Το τσάι με τον Κάρολο, το μανιφέστο με τον Στέφανος και μια ταινία τρόμου

…Δεν άκουσα. Πώς είπατε; Ορίστε; / Συγγνώμη, κύριε, ποιος είστε; Ανυπέρβλητη δεκαετία του ΄90! Που όλα φαίνονταν πως θα γίνονταν αλλιώς κι η Κατερίνα Στανίση ξεσήκωνε τα πλήθη, που μεράκλωναν με φουλ Καρβέλα…

Μετά τριετή παρένθεση της ΝΔ και τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, ο Ανδρέας είχε επανέλθει για να γράψει το δεύτερο σκέλος του έπους «ΠΑΣΟΚ ωραία χρόνια!», το πολιτειακό ήταν λυμένο από ετών και το 1994 η ελληνική ιθαγένεια αφαιρέθηκε από την τέως βασιλική οικογένεια με την περιουσία της -βλέπε Τατόι και Μον Ρεπό- να περιέρχεται στο ελληνικό κράτος. Τελειώσαμε;

Κι εκείνα τα έρμα τα παιδιά, τα αγνώστου πατρογονικού επιθέτου δεν τα σκεφτήκαμε καθόλου οι άπονοι, που επί δεκαετίες κυκλοφορούσαν στα ξένα χωρίς όνομα, χωρίς ταυτότητα και χωρίς πατρίδα, που αναγκάζονταν -διότι δεν ήτο του χαρακτήρος τους- να αποδέχονται βασιλικούς τίτλους, υποκλίσεις, προσφωνήσεις και τα συναφή, που ουδόλως επιθυμούσαν; Και που στις «άγριες» μέρες της συριζαϊκής επανάστασης, μπορεί και να τους πέταγε κανένας άξεστος αμφισβητίας: Συγγνώμη, κύριε, ποιος είστε; Αντιλαμβάνεστε τη δεινή θέση της μεγαλειότητάς τους… Να ΄χεις θεία την Ελισάβετ την αείμνηστη, να σε δέχονται σε παλάτια, σε κηδείες και μνημόσυνα και να ΄ρχεται ο κάθε τυχάρπαστος Έλλην και να σου ζητάει ταυτότητα… C’est terrible!

Πέρασαν όντως φριχτές μέρες οι άνθρωποι οικογενειακώς, χωρίς στον ήλιο μοίρα αναζητώντας κάτι τέλος πάντων για να κρατηθούν και βρουν ένα απάγκιο στη ζωή… Τούτων ένεκα, ευτυχής φρονώ, είναι η λύση που δόθηκε στο δράμα τους, κομψότατο και το επιλεχθέν επώνυμο, έστω κι αν κάπως ελαφρύ και ψωνίστικο ακούγεται στο γαλλικό του. Όπως σαν να κάνεις καριέρα σε παριζιάνικο καμπαρέ τις δεκαετίας του ΄30 ας πούμε, αναπολώντας περασμένα μεγαλεία ξεπεσμένου αριστοκράτη. Γούστα είναι αυτά όμως.

Τώρα πώς καταδέχτηκε η Αυτού Βασιλική Υψηλότης, Πρίγκιπας Παύλος, τέως Διάδοχος Πρίγκιπας της Ελλάδος και Πρίγκιπας της Δανίας και αρχηγός της οικογένειας να ξεπέσει σε ένα ταπεινό Παύλος Ντε Γκρες ή επί το ελληνοπρεπέστερον σε Ντεγκρές, που είναι και το ορθόν βεβαίως, παίρνοντας στο λαιμό του και τους υπόλοιπους δεν δύναμαι να απαντήσω. Προσωπικώς άλλωστε, άλλα είναι τα ερωτήματά μου, καταφανώς πιο καίρια. Αίφνης, πώς θα τον προσφωνεί από τούδε και στο εξής ο Κάρολος, όταν τον καλεί για τσάι με την Καμίλα. Τι θα λέει; Καλώς τον Παύλο ντε Γκρες; Και οι θείτσες στη Δανία -για την Ισπανία δεν λέω, εκεί κουλουβάχατα- πώς θ΄ αντέξουν την παρασπονδία του ανιψιού; Δύσκολα πράγματα όλα αυτά, σείουν συθέμελα τα παλάτια και αναταράζουν τους βασιλικούς οίκους απανταχού της υφηλίου. Χώρια που μπορεί να βρει μιμητές. Διότι, όλοι της Ελλάδας παιδιά είμαστε. Αν ζητήσω κι εγώ την αλλαγή του ονόματός μου σε Ντε Γκρες θα έχω άδικο; Όλοι οι καλοί χωράνε βρε παιδιά!

Αλλά τίποτε απ΄ όλα αυτά δεν έχει σημασία, πταίσματα είναι μπροστά στη μεγάλη είδηση των ημερών. Το βιβλίο του Στέφανος! Πώς ήταν, αν θυμάστε από τα παλιά διαβάσματά μας οι «Δέκα μέρες που συγκλόνισαν τον κόσμο» για την Οκτωβριανή Επανάσταση, à la manière de και το πόνημα του πρώην προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ και νυν του Κινήματος Δημοκρατίας. Διότι … δεν θα τα καταπιώ αχώνευτα, φέρεται δηλώσας για τα βάσανα που υπέστη από τους πρώην συντρόφους του ο αποπεμφθείς αρχηγός τους και βάλθηκε να τα καταθέσει επί χάρτου. (Εντάξει, όχι αυτοπροσώπως, άλλος τα γράφει, αλλά οι ιδέες είναι δικές του, όλα κι όλα!)

Μυστικά και ψέματα στη φόρα, υπόσχονται ως εκ τούτου οι περί αυτόν -τρέμετε εκεί στον ΣΥΡΙΖΑ- , μαζί βεβαίως και με τις πολιτικές ιδέες, σκέψεις και διακηρύξεις του ιδίου, που αναμένεται να κάνουν τομή στο ελληνικό και διεθνές γίγνεσθαι! Κάτι σαν το Κεφάλαιο του Μαρξ ένα πράγμα, το Κράτος και Επανάσταση του Λένιν ή το Κόκκινο Βιβλίο του Μάο -και όλα μαζί ίσως- το βιβλίο του προέδρου προορίζεται να γίνει το ευαγγέλιο κάθε άστεγου και πικραμένου πολιτικώς, ενώ και μία δραματοποιημένη σειρά στο Netflix δεν αποκλείεται.

Εν τω μεταξύ όλοι αυτοί …Ζουν ανάμεσά μας! Σαν την ταινία τρόμου του Κάρπεντερ! Μπρρρρρρρ!