Όταν ο Δένδιας σπιτώνει αξιωματικούς

Είναι σαν να τους ακούω. Τους μονίμως δυσαρεστημένους που έχουν πάντα κάτι κακό να πουν. Ακόμη και όταν μιλάμε για κοινωνικές κατοικίες. «Γιατί να έχει σπίτι τσάμπα ο λοχαγός;», «Κορόιδο είμαι εγώ που πληρώνω νοίκι στο νησί;», «Τί τον θέλουμε το στρατό και ταΐζουμε όλους αυτούς τους καραβανάδες;». Βαθύ ουφ. Ως πρώτη απάντηση στον σκεπτικισμό, το σχόλιο που έκανε ο σύντροφος ο Νίκος (ο Δένδιας): «Σε όποιον μεταθέτει κάπου η πατρίδα, είτε μόνο του είτε με την οικογένειά του, θα δίνει και ένα κλειδί για ένα σπίτι, όπως γίνεται σε όλους τους προοδευμένους στρατούς σε αυτόν τον πλανήτη».

 

Το μέτρο που προωθεί το Υπουργείο Άμυνας θα μπορούσε να είναι μόνο η αρχή για την προστασία των χαμηλόμισθων και των ευάλωτων ομάδων. Για τους στρατιωτικούς, μπορούμε να δούμε τους αριθμούς. Πώς θα πληρώσει για στέγη ο αξιωματικός που διορίζεται στη Μύκονο, όταν ακόμα και η πώληση νεφρού δεν καλύπτει τα ενοίκια μιας χρονιάς; Τα σπίτια είτε είναι ακριβά είτε δεν επαρκούν, όπως συμβαίνει στην Ορεστιάδα, την Κομοτηνή, την Κάρπαθο, τη Σαμοθράκη και στους άλλους τόπους όπου θα ανεγερθούν κατοικίες αξιωματικών. Το πλάνο είναι να δημιουργηθούν 4.000 καταλύματα ως το 2030 και αν καταλάβαμε ορθά τούτο περιλαμβάνει τόσο την ανέγερση νέων οικοδομών όσο και την ανακαίνιση υφιστάμενων δομών.

 

Πρόθεση του υπουργείου είναι να διαθέσει το 15% αυτών των κατοικιών σε γιατρούς και εκπαιδευτικούς. Επειδή είναι μεγάλη ντροπή να κοιμούνται στο αυτοκίνητο οι δάσκαλοι των παιδιών μας. Επειδή είναι μεγάλο χάσιμο να φεύγουν οι γιατροί στο εξωτερικό καθώς εκεί έχουν αξιοπρεπές εισόδημα. Αυτό το σχέδιο στέγασης θα ήταν καλό να το αγκαλιάσει η ελληνική κοινωνία και να το μιμηθούν τα άλλα υπουργεία. Για παράδειγμα, ο οργανισμός που χτίζει τα σχολεία, θα μπορούσε να προβλέψει την ανέγερση κατοικιών. Ρίχνουν που ρίχνουν τα μπετά για σχολικές αίθουσες, ας προβλέψουν και μερικά διαμερίσματα για το διδακτικό προσωπικό. Με κριτήρια.

 

Όταν οι αντιδράσεις είναι «γιατί αυτός και όχι εγώ», η απάντηση είναι τα κριτήρια. Προηγείται η μονογονεϊκή οικογένεια, προηγείται αυτός που δεν έχει άλλο εισόδημα και πάει λέγοντας. Δεν θα σταθώ στις λεπτομέρειες για την υλοποίηση αυτού του σχεδίου, αν δηλαδή ένα νομικό πρόσωπο αναλάβει την εκτέλεση ή ένας οργανισμός διαχείρισης αναλάβει το μοίρασμα. Κρατώντας την ουσία, αυτή η πρωτοβουλία είναι η πιο σημαντική της κυβέρνησης τα τελευταία πεντέμισι χρόνια. Αντί να λέμε «γιατί οι αξιωματικοί», ας αλλάξουμε αντίληψη. Να ζητήσουμε ακόμα περισσότερες κοινωνικές κατοικίες, ακόμα μεγαλύτερη προστασία των ευάλωτων ομάδων. Πρακτικά: είναι πιο φτηνό για το κράτος να παραχωρήσει μια κάμαρα σε έναν φτωχό ηλικιωμένο παρά να τον έχει άστεγο και μέσα-έξω στα νοσοκομεία για δεκαετίες.

