Τo στίγμα της ημέρας: Ο κόσμος άλλαξε, μας αρέσει-δεν μας αρέσει…

Είχα καιρό να γελάσω τόσο. Να διασκεδάσω βλέποντας ένα πανηγύρι. Να χαρώ μια βραδιά στην τηλεόραση, που έτσι κι αλλιώς σπανίως την ανοίγουμε πια. Και δεν αναφέρομαι στα τσιπς, την πίτσα και τις μπίρες που καταναλώσαμε. Απολαύσαμε ωραίες εικόνες, είδαμε σόου, κάναμε τα αστεία μας, ανταλλάξαμε πνευματώδεις ατάκες! Η Γιουροβίζιον είχε απ’ όλα. Μουσική, χορευτικά, […]

Η Γιουροβίζιον είχε απ’ όλα. Μουσική, χορευτικά, φώτα, φαντασμαγορικά νούμερα, είχε μηνύματα πολιτικά, ήταν και το κοινό που επιδοκίμαζε ή γιούχαρε- κι ας μην ακούγονταν αυτές οι διαμαρτυρίες. Αοιδούς πάσης φύσεως. Είχε ευειδείς κοπέλες, άνδρες, ουδέτερα πρόσωπα, που έδιναν τον καλύτερο εαυτό τους στη σκηνή. Είχε και τη δική μας Μαρίνα Σάττι, που μπορούσε να πάει καλύτερα, αλλά την αδίκησε μεταξύ άλλων και η σκηνική παρουσία που είχαμε οργανώσει λες και ήταν δεκαετία του ‘70-‘80.

Ήταν απολύτως διασκεδαστικό όλο αυτό, παρότι είχες και μια αίσθηση ότι εξελισσόταν περισσότερο σε gay parade παρά σε παράσταση.

Μπορεί και να το αδικούμε όλο αυτό σήμερα. Γιατί και παλιά θυμίζω ότι υπήρχε η Ντάνα Ιντερνάσιοναλ, εμφανίστηκε και αυτή η ντραγκ κουίν… μουσάτη, η Κοντσίτα Βουρστ, που είχε κάνει άνω-κάτω τη σκηνή και κέρδισε πριν 10 χρόνια.

Πέρα από το προσωπικό γούστο, τα μηνύματα- πολιτικά, σεξουαλικά, κοινωνικά-, σε όλα αυτά υπήρχε και το γελοίο του πράγματος. Ο Γερμανός με τη σόμπα, οι Ισπανοί με τα στρινγκάκια, ο «διάολος» από την Ιρλανδία, οι Άγγλοι με τις περίεργες σεξουαλικές τους προτιμήσεις, ο Φιλανδός με το σώβρακο να κατεβαίνει από την απλώστρα, το Νέμο που σάρωσε τελικά και ο… Λαζάνια- έτσι ήθελε, εμείς θα του το χαλάσουμε; Έπεσε πολύ γέλιο- είναι αλήθεια.

Όπως είναι αλήθεια πως είχαμε παρεξηγήσει τη Γιουροβίζιον, γιατί τόσα χρόνια νομίζαμε πως ήταν… διαγωνισμός. Αυτό μας έλεγαν, αυτό πιστεύαμε. Εάν το δούμε έτσι, εάν το εκλάβουμε ως μεγάλο διαγωνιστικό και σοβαρό event, τότε καλώς διαμαρτυρόμαστε, καλώς γκρινιάζουμε και ζητάμε ακόμη και να πάρουμε επαναστατικά μέτρα. Να φύγουμε, λένε ορισμένοι. Να πάμε πού; Να κλείσουμε και τα (τηλεοπτικά) σύνορα; Να το κάνουμε όπως το έκανε κάποτε ο Χότζα στην Αλβανία; Τα… σόου μάς πείραξαν τελικά;

(Και καλά -θα το πω, γιατί δεν μπορώ- μας πειράζουν όλα αυτά και δεν μας πειράζουν τα… δικά μας πανηγύρια; Με τις αθλιότητες, τις κούπες, τις σαχλαμάρες και τους… πυροβολισμούς;)

Χαλαρώστε. Ας χαλαρώσουμε όλοι μας. Καταλαβαίνω τι μας ενοχλεί. Ο κόσμος αλλάζει, έχει αλλάξει. Μας αρέσει-δεν μας αρέσει. Προφανώς το έχουμε αντιληφθεί κι εμείς, αλλά δεν θέλουμε να το παραδεχτούμε!

Και μάλλον δεν θέλουμε να δούμε ότι έχει αλλάξει και η ελληνική κοινωνία- ειδάλλως δεν θα βλέπαμε τέτοιες κοσμογονικές αλλαγές ακόμη και σε επίπεδο πολιτικό, στο οποίο ο δυνητικά μελλοντικός πρωθυπουργός είναι ένας διαφορετικός πολιτικός από αυτούς που είχαμε συνηθίσει. Νεανίας, όμορφος, με σύζυγο ωραίο και ένα σκυλάκι να πηγαίνουν πάνω-κάτω. Σκεφτείτε εάν αυτό μπορούσε να συμβεί πριν λίγα χρόνια…

Δεν είμαι σίγουρος εάν πάμε μπροστά. Εάν είναι πρόοδος, εάν είναι εξέλιξη. Η προοδευτικότητα στη φάση αυτή πάντως έχει να κάνει με πολύ περισσότερα πράγματα από τις σεξουαλικές προτιμήσεις, το φύλο, την ουδετερότητα, αλλά κυρίως με την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, τον αυτοπροσδιορισμό και τις ελευθερίες που επιζητούμε, τις ελευθερίες που… μας επιτρέπουν.

Το επισημαίνω, γιατί πολλές φορές νομίζουμε ότι ζούμε μόνοι μας στον κόσμο και τίποτα δεν μπορεί να μας βγάλει από το μυαλό όσα πιστεύουμε, να αλλάξει τις απόψεις και την ιδεολογική μας τοποθέτηση. Δεν λέω ιδεοληψία, γιατί δεν είμαι σίγουρος πια τι είναι σωστό και τι όχι. Δεν είμαι σίγουρος πια εάν υπάρχει σωστό ή λάθος σε αυτή τη ζωή.

Υπό αυτό το πρίσμα -και συγγνώμη που θα στεναχωρήσω πολλούς φίλους- η Γιουροβίζιον είναι, εκτός από τηλεοπτικό σόου που μόνο ως τέτοιο πρέπει να το αντιμετωπίζουμε, μια πραγματικότητα. Σκληρή ίσως για κάποιους, αλλά είναι η… ζωή.

Όπου και να κοιτάξεις. Και πρέπει να το δεχτούμε. Αλλιώς θα κλείνουμε τα μάτια μας, ενώ ο άλλος κόσμος θα συνεχίσει να κινείται με άλλες ταχύτητες. Δεν λέω ότι υποχρεωτικά πρέπει να μας αρέσουν οι αλλαγές. Είναι και ζήτημα οπτικής, αισθητικής και ιδεολογικής τοποθέτησης. Αλλά ας τις αποδεχτούμε και ας απολαύσουμε ό,τι καλό (και αστείο) φέρνουν μαζί τους.