Το τοπίο αλλάζει ή η ματιά μας; Η σύγχρονη ελληνική τοπιογραφία σε έκθεση

Τοπία υπαρκτά, τοπία της φαντασίας, τοπία μνήμης. Η αναπαράσταση της φύσης στην εποχή της κυριαρχίας του ψεύτικου και της παραπληροφόρησης είναι από μόνη της μία πρόκληση.

Πόσο μάλλον, που η πρόσληψη του τοπίου και η απόδοσή του από τους καλλιτέχνες ακολουθεί πλέον άλλες διαδρομές. Απόδειξη, τα έργα των δεκαέξι καλλιτεχνών,που συμμετέχουν στην ομαδική έκθεση «Το τέλος του τοπίου» στην γκαλερί Ζουμπουλάκη διερευνώντας την δυνατότητα αναπαράστασης της φύσης σήμερα.

Στάθης Ζούλιας «Rock decoding landscape», 2021

«Όπως καταδεικνύουν τα έργα τους, το σύγχρονο τοπίο βιώνεται πρωτίστως μέσω των αναμνήσεων με τη βοήθεια μνημονικών τεχνικών και εργαλείων», όπως σημειώνει ο επιμελητής της έκθεσης Χριστόφορος Μαρίνος. Η πραγματικότητα του τοπίου έρχεται έτσι, σε δεύτερη μοίρα. «Η σχέση του σύγχρονου καλλιτέχνη με τη φύση είναι ένα εννοιολογικό παιχνίδι ανάκλησης εικόνων από πραγματικές ή εικονικές περιηγήσεις Ειδικά για την Αθήνα μάλιστα, η πόλη απουσιάζει και το τοπίο παρουσιάζεται ως ένας τόπος υπό εξαφάνιση, υπό τη διαρκή απειλή της κλιματικής αλλαγής, των φυσικών καταστροφών, του υπερτουρισμού και των πολεμικών συγκρούσεων, ένας τόπος εντέλει απειλητικός», προσθέτει.

Μαρίνα Γκενάντιεβα Πορεία, 2020

Ο διάλογος     

Το «Τέλος του τοπίου» είναι έτσι, μία έκθεση που εξετάζει τα όρια της ελληνικής τοπιογραφίας φιλοδοξώντας να ξεκινήσει έναν διάλογο για τον ρόλο του τοπίου και τη σχέση μας με αυτό. Σύμφωνα με τον Χριστόφορο Μαρίνο οι  σύγχρονοι  έλληνες καλλιτέχνες φαίνεται πως έχουν απαλλαγεί από τα βαρίδια του παρελθόντος, αντιμετωπίζοντας χωρίς ενοχές ή συλλογικά αιτήματα το τοπίο που τους περιβάλλει. Το μετατρέπουν σε υλικό ιδιωτικής χρήσης, το οποίο  στην εποχή της τεχνητής  νοημοσύνης μπορεί να διαμορφωθεί κατά το δοκούν στην οθόνη του υπολογιστή. Κάτι, που έχει ως αποτέλεσμα την δημιουργία έργων ερήμην του πραγματικού τοπίου.

Κοιτώντας τα έργα της έκθεσης, αντιλαμβάνεσαι την πολυσημία της έννοιας του τοπίου: εσωτερικά τοπία, τοπία του νου, τοπία διαφυγής, τοπία-καταφύγια, τοπία που μπαίνουν το ένα μέσα στο άλλο, τοπία που ενώνονται και αναπαράγονται γεννώντας άλλα τοπία, τοπία ανεξάρτητα αλλά και εξαρτημένα από τη μνήμη και την ανάκληση. Ας μην ξεχνάμε, τέλος, πως μια έκθεση αποτελεί κι αυτή ένα τοπίο προς εξερεύνηση.

