Πολιτική νεκροφάνεια

Το φάντασμα της αποχής δεν εξορκίζεται με νουθεσίες για τη δημοκρατική ευθύνη του πολίτη. Δεν εξορκίζεται ούτε με διατριβές και κηρύγματα για τη σημασία του Ευρωκοινοβουλίου. Για πολιτική μιλάμε και όχι για Πανελλήνιες Εξετάσεις. Και η πολιτική σημαίνει πειθώ. Η πειθώ εδραιώνει την εμπιστοσύνη. Η παρουσία του πολίτη στην κάλπη είναι μια χειραψία με τη […]

​

Το φάντασμα της αποχής δεν εξορκίζεται με νουθεσίες για τη δημοκρατική ευθύνη του πολίτη. Δεν εξορκίζεται ούτε με διατριβές και κηρύγματα για τη σημασία του Ευρωκοινοβουλίου. Για πολιτική μιλάμε και όχι για Πανελλήνιες Εξετάσεις. Και η πολιτική σημαίνει πειθώ. Η πειθώ εδραιώνει την εμπιστοσύνη. Η παρουσία του πολίτη στην κάλπη είναι μια χειραψία με τη δημοκρατία. Και στη συγκεκριμένη περίπτωση, μια χειραψία με την Ευρώπη. Χωρίς να θέλω να υποτιμήσω τον πρώτο παράγοντα, τη σχέση με την ελληνική πολιτική σκηνή, την απογοήτευση ψηφοφόρων της Ν.Δ. που είχε δημιουργήσει μεγάλες προσδοκίες με τη συντριπτική νίκη της στις εθνικές εκλογές. Κυρίως σε τομείς όπως η δημόσια διοίκηση και η ασφάλεια. Η πρώτη εξακολουθεί να παραμένει το δυσκίνητο τέρας που σε περιμένει στο βάθος του λαβύρινθου. Η δε ασφάλεια είναι ρητορική αποστροφή χωρίς πραγματικό αντίκρισμα. Σ’ αυτά ας συνυπολογίσουμε και την ανικανότητα της αντιπολίτευσης. Παροιμιώδης και μάλλον πρωτοφανής για τα χρονικά της δημοκρατίας. Ολοι πιστεύουμε ότι δεν υπάρχει αξιόπιστη εναλλακτική. Και χωρίς εναλλακτική, η δημοκρατία δεν γοητεύει και ακόμη δυσκολότερα κινητοποιεί. Τίποτε δεν πρόκειται να αλλάξει. Υποψιάζομαι, δε, ότι μία εβδομάδα μετά, αυτές τις ευρωεκλογές θα τις θυμούνται μόνον οι υποψήφιοι, κερδισμένοι και χαμένοι.

Είναι κοινό μυστικό πως η ευρωπαϊκή πολιτική ελάχιστα ενδιαφέρει τον Ελληνα ψηφοφόρο. Μάλλον ανία τού προκαλεί. Δεν την καταλαβαίνει, του φαίνεται απροσπέλαστη, η δε γραφειοκρατία της μοιάζει με καφκικό οικοδόμημα. Εξακολουθούμε να αντιμετωπίζουμε την Ευρώπη όπως το μικρό κράτος που κατάφερε να χωθεί εκεί μέσα, σχεδόν χαριστικά, για να εξασφαλίσει τα συμφέροντά του. Η προεκλογική εκστρατεία μετέφερε στη δική μας πολιτική νεκροφάνεια την ευρωπαϊκή ανία. Ο μονίμως θυμωμένος με κάτι, εκτός απ’ το υπερτροφικό του εγώ, κ. Κασσελάκης κατάφερε αυτήν τη νεκροφάνεια να τη μετατρέψει σε παράσταση υστερίας, πότε με τη φέτα, πότε με την κακόγουστη επίδειξη του πλούτου του. Δεν κάνω προβλέψεις. Και προς αποφυγήν παρεξηγήσεων, επ’ ουδενί δεν προτείνω την αποχή, είτε λόγω δυσαρέσκειας είτε λόγω βαρεμάρας. Εκείνο που προσπαθώ να πω είναι ότι το ενδεχόμενο υψηλού ποσοστού αποχής αύριο θα πρέπει να προβληματίσει στα σοβαρά την πολιτική τάξη. Πριν αποδώσει ευθύνες στους πολίτες, ας φροντίσει τον εαυτό της. Και δεν αναφέρομαι στα διάφορα κομματίδια αριστερά ή δεξιά του δημοκρατικού τόξου. Δεν αναφέρομαι καν στον κ. Κασσελάκη. Είναι τόσο ολοκληρωμένο προϊόν του εαυτού του, που δεν νομίζω ότι έχει δυνατότητα να αλλάξει. Αναφέρομαι και στην κυβέρνηση και στο ΠΑΣΟΚ. Χωρίς να ισχυρίζομαι ότι αυτή η κατάσταση είναι αποκλειστικό προνόμιο της χώρας μας. Η ίδια νεκροφάνεια είναι που τρέφει τους ακραίους στις κεντρικές χώρες της Ενωσης.

​