Όσο χάνουν, τόσο δολοφονούν. Δεν είναι περιθωριακοί τρομοκράτες. Είναι ο δυτικός κόσμος.

Από το δολοφονικό αμόκ στο συναυλιακό κέντρο της Ρωσίας μέχρι τη δολοφονία αξιωματούχων του Ιράν στην πρεσβεία του στη Βυρηττό και από την απόπειρα δολοφονίας του Σλοβάκου πρωθυπουργού μέχρι τη συντριβή του ελικοπτέρου του Ιρανού προέδρου, η Δύση φαίνεται να χάνει τον έλεγχο και να επιλέγει την ανεξέλεγκτη όξυνση.

​

Εν αναμονή εγκυρότερων νέων για τη συντριβή του ελικοπτέρου που στοίχησε τη ζωή του Προέδρου, του Υπουργού Εξωτερικών και πλήθους άλλων αξιωματούχων του Ιράν, δεν μπορεί παρά να αναλογιστεί κανείς ένα πλήθος “συμπτώσεων”. Από το δολοφονικό αμόκ στο συναυλιακό κέντρο της Ρωσίας μέχρι τη δολοφονία αξιωματούχων του Ιράν στην πρεσβεία του στη Βυρηττό και από την απόπειρα δολοφονίας του Σλοβάκου πρωθυπουργού μέχρι τη συντριβή του ελικοπτέρου του Ιρανού προέδρου, η Δύση φαίνεται να χάνει τον έλεγχο και να επιλέγει την ανεξέλεγκτη όξυνση.

Ανεξάρτητα του ποιες από αυτές τις ενέργειες είναι εξολοκλήρου προϊόντα των υπηρεσιών της Ουάσινγκτον, του Τελ Αβίβ ή του Βερολίνου, ή παράπλευρες επιλογές κέντρων και παράκεντρων, ή ακόμα και διαβολικές συμπτώσεις, είναι σαφές ότι ο δυτικός κόσμος, βλέποντας την ηγεμονία του να φθίνει, σε ένα πλήθος μετώπων που ο ίδιος μάλιστα είχε επιλέξει να ανοίξει, καταφεύγει σε στυγνές μεθόδους τρομοκρατίας.

Αλήθεια, αν ο πρόεδρος της Γαλλίας Μακρόν, δεχόταν πυροβολισμούς από έναν οπαδό του Πούτιν του οποίου η γυναίκα συνδέεται με τις ρωσικές μυστικές υπηρεσίες, η Ευρώπη τι θα έκανε; Πόσο θα το συζητούσε; Τι θα έκανε στον ΟΗΕ; Πόσο θα έφριττε από ιερή – δημοκρατική αγανάκτηση; Πόσο θα ούρλιαζε για εκδίκηση από τη “βάρβαρη Ανατολή”;

Γιατί όμως όταν αυτό συμβαίνει στον Σλοβάκο πρωθυπουργό που τυγχάνει μία από τις ελάχιστες παραφωνίες στη δυτική και αντιρωσική υστερία της ευρωπαϊκής ηπείρου, η αντίδραση όσων διαμορφώνουν την ευρωπαϊκή κοινή γνώμη είναι περίπου ότι “καλά τα έπαθε”;

Φυσικά η επιλογή της δολοφονίας κρατικών αξιωματούχων χωρών που δεν στέκονται δουλικά στους αμερικανικούς σχεδιασμούς και τολμούν να επιδιώκουν μια ανεξάρτητη και αξιοπρεπή παρουσία στον σύγχρονο κόσμο, δεν είναι καινούργια. Πριν τέσσερα χρόνια, οι ΗΠΑ χτύπησαν με πύραυλο ανώτατο αξιωματούχο κράτους με το οποίο μπορεί να έχουν κάκιστες σχέσεις αλλά τυπικά δεν είναι σε πόλεμο. Η θρασύδειλη δολοφονία του οργανωτή του άξονα της Αντίστασης, στρατηγού Κασέμ Σουλεϊμανί, φαίνεται ότι άνοιξε ένα νέο κεφάλαιο στον τρόπο με τον οποίο έχουν αποφασίσει οι ΗΠΑ να αντιμετωπίσουν την καθοδική τους πορεία στον παγκόσμιο συσχετισμό δύναμης.

