Σακελλαρίδης στο TheToc: “Δεν πιστεύω ότι αξίζει σε κανέναν αξιοπρεπή άνθρωπο η σημερινή κατάσταση στον ΣΥΡΙΖΑ”
Ο Γαβριήλ Σακελλαρίδης μιλά για όλους και για όλα – Τα παιδικά χρόνια, η ενασχόληση με την πολιτική, η γνωριμία με τον Αλέξη Τσίπρα – Το μικρό κόμμα που έγινε κυβέρνηση, οι 17ωρες διαπραγματεύσεις στις Βρυξέλλες και η Ράνια Τζίμα – Γιατί επέλεξε τη Νέα Αριστερά
Με τον Γαβριήλ Σακελλαρίδη γνωριστήκαμε μια Παρασκευή του 2014 στην πρωινή εκπομπή του Mega. Στην ίδια εκπομπή γνώρισε και τη γυναίκα που αργότερα μαζί της θα έκανε οικογένεια, μια υπέροχη κόρη.
Από εκείνη τη γνωριμία μέχρι και σήμερα παραμένει το ίδιο ευγενής και σεμνός. Ακόμα και σήμερα δυσκολεύεται να μιλήσει για τον εαυτό του, όταν τον ρωτάω γιατί πρέπει να τον ψηφίσουν οι πολίτες στις Eυρωεκλογές.
Βρεθήκαμε σε ένα κεντρικό καφέ της Αθήνας για να μιλήσουμε πολύ ανθρώπινα και ίσως εξομολογητικά για τη ζωή του, που ξεκινά από τα καλοκαίρια στη Νίσυρο, τη γνωριμία του με τη Ράνια Τζίμα, την πορεία του στον Συνασπισμό, τη γνωριμία του με τον Αλέξη Τσίπρα και την απόφασή του να είναι υποψήφιος με τη Νέα Αριστερά για το Ευρωκοινοβούλιο.
Καταρχάς, πώς είναι η επιστροφή σε αυτό που λέμε πολιτική μετά από τόσα χρόνια αποχής από τα κοινά;
Η αλήθεια είναι ότι κι εγώ είχα πολύ άγχος σχετικά με αυτό. Ήταν κάτι το οποίο μου φάνταζε σαν βουνό όλα αυτά τα χρόνια που το σκεφτόμουνα, το σκέφτηκα και πολλές φορές στο ενδιάμεσο.
Πόσες φορές το σκέφτηκες;
Το σκεφτόμουν διαρκώς. Δεν υπήρχαν στιγμές, κόµβοι που να προβληματίστηκα ουσιαστικά, αν και είχα προτάσεις να γυρίσω. Η αλήθεια είναι ότι αυτό που με κρατούσε σε απόσταση δεν ήταν ότι δεν ήθελα να γυρίσω, ήταν ότι δεν έβλεπα τις συνθήκες και έναν πολιτικό χώρο που να νιώθω άνετα στο να είμαι μέσα και να συμμετέχω.
Τη βρήκες καλύτερη την πολιτική τώρα που γύρισες σε σχέση με τη στιγμή που την άφησες;
Τη βρήκα πολύ διαφορετική. Εγώ την άφησα το 2015. Βγήκα μπροστά στην κεντρική πολιτική σκηνή σε μια συγκυρία πολύ διαφορετική για τη χώρα, ήταν η περίοδος της μεγάλης κρίσης, της μεγάλης έντασης, της μεγάλης πόλωσης. Ήταν ένα άλλο πολιτικό σκηνικό. Σήμερα σε επίπεδο οικονομίας, κοινωνίας, που είναι και το καθοριστικό για το πώς διαμορφώνεται και το πολιτικό κλίμα, τα πράγματα σίγουρα είναι ηπιότερα. Αυτό που βρίσκω πάρα πολύ διαφορετικό είναι ότι τότε ήταν μια περίοδος που ο κόσμος κυριολεκτικά ενδιαφερόταν, διψούσε για πολιτική.
Σήμερα είναι πολύ πιο δύσκολο να μιλήσεις στους ανθρώπους, να σε ακούσουν, να ενδιαφερθούν, να εμπνευστούν. Ενδεχομένως να φταίμε κι εμείς, αλλά είναι και μια γενικότερη ατμόσφαιρα που υπάρχει.
Για ποιο λόγο αποφάσισες να κατέβεις υποψήφιος ευρωβουλευτής με τη Νέα Αριστερά;
Στην πρώτη μου δήλωση είπα ότι επέστρεψα στο “πολιτικό μου σπίτι”, αναφερόμενος στη Νέα Αριστερά, γιατί στην τελική “πολιτικό σπίτι” δεν είναι απλώς η ταμπέλα και το όνομα ενός κόμματος στο οποίο ήμουν τη μισή μου ζωή μέχρι που έφυγα, αλλά οι ιδέες, οι πολιτικές θέσεις και οι άνθρωποι με τους οποίους θέλεις να συνεργαστείς. Θεωρώ πολύ σημαντική την κίνηση των ανθρώπων αυτών να φύγουν από τον ΣΥΡΙΖΑ. Αν είχαν μείνει, θα τους ρουφούσε η “μαύρη τρύπα” της αντιπολιτικής, της παραπολιτικής και της έλλειψης σοβαρότητας. Αλλά και ηθικά ήταν σωστό γιατί θα μπορούσαν να είχαν παραμείνει, όπως τους συμβούλευαν κάποιοι, να περιμένουν να μην πάει καλά ο Κασσελάκης και να γίνουν αυτοί ηγεσία. Αντί γι’ αυτό όμως πήραν τον δύσκολο δρόμο, αυτόν που τουλάχιστον διασφαλίζει την αξιοπρέπειά τους και τη συνέχεια της Αριστεράς.
Εγώ πιστεύω ότι η Νέα Αριστερά μπορεί να είναι ένα σχήμα που να λειτουργήσει ως πολιτικός καταλύτης στα πράγματα, τα οποία αυτήν τη στιγμή έχουν φτάσει σε ένα τέλμα. Πιστεύω ότι και με το νέο ύφος, και με το νέο ήθος το οποίο θέλει να εκπροσωπήσει στην πολιτική σκηνή και στην πολιτική ζωή του τόπου, απαντάει σε ένα πραγματικό κενό που υπάρχει στους ανθρώπους που δεν μπορούν να εμπιστευτούν πια τον ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ ως ανταγωνιστικές δυνάμεις απέναντι στη Νέα Δημοκρατία και ταυτόχρονα ασφυκτιούν από την κυβέρνηση του Κ. Μητσοτάκη.
Η Ράνια Τζίμα είναι ο άνθρωπος της ζωής σου. Ρώτησες τη γνώμη της όταν αποφάσισες να ξανακατέβεις στην πολιτική;
Ναι. Για μένα αυτό ήταν και το πιο κρίσιμο. Δεν σου λέω ότι αυτός είναι ο λόγος που δεν έμπαινα, αλλά πάντα σκεφτόμουν τι μπορεί να σημαίνει αυτό και για την καριέρα της Ράνιας.
