«Ζυγισμένοι – στοιχισμένοι» με το ΝΑΤΟ, τους τζιχαντιστές και τους συμμάχους τους

«Ζυγισμένοι – στοιχισμένοι» με το ΝΑΤΟ, τους τζιχαντιστές και τους συμμάχους τους | 902.gr

​

«Η Ελλάδα χαιρετίζει την πτώση του αυταρχικού καθεστώτος Ασαντ στη Συρία»: Η ανακοίνωση αυτή του ελληνικού υπουργείου Εξωτερικών τη μέρα που οι ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ, η ΕΕ και οι κυβερνήσεις τους φιλοτεχνούσαν το φωτοστέφανο στους τζιχαντιστές, οι οποίοι με τη στήριξη της Τουρκίας έπαιρναν και τη Δαμασκό υπό τον έλεγχό τους, δεν άφηνε παρερμηνείες…

Η κυβέρνηση για μια ακόμα φορά δήλωνε «παρούσα» στην ιμπεριαλιστική επέμβαση που είναι σε εξέλιξη στη Συρία και συνολικά στη Μ. Ανατολή, στο πλαίσιο πάντα των αναβαθμισμένων ρόλων που αναλαμβάνει εντός του ΝΑΤΟ και των στρατηγικών της συμμαχιών με ΗΠΑ και Ισραήλ.

Μαζί στις «χαιρετούρες» της επέμβασης…

Μια στρατηγική που και στην περίπτωση της Συρίας, με τον λαό της ήδη να ζει την επόμενη φάση της τραγωδίας του, διαπερνά σαν ατσάλινο νήμα τις θέσεις όλων των κομμάτων: Από το ΠΑΣΟΚ και τον ΣΥΡΙΖΑ μέχρι οργανώσεις που συμμετέχουν π.χ. στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ.

Με διάφορες παραλλαγές έτρεξε πρώτη και καλύτερη να συνταχθεί με την κυβέρνηση η σοσιαλδημοκρατία, τόσο το ΠΑΣΟΚ, όσο και ο ΣΥΡΙΖΑ και η Νέα Αριστερά: Είτε χαιρετίζοντας την «πτώση της δικτατορίας στη Συρία» είτε ανακατεύοντας αλήθειες, ψεύδη και προπαγάνδα για τα «έργα και τις ημέρες του καθεστώτος Ασαντ», αναπαράγοντας όλα τα άλλοθι των επεμβάσεων, είτε ξεθάβοντας ξανά τα περί «Αραβικής Ανοιξης», του φερετζέ δηλαδή για το μακελειό που συνεχίζεται στη Μ. Ανατολή.

«Η ξαφνική πτώση του Ασαντ, ενός δικτάτορα που αιματοκύλισε τη Συρία, ξάφνιασε τους πάντες και γέμισε ελπίδα τους Σύρους πολίτες», ανέφερε το ΠΑΣΟΚ με παρέμβασή του μάλιστα στην Ευρωβουλή, σπεύδοντας να στηρίξει την κυβερνητική πολιτική της εμπλοκής.

Αν έπαιρνε κανείς τοις μετρητοίς όσα λένε η κυβέρνηση και οι συνοδοιπόροι της για τις εξελίξεις στη Συρία, θα νόμιζε ότι ο Ασαντ έπεσε από κανένα …στραβοπάτημα:

Ούτε επέμβαση των ΑμερικανοΝΑΤΟικών είδαν ούτε τις ζώνες κατοχής που διαμορφώνονται από Τουρκία και Ισραήλ. Ειδικά δε το Ισραήλ, μοιάζει πια με απαγορευμένη λέξη για τα κόμματα του ευρωατλαντικού τόξου. Σαν να μην υπάρχουν οι ανελέητοι βομβαρδισμοί που εξαπολύει, σαν να μην έχει μπουκάρει από τα νότια στη Συρία, διευρύνοντας την κατοχή του, σαν να μην επεκτείνει τους εποικισμούς στο Γκολάν.