Φαίνεται πλέον ότι ο δυτικός άξονας επιλέγει ανοικτά και καθαρά το μονοπάτι της ολοκληρωτικής όξυνσης. Δεν συζητάμε εδώ για τις εκατόμβες αμάχων νεκρών Παλαιστινίων. Ούτε για τους αδιάκοπους βομβαρδισμούς κατοικημένων περιοχών του Ντονμπάς ή των συνοριακών περιοχών και πολιτικών στόχων στο έδαφος της Ρωσίας με θύματα αποκλειστικά αμάχους. Αναφερόμαστε στη νέα μοντέρνα τακτική του δυτικού στρατοπέδου, πρωτόγνωρη στον 21ο αιώνα – αδιανόητη κατά τον 20ο αιώνα, να στοχοποιούνται και να εκτελούνται αξιωματούχοι χωρών, οι οποίες τυπικά δεν είναι σε εμπόλεμη κατάσταση με τις ΗΠΑ, το Ισραήλ και την ΕΕ. Και μάλιστα να “αναλαμβάνεται η ευθύνη” από τους δολοφόνους επισήμως. Δεν έχουμε τις κλασικές εκτελέσεις και όργια δολοφονιών που επιδίδονταν η CIA κατά τις προηγούμενες δεκαετίες. Έχουμε επίσημα, στρατιωτικά χτυπήματα, με δολοφονικά αποτελέσματα, εναντίον κυρίαρχων χωρών με τις οποίες δεν υπάρχει τυπικά πολεμική σύγκρουση.

Το αν το Ιράν θα αποδώσει την ευθύνη της συντριβής του ελικοπτέρου σε επιθετική ενέργεια ή στην κακοκαιρία, θα εξαρτηθεί φυσικά από τα ευρήματα, αλλά και από τις σκοπιμότητες της ιρανικής ηγεσίας που σε κάθε περίπτωση φάνηκε να εκτέθηκε. Ανεξαρτήτως του τι συνέβη, η απώλεια ενός επιτελείου που πρωτοστάτησε στην ιρανική εξωτερική πολιτική, φανερώνει αδυναμία πρόβλεψης και αυτοπροστασίας. Δεν είναι άλλωστε η πρώτη φορά που ο άξονας Ρωσία – Ιράν – Κίνα κλπ υποτιμά την έκταση, τη σπασμωδικότητα, το βάθος και την προκλητικότητα της δυτικής αντίδρασης.

Οι Ανατολικοί θεωρούσαν ότι οι Δυτικοί θα κάτσουν ήρεμα και πολιτισμένα να βλέπουν τη μετατόπιση του συσχετισμού δύναμης και την απώλεια της αμερικανικής κυριαρχίας; Πίστευαν ότι οι κανόνες του “πολιτισμένου κόσμου”, οι διεθνείς συνθήκες ή οι κανόνες του πολέμου, δεσμεύουν τις ΗΠΑ και τους συμμάχους τους; Δεν ήξεραν ότι κάθε αυτοκρατορία που χάνει την ηγεμονία της μπορεί να επιλέξει την όξυνση και την παραφροσύνη, αντί της ομαλής μετατόπισης ισχύος;

Το ερώτημα είναι ακόμα κρισιμότερο σε ότι αφορά τη Ρωσία ή την Κίνα (με αφορμή την Ταϊβάν). Δεν είναι λίγες οι φωνές μέσα στο αμερικανικό κατεστημένο που βλέποντας την αναπόφευκτη πορεία των πραγμάτων, όχι μόνο στο στρατιωτικό μέτωπο της Ουκρανίας, αλλά κυρίως στον οικονομικό ανταγωνισμό Κίνας – ΗΠΑ, και στη γεωπολιτική απεξάρτηση των BRICS, προνομοποιούν ακόμα και το πυρηνικό ολοκαύτωμα, όσο ακόμα οι ΗΠΑ έχουν το πάνω χέρι.

Για αυτούς, ένας κόσμος όπου η αντικομμουνιστική, νεοφιλελεύθερη και ιμπεριαλιστική Δύση δεν έχει την ηγεμονία, μάλλον δεν αξίζει να υπάρχει. Ο υπόλοιπος κόσμος, μέσα σε αυτούς και η Ελλάδα, τι λέει; Είναι νόμιμη και αποδεκτή η μετατόπιση ισχύος; Είναι αιτία αφανισμού του ανθρώπινου είδους η φθίνουσα πορεία της αμερικανικής κυριαρχίας; Είναι λόγος ολοκληρωτικής παραφροσύνης που μπορεί να φτάσει μέχρι και σε πυρηνικό πόλεμο η αλλαγή στον παγκόσμιο συσχετισμό δύναμης; Αποδεχόμαστε ότι όσοι κρατούν τις τύχες του κόσμου στα χέρια τους προτιμούν να ανατινάξουν τον πλανήτη από το να αποδεχτούν την ήττα τους;