Δηλαδή αν η Ράνια σου έλεγε “όχι”, δεν θα κατέβαινες;
Σίγουρα όχι. Γιατί για μένα είναι πολύ σημαντική η Ράνια. Σέβομαι πάρα πολύ το ότι έχει καταφέρει από μόνη της να έχει μια εξαιρετική καριέρα στο χώρο της δημοσιογραφίας. Μόνη της τελείως, χωρίς να πατήσει πουθενά. Έχει φτάσει εκεί που έχει φτάσει. Το σέβομαι απόλυτα. Είναι αυτό που θέλει να κάνει. Λατρεύει τη δημοσιογραφία, είναι όλη της η ζωή η δημοσιογραφία. Κι εγώ ξέρω τι βάρος τής προκαλώ, και καταλαβαίνω ότι μπορεί να της κάνει ζημιά ακόμα και στα σχόλια που δέχεται. Και δεν σου κρύβω ότι ήταν ένας μικρός ανασταλτικός παράγοντας όλο αυτό. Σίγουρα όχι ο καθοριστικός, αλλά σίγουρα ήταν κάτι που το σκεφτόμουν. Βέβαια η Ράνια μού είπε “προχώρα, κάν’ το, να είσαι εσύ καλά με τον εαυτό σου κι αυτό ήταν πολύ σημαντικό”. Σίγουρα με απελευθέρωσε.
Θα πούμε πιο κάτω για τη γνωριμία σου με τη Ράνια, στην οποία συνετέλεσα και εγώ. Θέλω να σε ρωτήσω: πέρασε από το μυαλό σου όλα αυτά τα χρόνια ότι έχασες ευκαιρίες εκτός πολιτικής και έμεινες στάσιμος;
Όχι. Σ’ το λέω πολύ ειλικρινά. Δεν θεωρώ ότι έχασα κάτι. Θεωρώ μάλιστα ότι αν έμπαινα στην πολιτική υπό συνθήκες που εγώ δεν θα ένιωθα καλά μέσα μου, δεν θα μου έβγαινε σε καλό.Δεν θα με ολοκλήρωνε, δεν θα το έκανα και καλά. Επομένως δεν νιώθω ότι έχασα ευκαιρίες, αντιθέτως, και το πιστεύω ακράδαντα, θεωρώ ότι κέρδισα πολλές εμπειρίες. Για μένα όλο αυτό το μεσοδιάστημα ήταν μια σπουδή στην πολιτική, στην πραγματικότητα, στο πώς να αντιμετωπίζεις την πολιτική από ρόλους χρησιμότητας. Να αποτραβηχτείς από τον κομματικό μανδύα, να μπορέσεις να δεις μια άλλη πραγματικότητα.
Θυμάμαι στη Διεθνή Αμνηστία έμαθα το πώς μπορείς γύρω από έναν σκοπό, τα ανθρώπινα δικαιώματα εν προκειμένω, να μπορέσεις να συναναστραφείς, να οργανωθείς με άλλους ανθρώπους, χωρίς καν να ξέρεις και να ρωτάς, ούτε καν να μαντεύεις τι κόμμα ψηφίζουν. Έπαθα πλάκα με κάποιους ανθρώπους εξαιρετικούς, με τους οποίους συνεργάστηκα, όταν έμαθα ότι ψήφιζαν, για παράδειγμα, ένα κόμμα που δεν περίμενα. Για μένα αυτό ήταν μια σπουδή στην πολιτική με όρους χρησιμότητας.
“Δεν πιστεύω ότι αξίζει σε κανέναν αξιοπρεπή άνθρωπο η σημερινή κατάσταση στον ΣΥΡΙΖΑ”
Γιατί ξαναγύρισες στον ΣΥΡΙΖΑ στις δεύτερες εκλογές του Μαΐου;
Δεν γύρισα στον ΣΥΡΙΖΑ, έκανα μια δήλωση κριτικής-στήριξης στον ΣΥΡΙΖΑ. Το θεωρούσα ως υποχρέωσή μου. Ο κύκλος είχε ανοίξει το 2012 με και θεωρούσα, βλέποντας και τις δημοσκοπήσεις, ότι τώρα αυτός ο κύκλος κλείνει και ήθελα να είμαι παρών σε αυτό το κλείσιμο. Είχε ενδεχομένως και μία συναισθηματική φόρτιση η περίοδος αυτή και απέναντι στον Αλέξη Τσίπρα. Ένιωθα λίγο ότι παρά τις διαφωνίες και τη μη συμπόρευσή μου, του το χρωστούσα. Όμως, αυτό που με έκανε να βγω δημόσια ήταν η αγωνία να διασωθεί οτιδήποτε μπορούσε να διασωθεί από την Αριστερά για την επόμενη μέρα. Όχι με εμένα σε κάποια θέση, δεν ήταν δηλαδή κίνηση να δηλώσω “παρών”. Αλλά να μην απαξιωθεί η Αριστερά και να πιάσει το νήμα από την αρχή. Έτσι σκέφτηκα τον Ιούνιο του 2023. Βέβαια τα πράγματα εξελίχθηκαν πολύ διαφορετικά από εκεί και πέρα για το μέλλον του ΣΥΡΙΖΑ.
Στον ΣΥΡΙΖΑ του Στέφανου Κασσελάκη δεν θα μπορούσες να βρίσκεσαι;
Εδώ δεν μπορούσα να είμαι στον ΣΥΡΙΖΑ την προηγούμενη περίοδο, πόσω δε μάλλον στη σημερινή. Και για να είμαι ειλικρινής, μου κάνει τεράστια εντύπωση ότι αρκετοί άνθρωποι στον σημερινό ΣΥΡΙΖΑ ανέχονται αυτή την κατάσταση ευτελισμού της Αριστεράς και του ΣΥΡΙΖΑ. Για ποιον λόγο; Για να μη ματαιωθούν; Να μην παραδεχτούν ότι τα πράγματα δεν είναι έτσι όπως τα περιμέναμε; Μέχρι και ο Τσίπρας βγήκε και το είπε. Ειλικρινά δεν πιστεύω ότι αξίζει σε κανέναν αξιοπρεπή άνθρωπο η σημερινή κατάσταση στον ΣΥΡΙΖΑ. Βέβαια την αξιοπρέπεια τη διεκδικείς καθημερινά, είναι και αυτή ένα διακύβευμα, όχι ένα δεδομένο…
Για να δούμε πότε αρχίζεις να δουλεύεις την πολιτική μέσα σου πρέπει να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Πού έχεις γεννηθεί;
Στην Αθήνα, έχω μεγαλώσει στη Νέα Σμύρνη, έχω πάει σχολείο στη Νέα Σμύρνη. Έχω έναν αδερφό μεγαλύτερο από μένα έναν χρόνο, ο πατέρας μου ήταν τραπεζικός υπάλληλος, η μητέρα μου καθηγήτρια μέσης εκπαίδευσης, μια κλασική μικρομεσαία οικογένεια στη Νέα Σμύρνη.
