και ο κάθε επόμενος επαναλαμβάνει την εύκολη δικαιολογία της καμένης γης που παρέλαβε.