Μίλτος Γκολέμας «Εωθινό», 2024

Η προσέγγιση των καλλιτεχνών

Από τους καλλιτέχνες που συμμετέχουν στην έκθεση η  Βανέσσα Αναστασοπούλου ζωγραφίζει μικρόκοσμους, που μεταπλάθονται σε κεραμικές συνθέσεις, η  video performance της Μαρίνας Γκενάντιεβα στη Νεκρή Ζώνη της Κύπρου αποκαλύπτει την επικίνδυνη όψη του τοπίου και το ρίσκο που παίρνει ένας άνθρωπος τολμώντας να το διασχίσει ή να το καλλιεργήσει και  ο Μίλτος Γκολέμας αποδίδει ένα αγροτικό τοπίο την αυγή, μεταφέροντας τη συγκινησιακή φόρτιση που συνοδεύει τη βίωση ενός τόπου με όλες τις αισθήσεις.

Οι «Κυκλάδες»του Βαγγέλη Δεληγιώργη και το «Κακόβολο» του Αργύρη Ραλλιά προτείνουν  εξάλλου, μια διαφορετική, ελλειπτική προσέγγιση του κυκλαδίτικου τοπίου. Ενώ στη σειρά «One Breath» ο Δημήτρης Εφέογλου ζωγραφίζει τοπία μνήμης, αποσπασματικές όψεις ενός ορεινού μεσογειακού τοπίου ενώ ο Στάθης-Αλέξανδρος Ζούλιας προσεγγίζει το τοπίο με πολλούς διαφορετικούς τρόπους.

Αργύρης Ραλλιάς «Κακόβολο», 2022

Οι πολλές όψεις

Ο Γιάννης Θεοδωρόπουλος καταπιάνεται με την ιδέα της μεταμόρφωσης του (εσωτερικού) τοπίου, το «ψηφιδωτό τοπίο» του Ανδρέα Λυμπεράτου αναφέρεται στη μεταμόρφωση του τοπίου από το ελληνικό φως, τα «νέφη τσέπης» της Ελεάννας Μπαλέση συνθέτουν μια γλυπτική που διαχέεται στον χώρο και στο μεγάλων διαστάσεων σχέδιο του Κώστα Παππά  κυριαρχεί η ιδέα του αρχιτεκτονικού σπαράγματος λειτουργώντας ως πύλη σε μια άλλη διάσταση.  Εξ ίσου δυστοπικό και το τοπίο της Νατάσσας Πουλαντζά στο οποίο Αθήνα έχει εξαφανιστεί κάτω από το νερό και η Ακρόπολη παρουσιάζεται πλημμυρισμένη, μετά από έναν κατακλυσμό.

Σ΄έναν αρχέγονο κόσμο με την κυριαρχία του χρόνου μεταφέρει το τοπίο του Γιάννη Σελιμιώτη ενώ το τρίπτυχο του Νίκου Τοπαλίδη εκθέτει ταυτόχρονα τη διαδικασία της δημιουργίας του και το αποτέλεσμα της διαδικασίας και τα «αναδιπλούμενα τοπία» της Δέσποινας Φλέσσα ισορροπούν ανάμεσα στη ζωγραφική και στη γλυπτική. Τέλος  η ζωγραφική του Κώστα Χριστόπουλου εστιάζει σε συγκεκριμένες όψεις του ελληνικού τοπίου με βασικό οδηγό τη γεωλογική περιέργεια.

 

Ελεάννα Μπαλέση «Pocket Clouds», 2024

Info

Γκαλερί Ζουμπουλάκη: Πλ. Κολωνακίου 20

Έκθεση: «Το τέλος του τοπίου»

Διάρκεια: Ως 4 Ιανουαρίου 2025

 

 

Διαβάστε επίσης:

Πού κρύβεται η Μαρία Μαγδαληνή; Το μυστικό του Μιχαήλ Άγγελου στην Καπέλα Σιξτίνα

Τέχνη, ιστορία κι ένα ξενοδοχείο στα Χάιλαντς – Στη «γειτονιά» του βασιλιά Κάρολου

Go For More από την Εθνική Τράπεζα: Δίπλα σας για να σας προσφέρει ακόμα περισσότερα!