Πότε αρχίζει ο Γαβριήλ και συνειδητοποιεί ποιος είναι, τι είναι, τι σκέφτεται για τον κόσμο και πότε μπαίνει και το πρώτο σπέρμα της πολιτικής;
Γενικά οι γονείς μου δεν ήταν σε κάποιο κόμμα, αλλά οι πολιτικές συζητήσεις ήταν διαρκώς μέσα στο σπίτι και η εφημερίδα έμπαινε. Και εμένα από μικρός μου άρεσε να διαβάζω εφημερίδα. Στην αρχή τα αθλητικά, αλλά μετά μου άρεσε να ενδιαφέρομαι και για τα πολιτικά.
Ποια ήταν η πρώτη εφημερίδα που διάβασες;
Τα “Νέα” έπαιρνε ο πατέρας μου, οπότε τα “Νέα” διάβαζα. Ο παππούς μου διάβαζε “Ελευθεροτυπία”, αν και δεξιός, οπότε όταν πήγαινα στη γιαγιά διάβαζα και την “Ελευθεροτυπία”.
Ο παππούς από την πλευρά της μαμάς;
Ναι της μαμάς. Ο παππούς Γαβριήλ.
Άρα η μαμά ήταν από οικογένεια νεοδημοκρατική.
Η μάνα μου κεντρώα ήταν, αλλά ο πατέρας της δεξιός . Και ο πατέρας μου κεντρώος ήταν, προοδευτικός, γενικά κεντρώοι ήταν οι γονείς μου. Άντε να είχαν ψηφίσει και κανένα ΚΚΕ Εσωτερικού κάποιες φορές ή Συνασπισμό αργότερα. Τώρα επειδή με ρώτησες για την πολιτική, θυμάμαι, και αυτό ενδεχομένως να ήταν κάτι που λειτούργησε μέσα μου, να με έχει πάρει ο πατέρας μου το 1990, δέκα χρόνων εγώ τότε, στην Καλλιθέα, σε μια ανοιχτή συγκέντρωση στην πλατεία Κύπρου, του Ενιαίου Συνασπισμού. Δεν θα το ξεχάσω, ήμουν τετάρτη δημοτικού, δέκα χρόνων. Μιλούσε από την πλευρά του ΚΚΕ στον Ενιαίο Συνασπισμό η Δαμανάκη από την πλευρά της, ΕΑΡ ο Κύρκος.
Τους ήξερες ως πρόσωπα;
Τη Δαμανάκη όχι. Τον Κύρκο τον άκουγα από συζητήσεις, όπως και τον Φλωράκη. Για τη Δαμανάκη δεν ήξερα καν ποια ήταν αυτή η κυρία. Πάντως μου άρεσε όλο αυτό κλίμα στην πλατεία και πιστεύω ότι αυτό έπαιξε έναν ρόλο. Κάτι εγγράφηκε μέσα μου τότε.
Όσο μεγάλωνα, αυτό που θυμάμαι ως την πρώτη μου πολιτική συνειδητοποίηση στη δεκαετία του ’90, που ήμουν στην εφηβεία, ήταν ότι αντιδρούσα στη συζήτηση που γινόταν για Αλβανούς και μετανάστες. Αυθόρμητα αντιδρούσα σε αυτόν τον ρατσισμό. Το θυμάμαι κομβικά, για μένα ήταν η πρώτη πολιτικοποίηση. Δεν γούσταρα να βρίζουν τους μετανάστες.
Τα παιδικά χρόνια και η ενασχόληση με την πολιτική
Πώς ήσουνα ως παιδί;
Ήσυχος, ήσυχο παιδί, αρκετά κοινωνικό παιδί θα έλεγα.
Πριν μπει στη ζωή σου η πολιτική, τα ενδιαφέροντα σου ποια ήταν; Τι ήθελες για σένα; Τι σκεφτόσουν;
Ήμουν ένα κλασικό παιδί του σχολείου, έπαιζα μπάλα, ήμουν καλός μαθητής, δεν ήξερα τι ήθελα να κάνω στη ζωή μου και κάποια στιγμή, δεν ξέρω για ποιο λόγο, αποφάσισα ότι θέλω να μπω ΑΣΟΕΕ οικονομικά. Μάλλον επειδή ήταν και ο πατέρας μου προς αυτή την κατεύθυνση. Υποσυνείδητα λειτούργησε. Πήγα τέταρτη δέσμη, έγραψα, μπήκα ΑΣΟΕΕ.
Οι γονείς σου είχαν κάποια όνειρα για σένα. Σου είχαν πει “θέλουμε να γίνεις αυτό ή εκείνο”;
Όχι, τίποτα. Με είχαν αφήσει ελεύθερο τελείως. Θυμάμαι μου άρεσε πολύ η Ιστορία και έλεγα ότι ήθελα να σπουδάσω Ιστορία όταν ήμουν πιτσιρικάς. Μετά μου έφυγε αυτό το πράγμα. Ε, μετά τα οικονομικά όμως τα απόλαυσα. Μου βγήκε καλά αυτό από αυτή την άποψη.
Διάβαζα και κανένα βιβλίο εξωσχολικό, αλλά μη φανταστείς όμως και τρελά πράγματα. Δεν ήμουν και πολύ της κουλτούρας τότε. Ημουν όμως πρόεδρος στο 15μελές. Μου άρεσε να ασχολούμαι. Μάλλον το είχα το μικρόβιο.
Το να θες να ασχολείσαι με τα κοινά σού βγαίνει από μικρός. Είναι μια εσωτερική παρόρμηση. Ενδεχομένως να ’ναι κι ένα “ψώνιο”, με την καλή έννοια. Εγώ πιστεύω ότι όλοι όσοι εκτίθενται στη δημοσιότητα, πολιτικοί, δημοσιογράφοι κ.λπ., έχουν ένα θέμα, ρε παιδί μου, γιατί είναι πολύ ιδιαίτερο πράγμα η έκθεση. Για να το υπερβείς πρέπει να έχεις μέσα σου κάποιου είδους τρέλα, που λένε.
Λένε πολλοί, και εγώ το δέχομαι για τον εαυτό μου, ότι η έκθεση και η δημοσιότητα καλύπτει ενδεχομένως κάποια κενά αποδοχής.
Ναι, ή ότι θέλεις διαρκώς μεγαλύτερη αποδοχή και επιβεβαίωση.
Την ένιωθες αυτή την ανάγκη; Την ήθελες; Σου έλειπε μικρός;
Ενδεχομένως την επιζητούσα και εγώ. Νομίζω αν όλοι οι πολιτικοί και οι δημοσιογράφοι ξαπλώσουμε στο ντιβάνι, θα βρούμε τέτοια ζητήματα με την παιδική μας ηλικία, και το πιστεύω ακράδαντα αυτό το πράγμα.
Μια που λες για την παιδική ηλικία, τι είναι αυτό που θα θυμάσαι πάντα και ενδεχομένως να σε έχει διαμορφώσει κιόλας;
Εμένα αν με ρωτήσεις από τα παιδικά μου χρόνια τι θυμάμαι πάντα, θα απαντάω τα καλοκαίρια στη Νίσυρο. Οι γονείς μου ήταν από τη Νίσυρο, ένα μικρό νησάκι, υπέροχο, οπότε όλα μου τα καλοκαίρια ήταν στη Νίσυρο. Δεν είχα γνωρίσει άλλο τόπο διακοπών μέχρι τα 18. Εγώ για να γνωρίσω την υπόλοιπη Ελλάδα έπρεπε να περάσω τα 18 μου.