 

Να αναφέρουμε επιγραμματικά τι γίνεται σε άλλες χώρες. Στη Σιγκαπούρη το 80% του πληθυσμού ζει σε κατοικίες που κατασκευάζονται και διαχειρίζονται από την κυβέρνηση.

 

Στην Ολλανδία περίπου το 30% των κατοικιών είναι κοινωνικές κατοικίες, με διαχείριση από μη κερδοσκοπικούς οργανισμούς. Στη Γαλλία οι κοινωνικές κατοικίες να ανέρχονται στο 17% των συνολικών κατοικιών. Η Δανία διαθέτει ένα σύστημα που χρηματοδοτείται κυρίως από τα ενοίκια των κατοίκων. Η Γερμανία βασίζεται συχνά σε επιδοτήσεις προς ιδιώτες επενδυτές που αναλαμβάνουν τη διαχείριση. Στη Σουηδία οι κατοικίες προσφέρονται από δήμους και μη κερδοσκοπικές οργανώσεις. Στην Αυστραλία το κοινωνικό σύστημα περιλαμβάνει κατοικίες που διαχειρίζονται τοπικές αρχές ή μη κερδοσκοπικοί οργανισμοί.

 

Τον 21ο αιώνα κανείς δεν μπορεί να ζει στο δρόμο. Ούτε νοείται να πληρώνει ο εργαζόμενος έναν μισθό για ένα ενοίκιο. Αν λοιπόν ο Νίκος Δένδιας μιλά για «προοδευμένους στρατούς» που εξασφαλίζουν στέγη, μπορούμε να επεκτείνουμε την ιδέα και σε άλλες ομάδες πολιτών. Η οικονομία θα στηριχτεί πολλαπλά: πέρα από τις θέσεις εργασίας που δημιουργούνται από την οικοδομή και τη διαχείριση κτηρίων, ο μισθός του ωφελούμενου θα πέφτει στην αγορά και θα κινεί τις επιχειρήσεις.

​

Είναι σαν να τους ακούω. Τους μονίμως δυσαρεστημένους που έχουν πάντα κάτι κακό να πουν. Ακόμη και όταν μιλάμε για κοινωνικές κατοικίες. «Γιατί να έχει σπίτι τσάμπα ο λοχαγός;», «Κορόιδο είμαι εγώ που πληρώνω νοίκι στο νησί;», «Τί τον θέλουμε το στρατό και ταΐζουμε όλους αυτούς τους καραβανάδες;». Βαθύ ουφ. Ως πρώτη απάντηση στον σκεπτικισμό, το σχόλιο που έκανε ο σύντροφος ο Νίκος (ο Δένδιας): «Σε όποιον μεταθέτει κάπου η πατρίδα, είτε μόνο του είτε με την οικογένειά του, θα δίνει και ένα κλειδί για ένα σπίτι, όπως γίνεται σε όλους τους προοδευμένους στρατούς σε αυτόν τον πλανήτη».

 

Το μέτρο που προωθεί το Υπουργείο Άμυνας θα μπορούσε να είναι μόνο η αρχή για την προστασία των χαμηλόμισθων και των ευάλωτων ομάδων. Για τους στρατιωτικούς, μπορούμε να δούμε τους αριθμούς. Πώς θα πληρώσει για στέγη ο αξιωματικός που διορίζεται στη Μύκονο, όταν ακόμα και η πώληση νεφρού δεν καλύπτει τα ενοίκια μιας χρονιάς; Τα σπίτια είτε είναι ακριβά είτε δεν επαρκούν, όπως συμβαίνει στην Ορεστιάδα, την Κομοτηνή, την Κάρπαθο, τη Σαμοθράκη και στους άλλους τόπους όπου θα ανεγερθούν κατοικίες αξιωματικών. Το πλάνο είναι να δημιουργηθούν 4.000 καταλύματα ως το 2030 και αν καταλάβαμε ορθά τούτο περιλαμβάνει τόσο την ανέγερση νέων οικοδομών όσο και την ανακαίνιση υφιστάμενων δομών.