​

Τοπία υπαρκτά, τοπία της φαντασίας, τοπία μνήμης. Η αναπαράσταση της φύσης στην εποχή της κυριαρχίας του ψεύτικου και της παραπληροφόρησης είναι από μόνη της μία πρόκληση.

Πόσο μάλλον, που η πρόσληψη του τοπίου και η απόδοσή του από τους καλλιτέχνες ακολουθεί πλέον άλλες διαδρομές. Απόδειξη, τα έργα των δεκαέξι καλλιτεχνών,που συμμετέχουν στην ομαδική έκθεση «Το τέλος του τοπίου» στην γκαλερί Ζουμπουλάκη διερευνώντας την δυνατότητα αναπαράστασης της φύσης σήμερα.

Στάθης Ζούλιας «Rock decoding landscape», 2021

«Όπως καταδεικνύουν τα έργα τους, το σύγχρονο τοπίο βιώνεται πρωτίστως μέσω των αναμνήσεων με τη βοήθεια μνημονικών τεχνικών και εργαλείων», όπως σημειώνει ο επιμελητής της έκθεσης Χριστόφορος Μαρίνος. Η πραγματικότητα του τοπίου έρχεται έτσι, σε δεύτερη μοίρα. «Η σχέση του σύγχρονου καλλιτέχνη με τη φύση είναι ένα εννοιολογικό παιχνίδι ανάκλησης εικόνων από πραγματικές ή εικονικές περιηγήσεις Ειδικά για την Αθήνα μάλιστα, η πόλη απουσιάζει και το τοπίο παρουσιάζεται ως ένας τόπος υπό εξαφάνιση, υπό τη διαρκή απειλή της κλιματικής αλλαγής, των φυσικών καταστροφών, του υπερτουρισμού και των πολεμικών συγκρούσεων, ένας τόπος εντέλει απειλητικός», προσθέτει.

Μαρίνα Γκενάντιεβα Πορεία, 2020

Ο διάλογος     

Το «Τέλος του τοπίου» είναι έτσι, μία έκθεση που εξετάζει τα όρια της ελληνικής τοπιογραφίας φιλοδοξώντας να ξεκινήσει έναν διάλογο για τον ρόλο του τοπίου και τη σχέση μας με αυτό. Σύμφωνα με τον Χριστόφορο Μαρίνο οι  σύγχρονοι  έλληνες καλλιτέχνες φαίνεται πως έχουν απαλλαγεί από τα βαρίδια του παρελθόντος, αντιμετωπίζοντας χωρίς ενοχές ή συλλογικά αιτήματα το τοπίο που τους περιβάλλει. Το μετατρέπουν σε υλικό ιδιωτικής χρήσης, το οποίο  στην εποχή της τεχνητής  νοημοσύνης μπορεί να διαμορφωθεί κατά το δοκούν στην οθόνη του υπολογιστή. Κάτι, που έχει ως αποτέλεσμα την δημιουργία έργων ερήμην του πραγματικού τοπίου.

Κοιτώντας τα έργα της έκθεσης, αντιλαμβάνεσαι την πολυσημία της έννοιας του τοπίου: εσωτερικά τοπία, τοπία του νου, τοπία διαφυγής, τοπία-καταφύγια, τοπία που μπαίνουν το ένα μέσα στο άλλο, τοπία που ενώνονται και αναπαράγονται γεννώντας άλλα τοπία, τοπία ανεξάρτητα αλλά και εξαρτημένα από τη μνήμη και την ανάκληση. Ας μην ξεχνάμε, τέλος, πως μια έκθεση αποτελεί κι αυτή ένα τοπίο προς εξερεύνηση.