Πιστεύω ακράδαντα ότι πατρίδα μας είναι τα παιδικά μας καλοκαίρια. Εκεί που γυρνάς με την ασφάλεια, την ανεμελιά που ωριμάζεις, που κοινωνικοποιείσαι, που κάνεις τις πρώτες σου σχέσεις, τις πρώτες σου βλακείες και περνάς όμορφα. Αυτή την ηρεμία, αυτή τη χαλαρότητα πάντα την επιζητώ και θέλω κάθε χρόνο να πηγαίνω στη Νίσυρο, έστω και ως απότιση φόρου τιμής στα παιδικά μου καλοκαίρια. Η Ράνια δεν ξέρω αν θέλει να πηγαίνει κάθε χρόνο στη Νίσυρο, την έχω πρήξει, είναι η αλήθεια, με την εμμονή μου.
Εκείνα τα καλοκαίρια στη Νίσυρο τι όνειρα έκανες για τον εαυτό σου; Γιατί συνήθως τα καλοκαίρια κάνουμε όνειρα, βάζουμε στόχους.
Σαν πιτσιρικάς το όνειρο μπορεί να ήταν και ένα παγωτό, αργότερα όταν έδωσα Πανελλήνιες και μπήκα στο Πανεπιστήμιο κατάλαβα πολύ γρήγορα ότι μ’ αρέσουν πάρα πολύ τα οικονομικά. Αυτό που είχα γενικά ως όνειρο στη ζωή μου, και αυτό είναι και μια διαρκής διαπάλη και σήμερα, την οποία δεν την έχω λύσει μέσα μου, ήταν να ακολουθήσω ακαδημαϊκή καριέρα και να ασχοληθώ με την έρευνα, να τελειώσω κάποτε το διδακτορικό μου. Μου άρεσε πολύ η φάση της ακαδημαϊκής ζωής και να γίνω ένας καλός καθηγητής πανεπιστημίου στα οικονομικά. Η αλήθεια είναι ότι κάποια στιγμή έφτασα πολύ κοντά, αλλά οι αποφάσεις που έπαιρνα με οδηγούσαν στην πολιτική.
Και πότε μπήκε το μικρόβιο της πολιτικής; Στο πανεπιστήμιο;
Πολύ γρήγορα. Εγώ μπήκα στο πανεπιστήμιο τον Σεπτέμβριο του ’98, το είχα ήδη το μικρόβιο αλλά το πανεπιστήμιο ήταν το εύφορο έδαφος για να ανθίσει.
Γιατί επέλεξες να πας στην Αριστερά και όχι στο ΠΑΣΟΚ, που τότε ένα κόμμα εξουσίας, μια και οι γονείς σου ήταν ΠΑΣΟΚ όπως μου λες;
Κοίτα, το 1998 αν ήσουν αριστερός δεν ήταν και το πιο λογικό να μπεις στον Συνασπισμό, δεν ήταν και κάτι τόσο “σέξι”. Οι περισσότεροι νέοι τότε έμπαιναν στον αριστερισμό. Εγώ μέσα μου επέλεξα να μπω στον Συνασπισμό, όντας πλέον συνειδητοποιημένος αριστερός. Το κλίμα και στη Νεολαία Συνασπισμού ευνοούσε, παρόλο που το κόμμα τότε ήταν μπερδεμένο ως προς την κατεύθυνσή του. Στο ΠΑΣΟΚ δεν ήθελα να πάω, δεν υπήρχε περίπτωση, αν και ο πατέρας μου εκείνη την περίοδο ήταν… Σημίτης.
Εκσυγχρονιστής δηλαδή ο μπαμπάς;
Ναι, εμένα όμως όλο αυτό μου κλοτσούσε. Είχε αρχίσει να σχηματοποιείται μέσα μου μια ιδέα αμιγώς αριστερή για τον εαυτό μου και έτσι μπήκα στη νεολαία του Συνασπισμού. Τώρα γιατί; Θα σου πω ένα πράγμα. Εγώ πίστευα τότε ότι το δίπολο ΠΑΣΟΚ-ΝΔ θα διαρκούσε για πάντα. Έτσι μεγαλώσαμε. Έτσι θεωρούσα, ότι πρέπει να υπάρχει μια ισχυρή αριστερά που να δίνει μια μάχη σε κοινωνικό επίπεδο, αλλά μέχρι εκεί. Δεν μπορούσα να διανοηθώ τα παραπάνω βήματα.
Μήπως λοιπόν σε απωθούσε αυτό που λέμε εξουσία και επέλεξες κάτι που ήξερες ότι δεν θα έρθει ποτέ στην εξουσία;
Έχεις κάνει μάλλον πολλή ψυχανάλυση και αυτό σε κάνει πολύ καλό δημοσιογράφο. Και σ’ το λέω πολύ σοβαρά αυτό. Ναι, έτσι είναι. Δεν μου άρεσε η εξουσία. Γιατί θεωρούσα ότι η εξουσία είναι κάτι που σε κάνει έναν πολύ διαφορετικό άνθρωπο, σε αλλάζει, σε κάνει να έχεις σημαντικές εκπτώσεις, σε αναγκάζει να κάνεις συμβιβασμούς. Δεν πάει σε όλους τους ανθρώπους η εξουσία. Δεν πέρασε ποτέ από το μυαλό μου ότι θα γίνω καν επαγγελματικό στέλεχος σε κόμμα.
Η γνωριμία με τον Αλέξη Τσίπρα
Και πώς ξεκίνησε τελικά αυτή η πορεία; Πότε έγινε για πρώτη φορά η γνωριμία με τον Αλέξη Τσίπρα;
O Τσίπρας είναι 7 χρόνια μεγαλύτερός μου. Oταν είχα μπει στη Νεολαία του Συνασπισμού άκουγα για τον Τσίπρα, που ήταν το μεγάλο στέλεχος της νεολαίας. Η πρώτη φορά που τον γνώρισα ήταν στα γραφεία της νεολαίας στη Σαρρή, στο Θησείο. Ήταν ένας τύπος με την κοτσίδα του, πολύ ωραίος τύπος, τον συμπάθησα με τη μία, πολύ άνετος, κοινωνικός, χαρούμενος, χαμογελαστός, που είχε μια κοπέλα τότε στην Πάτρα, την Μπέτυ, και αποκτήσαμε οικειότητα. Δεν γίναμε φίλοι αμέσως λόγω ηλικιακής διαφοράς.