 

Πρόθεση του υπουργείου είναι να διαθέσει το 15% αυτών των κατοικιών σε γιατρούς και εκπαιδευτικούς. Επειδή είναι μεγάλη ντροπή να κοιμούνται στο αυτοκίνητο οι δάσκαλοι των παιδιών μας. Επειδή είναι μεγάλο χάσιμο να φεύγουν οι γιατροί στο εξωτερικό καθώς εκεί έχουν αξιοπρεπές εισόδημα. Αυτό το σχέδιο στέγασης θα ήταν καλό να το αγκαλιάσει η ελληνική κοινωνία και να το μιμηθούν τα άλλα υπουργεία. Για παράδειγμα, ο οργανισμός που χτίζει τα σχολεία, θα μπορούσε να προβλέψει την ανέγερση κατοικιών. Ρίχνουν που ρίχνουν τα μπετά για σχολικές αίθουσες, ας προβλέψουν και μερικά διαμερίσματα για το διδακτικό προσωπικό. Με κριτήρια.

 

Όταν οι αντιδράσεις είναι «γιατί αυτός και όχι εγώ», η απάντηση είναι τα κριτήρια. Προηγείται η μονογονεϊκή οικογένεια, προηγείται αυτός που δεν έχει άλλο εισόδημα και πάει λέγοντας. Δεν θα σταθώ στις λεπτομέρειες για την υλοποίηση αυτού του σχεδίου, αν δηλαδή ένα νομικό πρόσωπο αναλάβει την εκτέλεση ή ένας οργανισμός διαχείρισης αναλάβει το μοίρασμα. Κρατώντας την ουσία, αυτή η πρωτοβουλία είναι η πιο σημαντική της κυβέρνησης τα τελευταία πεντέμισι χρόνια. Αντί να λέμε «γιατί οι αξιωματικοί», ας αλλάξουμε αντίληψη. Να ζητήσουμε ακόμα περισσότερες κοινωνικές κατοικίες, ακόμα μεγαλύτερη προστασία των ευάλωτων ομάδων. Πρακτικά: είναι πιο φτηνό για το κράτος να παραχωρήσει μια κάμαρα σε έναν φτωχό ηλικιωμένο παρά να τον έχει άστεγο και μέσα-έξω στα νοσοκομεία για δεκαετίες.

 

Να αναφέρουμε επιγραμματικά τι γίνεται σε άλλες χώρες. Στη Σιγκαπούρη το 80% του πληθυσμού ζει σε κατοικίες που κατασκευάζονται και διαχειρίζονται από την κυβέρνηση.

 

Στην Ολλανδία περίπου το 30% των κατοικιών είναι κοινωνικές κατοικίες, με διαχείριση από μη κερδοσκοπικούς οργανισμούς. Στη Γαλλία οι κοινωνικές κατοικίες να ανέρχονται στο 17% των συνολικών κατοικιών. Η Δανία διαθέτει ένα σύστημα που χρηματοδοτείται κυρίως από τα ενοίκια των κατοίκων. Η Γερμανία βασίζεται συχνά σε επιδοτήσεις προς ιδιώτες επενδυτές που αναλαμβάνουν τη διαχείριση. Στη Σουηδία οι κατοικίες προσφέρονται από δήμους και μη κερδοσκοπικές οργανώσεις. Στην Αυστραλία το κοινωνικό σύστημα περιλαμβάνει κατοικίες που διαχειρίζονται τοπικές αρχές ή μη κερδοσκοπικοί οργανισμοί.

 

Τον 21ο αιώνα κανείς δεν μπορεί να ζει στο δρόμο. Ούτε νοείται να πληρώνει ο εργαζόμενος έναν μισθό για ένα ενοίκιο. Αν λοιπόν ο Νίκος Δένδιας μιλά για «προοδευμένους στρατούς» που εξασφαλίζουν στέγη, μπορούμε να επεκτείνουμε την ιδέα και σε άλλες ομάδες πολιτών. Η οικονομία θα στηριχτεί πολλαπλά: πέρα από τις θέσεις εργασίας που δημιουργούνται από την οικοδομή και τη διαχείριση κτηρίων, ο μισθός του ωφελούμενου θα πέφτει στην αγορά και θα κινεί τις επιχειρήσεις.