Μίλτος Γκολέμας «Εωθινό», 2024

Η προσέγγιση των καλλιτεχνών

Από τους καλλιτέχνες που συμμετέχουν στην έκθεση η  Βανέσσα Αναστασοπούλου ζωγραφίζει μικρόκοσμους, που μεταπλάθονται σε κεραμικές συνθέσεις, η  video performance της Μαρίνας Γκενάντιεβα στη Νεκρή Ζώνη της Κύπρου αποκαλύπτει την επικίνδυνη όψη του τοπίου και το ρίσκο που παίρνει ένας άνθρωπος τολμώντας να το διασχίσει ή να το καλλιεργήσει και  ο Μίλτος Γκολέμας αποδίδει ένα αγροτικό τοπίο την αυγή, μεταφέροντας τη συγκινησιακή φόρτιση που συνοδεύει τη βίωση ενός τόπου με όλες τις αισθήσεις.

Οι «Κυκλάδες»του Βαγγέλη Δεληγιώργη και το «Κακόβολο» του Αργύρη Ραλλιά προτείνουν  εξάλλου, μια διαφορετική, ελλειπτική προσέγγιση του κυκλαδίτικου τοπίου. Ενώ στη σειρά «One Breath» ο Δημήτρης Εφέογλου ζωγραφίζει τοπία μνήμης, αποσπασματικές όψεις ενός ορεινού μεσογειακού τοπίου ενώ ο Στάθης-Αλέξανδρος Ζούλιας προσεγγίζει το τοπίο με πολλούς διαφορετικούς τρόπους.

Αργύρης Ραλλιάς «Κακόβολο», 2022

Οι πολλές όψεις

Ο Γιάννης Θεοδωρόπουλος καταπιάνεται με την ιδέα της μεταμόρφωσης του (εσωτερικού) τοπίου, το «ψηφιδωτό τοπίο» του Ανδρέα Λυμπεράτου αναφέρεται στη μεταμόρφωση του τοπίου από το ελληνικό φως, τα «νέφη τσέπης» της Ελεάννας Μπαλέση συνθέτουν μια γλυπτική που διαχέεται στον χώρο και στο μεγάλων διαστάσεων σχέδιο του Κώστα Παππά  κυριαρχεί η ιδέα του αρχιτεκτονικού σπαράγματος λειτουργώντας ως πύλη σε μια άλλη διάσταση.  Εξ ίσου δυστοπικό και το τοπίο της Νατάσσας Πουλαντζά στο οποίο Αθήνα έχει εξαφανιστεί κάτω από το νερό και η Ακρόπολη παρουσιάζεται πλημμυρισμένη, μετά από έναν κατακλυσμό.

Σ΄έναν αρχέγονο κόσμο με την κυριαρχία του χρόνου μεταφέρει το τοπίο του Γιάννη Σελιμιώτη ενώ το τρίπτυχο του Νίκου Τοπαλίδη εκθέτει ταυτόχρονα τη διαδικασία της δημιουργίας του και το αποτέλεσμα της διαδικασίας και τα «αναδιπλούμενα τοπία» της Δέσποινας Φλέσσα ισορροπούν ανάμεσα στη ζωγραφική και στη γλυπτική. Τέλος  η ζωγραφική του Κώστα Χριστόπουλου εστιάζει σε συγκεκριμένες όψεις του ελληνικού τοπίου με βασικό οδηγό τη γεωλογική περιέργεια.

 

Ελεάννα Μπαλέση «Pocket Clouds», 2024

Info

Γκαλερί Ζουμπουλάκη: Πλ. Κολωνακίου 20

Έκθεση: «Το τέλος του τοπίου»

Διάρκεια: Ως 4 Ιανουαρίου 2025

 

 

Διαβάστε επίσης:

Πού κρύβεται η Μαρία Μαγδαληνή; Το μυστικό του Μιχαήλ Άγγελου στην Καπέλα Σιξτίνα

Τέχνη, ιστορία κι ένα ξενοδοχείο στα Χάιλαντς – Στη «γειτονιά» του βασιλιά Κάρολου

Go For More από την Εθνική Τράπεζα: Δίπλα σας για να σας προσφέρει ακόμα περισσότερα!