Ποια ήταν η εικόνα που σχημάτισες στο μυαλό σου γι’ αυτόν όταν τον είδες για πρώτη φορά;
Ότι ήταν ένας τύπος που το “είχ”ε. Δεν ήταν μόνο το πολιτικό κομμάτι, ήταν αυτό που εξέπεμπε, εμένα μου το έβγαλε με τη μία. Το καταλάβαινες με τη μία ότι είναι ένας τύπος που με την αύρα του, το χαμόγελό του, την ευστροφία του, ξεχωρίζει. Αργότερα κάναμε και παρέα και ήταν πάντα μια ευχάριστη παρέα ο Τσίπρας. Είχε έρθει και ένα καλοκαίρι στη Νίσυρο. Το 2002 είχε έρθει με την Μπέτυ και το “παπάκι” που είχανε και είχαμε περάσει πολύ χαλαρά. Εκείνο το καλοκαίρι ήταν που καθόμασταν εμείς σε ένα τραπέζι και σε ένα διπλανό τραπέζι ήταν ο Καμμένος, που έχει μια μακρινή καταγωγή από τη Νίσυρο. Τον βλέπαμε, σχολιάζαμε και τότε ήταν που ο Τσίπρας είχε σχολιάσει αυτό περί… “μπούλη”.
Μετά ο Τσίπρας ανέβηκε στην ιεραρχία, έγινε αρχηγός και λίγο χαθήκαμε. Αντε να τον πετύχαινα σε καμιά κομματική εκδήλωση, αλλά δεν κάναμε παρέα.
Εγώ ήμουνα στο τμήμα Οικονομικής Πολιτικής του κόμματος, ασχολούμουν με οικονομικά θέματα, ήμουν με τον Δραγασάκη, είχα μια πιο ανεξάρτητη πορεία από τον Τσίπρα. Και η αλήθεια είναι ότι και ο Τσίπρας δεν με είχε στο μυαλό του ως κάποιο στέλεχος για να επενδύσει.
Θυμάμαι μια φωτογραφία που έχει κυκλοφορήσει πολλές φορές τα χρόνια της εξουσίας του ΣΥΡΙΖΑ, από ένα φαγητό που είστε μαζί πολλά στελέχη μαζί με τον Τσίπρα και που οι περισσότεροι μετά έγιναν υπουργοί.
Ήταν στη Φλωρεντία αυτή η περίφημη φωτογραφία, στο πρώτο Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Φόρουμ. Ήταν το 2003. Είναι μια φωτογραφία που κι εγώ όταν τη βλέπω έχει πλάκα για τη μετεξέλιξη όλων μας. Τη βλέπω πολλές φορές αυτή τη φωτογραφία και λέω “κοίτα να δεις τώρα τι έγινε εκεί πέρα”.
Θα ήθελες να είχατε μείνει τόσο αθώοι όσο σε εκείνη τη φωτογραφία; Εντός ή εκτός εισαγωγικών η λέξη “αθώοι”.
Όταν ασχολείσαι με την πολιτική δεν επιλέγεις πάντα με βάση τα θέλω σου.
Αν ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είχε πάρει τη μορφή που πήρε, να γίνει κυβέρνηση, και ήταν το μικρό κόμμα του 4- 5%, θα είχε μείνει πιο δεμένη αυτή η παρέα της φωτογραφίας;
Και η παρέα τώρα είναι κάτι σχετικό. Βλέπεις μια φωτογραφία αλλά δεν είναι και κολλητοί όλοι όσοι βρίσκονται εκεί. Ήταν μια αποτύπωση της στιγμής, να φάμε κάτι, κάπου όλοι μαζί γιατί πεινούσαμε.
Εντάξει, την απομυθοποίησες τη φωτογραφία.
Αλήθεια είναι. Δεν ήταν ότι ήμασταν κολλητοί και βρεθήκαμε κάπου. Πεινούσαμε διάφοροι άνθρωποι σε μια ξένη πόλη και ψάξαμε να φάμε και βρεθήκαμε όλοι μαζί. Μετά εγώ έφυγα και πήγα στην Αμερική.
Δεν σε επηρέασε η Αμερική, ώστε να μη γυρίσεις τόσο αριστερός;
Όχι, όχι και ένιωσα πάρα πολύ οικεία και άνετα. Είναι πολύ διαφορετική από άλλες πόλεις των ΗΠΑ η Νέα Υόρκη, ως προς το πολιτικό κλίμα. Μου άρεσε πολύ. Γύρισα με μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση για την αριστερά από τη Νέα Υόρκη, γνώρισα πολύ κόσμο με κοινές ιδέες.
Σου πέρασε από το μυαλό να μείνεις εκεί, να μη γυρίσεις;
Ε, βέβαια.
Και γιατί γύρισες;
Δεν ξέρω, δεν το έχω λύσει μέσα μου. Είναι από τα θέματα που θα πρέπει να απαντήσω στον εαυτό μου κάποια στιγμή γιατί ήταν κρίσιμο σημείο καμπής στη ζωή μου.
Θα ήσουν καλύτερος αν έμενες εκεί;
Ένα πράγμα που γενικά το έχω λίγο σαν κανόνα στη ζωή μου, είναι να μη μετανιώνω για πράγματα που έκανα κάποτε. Γιατί όμως; Ο Γαβριήλ το 2003, το 2015 κ.λπ. πήρε αυτές τις αποφάσεις που πήρε γιατί αυτή ήταν η συνθήκη τότε και αυτό ήταν το μυαλό του τότε. Επομένως, δεν μπορείς να γυρίσεις πίσω τον χρόνο. Δεν μπορείς να μετανιώνεις.
Τώρα κάποιος που μας διαβάζει θα πει “πήγε στην Αμερική, είδε τον κόσμο, είδε τα πάντα πώς κινούνται εκεί και γύρισε ξανά στον ΣΥΡΙΖΑ;”.
Είναι τα παράδοξα της ζωής. Είναι άβυσσος ο ψυχισμός του ανθρώπου. Πάντως όταν επέστρεψα από την Αμερική άρχισα να ασχολούμαι με οικονομικά θέματα στον ΣΥΡΙΖΑ, να γράφω κείμενα, αναλύσεις, να συνομιλώ πολύ με ανθρώπους όπως τον Δραγασάκη, τον Τσακαλώτο, τον Σταθάκη, που τότε απάρτιζαν το οικονομικό επιτελείο του ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά όλα αυτά εσωτερικά. Δεν είχα τη φιλοδοξία ούτε επεδίωκα να βγαίνω στην τηλεόραση ή να γίνω μεγαλοστέλεχος.
Μια και αναφέρεσαι σε αυτό, πότε βγήκες πρώτη φορά στην τηλεόραση;
Πρέπει να βγήκα ως φοιτητής το 2001 στο τότε Alter για φοιτητικά θέματα. Το 2007 είχα κατέβει υποψήφιος βουλευτής πρώτη φορά στη ζωή μου, παντελώς άγνωστος και βγήκα κάνα δυο φορές στην τηλεόραση σε προεκλογικά πάνελ. Θυμάμαι μια φορά στην ΕΡΤ με την Πόπη Τσαπανίδου και τον Θόδωρο Μιχόπουλο, αρχισυντάκτη. Εκεί για πρώτη φορά στη ζωή μου είδα τον Μιχόπουλο και δεν φανταζόμουν ποτέ ότι θα κάναμε παρέα στη συνέχεια. Κατέβηκα για την καταγραφή απλά, χωρίς καμία φιλοδοξία. Ήταν το βάπτισμα του πυρός. Κατέβηκα το 2012 ξανά, που ήμουν πιο ώριμος.
Οι εκλογές και η αξιωματική αντιπολίτευση που έγινε κυβέρνηση
Μια και λέμε για τις εκλογές του 2012, υπάρχει κάτι που θυμάσαι έντονα από εκείνες τις εκλογές που ουσιαστικά έκαναν τον ΣΥΡΙΖΑ αξιωματική αντιπολίτευση;
Θα σου πω κάτι πάρα πολύ ενδιαφέρον. Μια εμπειρία από την Κυριακή των εκλογών. Ο στόχος μας ήταν να είμαστε τρίτοι και να περάσουμε το ΚΚΕ και έτσι όπως βλέπαμε τις δημοσκοπήσεις, αν παίρναμε διψήφιο, θα ήταν πάρτι. Ημουν λοιπόν την Κυριακή των εκλογών σε ένα εκλογικό κέντρο στη Νέα Σμύρνη και μας παίρνει τηλέφωνο εμένα και τον Αντρέα Καρίτζη ο Δραγασάκης, που ήταν στο Περιστέρι, και μας λέει “ελάτε λίγο από εδώ, θέλω να συζητήσουμε κάτι”.
Με παίρνει ο Καρίτζης με το “παπάκι” του, μόνο “παπάκια” είχαμε τότε, πάμε στο Περιστέρι, σε μια καφετέρια και μας λέει ο Δραγασάκης: “Μαθαίνω από τα exit polls ότι πάμε για δεύτερο κόμμα, αξιωματική αντιπολίτευση”. Παθαίνω σοκ. Θυμάμαι να κοιταζόμαστε με τον Ανδρέα και να λέμε “τι εννοείς; τι θα κάνουμε;'[. Αυτό για μένα ήταν Αποκάλυψη.
Θυμάμαι πάντα αυτή τη συνάντηση, για μένα ήταν τομή, από εκείνη τη μέρα και μετά άρχισε η επόμενη πολιτική μου ζωή στον ΣΥΡΙΖΑ.
Είπες τότε πάει το μικρό κόμμα στο οποίο ήθελα να είμαι…
Πλέον άρχισαν να ανεβαίνουν οι παλμοί και λες εδώ πέρα κάτι παίζει, τα πράγματα ζορίζουν, ξαφνικά αλλάζει ταχύτητα όλη η ζωής μας από εκείνο το μεσημέρι.
Εκείνη η κρίσιμη στιγμή ήταν και η αφετηρία για να φτάσεις κάποια στιγμή στη θέση του κυβερνητικού εκπροσώπου. Τώρα που βλέπεις τα πράγματα από μακριά, αν μπορούσες να επιλέξεις ξανά, θα δεχόσουν την θέση του κυβερνητικού εκπροσώπου;
Ναι, δεν θα άλλαζα τα πράγματα, είναι αυτό που σου είχα πει και πριν και που για μένα είναι κανόνας. Δεν μετανιώνω για όσα έχω κάνει!
Πες μου λίγο το παρασκήνιο εκείνης της πρότασης.
Δεν είχα κάνει καμία συζήτηση με τον Τσίπρα για την κυβέρνηση και δεν μου είχε πει τίποτα και για μένα. Μέσα μου είχα χαρεί που δεν μου πρότεινε κάτι. Γίνονται οι εκλογές στις 25 του Γενάρη του 2015 και χτύπησε το τηλέφωνο την επόμενη μέρα. Μέσα μου δεν είχα δουλέψει τη σκέψη να είμαι στην κυβέρνηση ούτε στην πιο απλή θέση. Ο Τσίπρας μού πρότεινε να είμαι κυβερνητικός εκπρόσωπος και κατάλαβα ότι δεν είχα περιθώριο να αρνηθώ σε μία τόσο κρίσιμη στιγμή για τη χώρα και τον χώρο μας.
Μια και αναφερόμαστε σε εκείνη την περίοδο, ήξερες εκ των προτέρων ότι θα γίνει συνεργασία με τον Πάνο Καμμένο;
Όχι. Το έχω ξανασυζητήσει με συντρόφους μετά. Η πραγματικότητα ήταν ότι κανένας μας δεν το είχε συζητήσει γιατί από τη μία ξέραμε όλοι ότι αν δεν πάρουμε αυτοδυναμία θα έπρεπε να συνεργαστούμε με κάποιον, από την άλλη δίναμε τα πάντα για την αυτοδυναμία. Και από την άλλη δεν τολμούσαμε να πάμε και να ρωτήσουμε τον Τσίπρα “τι θα κάνουμε αν δεν έχουμε αυτοδυναμία;”. Επειδή ενδεχομένως γνωρίζαμε ότι αυτή θα ήταν η απάντηση. Ήταν κάτι που το φανταζόμασταν, ήταν κάτι που το ξέραμε μέσα μας για τον Καμμένο.
Άρα το ψιλοϋποπτευόσουν;
Κανένας δεν έπεσε από τα σύννεφα. Δεν θέλω να είμαι άδικος με τον Τσίπρα σε αυτό το θέμα. Δηλαδή εντάξει, αν δεν ήταν ο Καμμένος ποιος θα ήταν;
Εσύ εκείνη την περίοδο, αν σε ρωτούσε ο Τσίπρας, τι θα του έλεγες; Καμμένο, ΠΑΣΟΚ ή Ποτάμι;
Με μεγάλη δόση ειλικρίνειας, αλλά ταυτόχρονα και ντροπής και κοιτώντας τα πράγματα από απόσταση με πολύ μεγάλη δυσκολία και πικρία, θα έλεγα Καμμένο. Αυτό που έφτιαχνε τότε την πολιτική συμμαχία ήταν το δίπολο “μνημόνιο-αντιμνημόνιο”. Και ο μόνος αντιμνημονιακός τότε ήταν ο Καμμένος. Αυτός ήταν που μπορούσε να το υπηρετήσει αυτό. Επαναλαμβάνω ότι το λέω και με ντροπή και με συστολή. Και δεν θέλω να το πετάξω στον Τσίπρα ότι εγώ θα τα έκανα αλλιώς.
Να ρωτήσω κάτι για την ιστορία της Δημαρχίας. Ήσουνα σε απόσταση αναπνοής από το να εκλεγείς δήμαρχος. Πολλοί άρχισαν να μιλούν για ένα πολύ ελπιδοφόρο στέλεχος. Εκεί άρχισαν να παίρνουν τα μυαλά σου αέρα;
Πολύ ειλικρινά θα σου πω όχι. Το πρόβλημά μου πάντα είναι το αντίθετο. Ότι δεν παίρνουν τα μυαλά μου αέρα. Αυτό είναι πρόβλημα. Μου το λένε όλοι. Πρέπει να έχεις βαρίδια να σε κρατάνε στη Γη. Γιατί είναι πολύ εύκολο να την “ψωνίσεις”. Αυτό σ’ το λέω από την εμπειρία μου.
Αν κάτι κρατάω από εκείνη την περίοδο είναι ότι όντως υπήρχε μια θετική αύρα, ακόμα και οι πολιτικοί αντίπαλοι έλεγαν για μένα “οκ είναι καλό παιδί”, ακόμα και αν διαφωνούμε. Και μέσα στο κόμμα υπήρχε μια μεγάλη στήριξη.
Ο πόλεμος λάσπης στη μάχη για τη Δημαρχία
Ο πόλεμος λάσπης που επιχειρήθηκε να σου γίνει εκείνη την περίοδο, όπου η πλειονότητα της κοινωνίας συνασπίστηκε μαζί σου, σου άφησε κάποιο δίδαγμα;
Ναι, σίγουρα. Πολλές φορές από τότε όταν στο δημόσιο βίο υπάρχουν ιστορίες κιτρινισμού, εκφοβισμού και ούτω καθεξής είμαι υπερβολικά ευαίσθητος για οποιονδήποτε.
Ήταν η πιο άσχημη στιγμή από την εμπλοκή σου στην πολιτική;
Σίγουρα ναι. Νομίζω μετά απ’ αυτό δεν κολλούσα πουθενά. Δεν μου φαινόταν τίποτα ζόρικο. Το δίδαγμα είναι τον φόβο μπορείς εσύ ο ίδιος να τον ακυρώσεις; Πώς; Άμα πεις μέσα σου, δεν φοβάμαι και βγεις, όσο δύσκολο κι αν είναι γιατί θέλει υπέρβαση, και πεις ότι δεν σε φοβάμαι, ρε φίλε. Έτσι ακυρώνεις και το αφήγημα αυτού που θέλει να σε εκφοβίσει και λέει “ώπα, αυτός δεν φοβάται”.
Και ήταν σημαντικό ότι όλη η κοινωνία βρέθηκε στο πλάι σου. Ήταν μια πρώτη μεγάλη μάχη απέναντι στη λάσπη και τον χυδαίο κιτρινισμό.
Δεν έχω κανένα παράπονο από κανέναν. Ίσα ίσα τους ευχαριστώ όσους στάθηκαν και τους θυμάμαι όλους.
Πίστεψες ότι όλη αυτή η ιστορία μπορεί να έχει και κομματικά ελατήρια από πίσω;
Όχι ποτέ! Ημουν με αυτούς τους ανθρώπους από το πρωί μέχρι το βράδυ. Με στήριξαν πάρα πολύ, επουδενί. Και σ’ το λέω γνωρίζοντας το 100%. Ο ΣΥΡΙΖΑ για μένα ήταν η ασπίδα μου τότε.
Ποια ήταν η πιο δύσκολη στιγμή ως κυβερνητικός εκπρόσωπος;
Είναι πολύ δύσκολη ερώτηση αυτή, ποια να επιλέξω;
Την πιο δύσκολη.
Έλα μου ντε!
Ενδεχομένως η πιο δύσκολη να ήταν αυτή που σε οδήγησε να παραιτηθείς;
Κοίτα, δεν ήταν στιγμιαίο το ότι παραιτήθηκα. Ήταν άθροισμα λόγων. Αλλά μια και λες για δύσκολες στιγμές, θυμάμαι ότι δεν ήταν ούτε τρεις μέρες που αναλάβαμε, εγώ στην ουσία ακόμα δεν ήξερα πώς να κινηθώ μέσα στο Μαξίμου και έρχεται ένας από το Υπουργείο Οικονομικών, από το γενικό λογιστήριο στο Μαξίμου, και κάνει μια προβολή των ταμειακών διαθεσίμων της χώρας. Δεν θα το ξεχάσω ποτέ. Μας είπε ότι στις 27- 28 Φεβρουαρίου τα ταμειακά διαθέσιμα θα ήταν αρνητικά. Δηλαδή ότι δεν θα υπάρχει μία. Και εκεί συνειδητοποιείς την πραγματικότητα της κατάστασης. Την ψιλοήξερες πριν, αλλά άλλο να σ’ τη φέρουν και να σ’ την παρουσιάζουν. Ήταν σοκαριστικό!
Και τι σκέφτηκες εκείνη την ώρα που το είδες αυτό;
Ότι καταρχήν πρέπει να ενημερώσουμε τον κόσμο, να ξέρει την κατάσταση, όποια και αν είναι αυτή, να του πούμε τι πρέπει να κάνουμε και να αρχίσουμε να αποκτούμε διαύλους. Μια άλλη κρίσιμη στιγμή ήταν το βράδυ της 17ωρης διαπραγμάτευσης στις Βρυξέλλες.
Φοβήθηκες ότι μπορεί να μην είχε αίσιο τέλος η διαπραγμάτευση;
Θυμάμαι το προηγούμενο βράδυ, στις 11 Ιουλίου, είχε Eurogroup και είχα μιλήσει με τον Τσακαλώτο που μου είχε μεταφέρει το κλίμα και το πώς συμπεριφερόταν ο Σόιμπλε. Και εκεί κατάλαβα ότι τα πράγματα είναι οριακά. Ότι είμαστε πολύ δύσκολα. Ότι ο Σόιμπλε είχε πολύ τιμωρητική διάθεση απέναντι στην Ελλάδα σε βαθμό παραλογισμού, μακριά από οποιαδήποτε ορθολογική οικονομικά και πολιτικά λύση.
Η γνωριμία με τη Ράνια Τζίμα, ο γάμος και η οικογένεια
Να φύγουμε από τα πολιτικά. Περίμενες ότι θα γνώριζες τον άνθρωπο της ζωής σου σε μια τηλεοπτική εκπομπή;
Η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν ξέρεις πού θα γνωρίσεις τον άνθρωπο της ζωής σου. Επομένως δεν έχεις ιδέα από πριν πού μπορεί να σου κάτσει. Εμένα μου έτυχε να τον γνωρίσω σε πολιτική εκπομπή. Στην εκπομπή που είχατε εσύ, Δημήτρη Τάκη, και η Ράνια στο Mega. Όχι, δεν το περίμενα. Κι έτσι όπως ήρθε είμαι πολύ χαρούμενος.
Ήταν κεραυνοβόλο από την πλευρά σου; Δηλαδή είδες τη Ράνια Τζίμα και λες “οκ, εδώ κάτι τρέχει”, μέσα σου χτύπησε η καρδιά δυνατά;
Η αλήθεια είναι ότι μου άρεσε. Όταν βλέπεις ανθρώπους σαν τη Ράνια, που ήταν τηλεοπτική και δεν την ήξερα, και την έβλεπα τότε στο Mega να κάνει πολιτικό ρεπορτάζ, κράτησα και μια πισινή. Τι είναι αυτός ο άνθρωπος δηλαδή; Έχει πιο πολύ το προφίλ που βλέπεις στην τηλεόραση ή κάτι άλλο;
Εσύ έκανες την πρώτη κίνηση;
Ναι, εγώ την έκανα. Μιλήσαμε όταν τελείωσε η εκπομπή στην κουζίνα του Mega, εκεί που οι δημοσιογράφοι έφτιαχναν τον καφέ τους, ανταλλάξαμε τηλέφωνα, στο πλαίσιο πάντα της πολιτικής και της δημοσιογραφίας. Δεν είχα κάτι στο μυαλό μου για πολύ παραπάνω εκείνη τη στιγμή.
Πότε κατάλαβες ότι το πράγμα σοβαρεύει;
Στο πρώτο ραντεβού. Την πρώτη φορά τής έστειλα εγώ μήνυμα, πιάσαμε την κουβέντα και κατάλαβα ότι αντιδρούσε. Η Ράνια απαντούσε και κατάλαβα ότι κάτι υπάρχει, δεν συζητάμε μόνο πολιτικά, αλλά μπορεί να λέμε και πράγματα γενικά για τη ζωή μας. Και ενώ είχαμε αρκετό καιρό να μιλήσουμε, ένα βράδυ μού έστειλε η Ράνια που με έβλεπε σε μια τηλεοπτική εκπομπή στο Κontra. Ήμουν με τον Κωστή Χατζηδάκη θυμάμαι και μου έστειλε η Ράνια ένα μήνυμα: “Ξυπνήστε λίγο, είστε σαν να κοιμάστε. Νόμιζα ότι είσαι φωτογραφία στην τηλεροραση”. Πιάσαμε την κουβέντα και κάπως είπαμε να βγούμε να τα πούμε. Τα υπόλοιπα είναι ιστορία. Να σου πω για να καταλάβεις ότι στο πρώτο ραντεβού κάτσαμε 5 ώρες.
Πέντε ώρες;
Ναι, ναι. Εκεί καταλάβαμε ότι θέλουμε να ξαναβρεθούμε οπωσδήποτε. Όταν βγαίνεις με έναν άνθρωπο πέντε ώρες και δεν σταματάς να μιλάς, καταλαβαίνεις ότι κάτι υπάρχει. Οπότε μετά έγιναν όλα εύκολα. Ενάμιση χρόνο μετά ήρθε ο γάμος, τον Μάιο του 2016. Ημασταν πολύ ωραία μαζί μέσα, σε μια δύσκολη περίοδο φυσικά.
Τι είναι αυτό που ξεχώρισες στη Ράνια και είπες “εδώ μένουμε”;
Πέρα από το φυσικό κάλλος, γούσταρα πάρα πολύ γιατί ήταν ένας άνθρωπος, ρε παιδί μου, με τον οποίο μπορούσα να συζητήσω τα πάντα και όχι μόνο πολιτική. Λάτρεψα τον χαρακτήρα της. Είναι μια πολύ ωραία τύπισσα. Πραγματικά πολύ καλός άνθρωπος, πολλή πλάκα, πολύ χιούμορ. Πέρναγα πανέμορφα μαζί της και περνάω και σήμερα πολύ όμορφα!
Τι σου συμπληρώνει που δεν έχεις εσύ;
Έλα μου ντε! Θεωρώ ότι είναι πιο σκληρή από εμένα, ότι έχει στοιχεία σκληρότητας, οργανωτικότητας. Ίσως είναι και πιο ενήλικη από μένα.
Πιο ενήλικη;
Ναι, ναι. Μου δίνει πολλά χωρίς να ζητάει και τίποτα πίσω. Η Ράνια δεν ήταν μαζί μου επειδή ήμουν εγώ τότε ένας ανερχόμενος πολιτικός αστέρας. Θυμάμαι τη φάση της παραίτησης και μετά και της απουσίας μου από τα πράγματα, δεν άλλαξε τίποτα. Αντιθέτως ήμασταν πάντα εκεί με το δικό της τρόπο και ήταν όλα υπέροχα. Είναι μια εξαιρετική μητέρα και μια εξαιρετική σύζυγος και ένας άνθρωπος που μου αρέσει πολύ να είμαι μαζί του.
Είναι εύκολο για ένα ζευγάρι, που και τα δύο πρόσωπα έχουν δημοσιότητα, να την αφήνουν έξω από το σπίτι;
Κοίταξε, ναι, είναι εύκολο. Εμείς έτσι το κάνουμε. Συζητάμε αυτά τα οποία συμβαίνουν σε μια λογική αποφόρτισης, κυρίως από την πλευρά της Ράνιας που είναι πιο ανοιχτή. Εγώ είμαι πιο κλειστός.
Μου το έχει πει η Ράνια αυτό, ότι εσύ είσαι πιο κλειστός. Γιατί εξακολουθείς και είσαι πιο κλειστός ακόμα και στον δικό σου άνθρωπο;
Δεν ξέρω, δεν το έχω λύσει. Κακώς το κάνω αυτό και γενικά δημιουργεί ενδεχομένως και λάθος εντυπώσεις μερικές φορές στους ανθρώπους. Ε, κάπως θέλω να τα λύνω μόνος μου ενώ στην πραγματικότητα δεν μπορώ να τα λύσω μόνος μου.
Σε έχει βοηθήσει να λύσεις πράγματα;
Φυσικά, άπειρες φορές.
Έχεις σκεφτεί ότι λόγω της Ράνιας δεν θα μπορέσεις να δώσεις ποτέ συνέντευξη στο δελτίο στο Mega;
Η αλήθεια είναι στο δελτίο του Mega δεν θα βγω ποτέ. Ενδεχομένως αυτό να είναι και για καλό και για μένα ως πολιτικό.
Επειδή είναι σκληρή όταν την παρακολουθείς; Είναι δίκαιη, όμως;
Είναι δίκαιη. Θα σου πω κάτι άλλο που δεν ξέρω αν το λέει ποτέ. Όταν ήταν κυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ, την έλεγαν όλοι δεξιά. Όλοι όμως, γιατί θυμάμαι ήταν στον Alpha τότε, έκανε μια εκπομπή, ήταν πάρα πολύ σκληρή με την κυβέρνηση, σήμερα όλοι λένε ότι είναι “αντιμητσοτάκης” γιατί είναι πολύ σκληρή με την κυβέρνηση. Η Ράνια έχει ένα χαρακτηριστικό που νομίζω κατά την ταπεινή μου άποψη είναι προσόν για έναν δημοσιογράφο, να είναι πολύ σκληρή με την εκάστοτε εξουσία. Δηλαδή ποιος μπορεί να πει ότι ο Τσίπρας, ο Ανδρουλάκης, ο Κασσελάκης πέρασαν από το Mega και δεν πιέστηκαν;
Τι κέρδισες από τη συνύπαρξή σου, τον γάμο σου και την οικογένεια που έκανες με τη Ράνια, εκτός από την κόρη σας;
Ολοκλήρωση. Στην πραγματικότητα νιώθω ότι έχω ολοκληρωθεί.
Μπήκε κάποιο κομματάκι στο χαρακτήρα σου, στην προσωπικότητά σου και σε ισορρόπησε;
Οπωσδήποτε σε μια σχέση με έναν άνθρωπο, που κάνεις και οικογένεια, ωριμάζεις πολύ περισσότερο και βλέπεις τα πράγματα με πολύ διαφορετικό τρόπο, πολύ πιο σφαιρικά, πιο ουσιαστικά.
Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για ό,τι συμβαίνει τώρα στην Ελλάδα και τον Κόσμο στο thetoc.gr