Με τις συγκλίσεις των αστικών κομμάτων στην εγκληματική αυτή πολιτική να δίνουν τον τόνο της «συναίνεσης», δεν θα μπορούσαν να λείπουν από το «ξέπλυμα» της επέμβασης και οι δυνάμεις του οπορτουνισμού. «Ανατροπή στη Συρία. Η ελπίδα είναι ξανά στο πεζοδρόμιο», γράφει, για παράδειγμα, το ΣΕΚ, που συμμαχεί μαζί με το ΝΑΡ στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Δικαιώνοντας τη νέα ιμπεριαλιστική επέμβαση, αναφέρει ότι αυτό που συμβαίνει τις τελευταίες μέρες στη Συρία είναι «η δικαίωση της δημοκρατικής και λαϊκής επανάστασης του 2011»!

Η ίδια η ΑΝΤΑΡΣΥΑ μάλιστα αναπαράγει τα προσχήματα που περιγράψαμε παραπάνω και τα οποία κυριαρχούν στα «δελτία ξεπλύματος» των τζιχαντιστών, όπως για το καθεστώς της «οικογένειας Ασαντ», που «λεηλατούσε για δεκαετίες τη χώρα και κατέστειλε βίαια την εξέγερση του 2011, την αραβική άνοιξη».

…μαζί και στο βάθεμα της εμπλοκής

Βεβαίως, οι χαιρετούρες των αστικών κομμάτων στην «πτώση του καθεστώτος Ασαντ», επομένως και στην επικράτηση των τζιχαντιστών, εξηγούνται, αφού πάνε πακέτο με τα επόμενα βήματα της βαθιάς εμπλοκής και των κινδύνων για τον λαό.

Γι’ αυτό, ακόμα και οι όποιες «ανησυχίες» διατυπώνονται από την κυβέρνηση, το ΠΑΣΟΚ, τον ΣΥΡΙΖΑ, τη Νέα Αριστερά κ.ά. για την «επόμενη μέρα» στη Συρία, είναι σαν να έχουν …γραφτεί από το ίδιο χέρι, που καταλήγει στην «ενεργή παρουσία» και της Ελλάδας στην περιοχή.

Επιστρατεύονται μάλιστα τα ίδια προσχήματα για την εμβάθυνση της εμπλοκής της χώρας στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και στη Μέση Ανατολή: Από τη μία η αναβάθμιση της Τουρκίας που ανοίγει τον ασκό του Αιόλου για εξελίξεις στην Ανατολική Μεσόγειο και από την άλλη η επίκληση της «προστασίας θρησκευτικών κοινοτήτων» που κινδυνεύουν.

Το ΠΑΣΟΚ ξεκαθάρισε π.χ. ότι «η ΕΕ έχει καθήκον να είναι ουσιαστικά παρούσα στην περιοχή, να συμμετάσχει στους σχεδιασμούς της επόμενης μέρας». Ο δε ΣΥΡΙΖΑ κάλεσε τη «διεθνή κοινότητα να κινητοποιηθεί για να υπάρξει ομαλή μετάβαση εξουσίας». Και για να μην υπάρχουν …παρερμηνείες ξεκαθάρισε ότι «σε αυτή την κατεύθυνση οφείλει να συμβάλει και η Ελλάδα».

«Στο πιάτο», λοιπόν, η απλόχερη συναίνεση, η τεράστια αβάντα που δίνουν όλοι μαζί στην κυβέρνηση, η οποία μαζί με τις κυβερνήσεις Αυστρίας και Κύπρου έτρεξαν να παρουσιάσουν την «πολιτική παρέμβασης» στη Συρία, μέσω «ειδικού απεσταλμένου», με «ενεργή παρουσία της ΕΕ και των κρατών – μελών στη Δαμασκό». Φτάνουν μάλιστα να επικαλούνται τη «συνέχιση του αγώνα κατά της τρομοκρατίας», ενώ είναι οι ίδιοι που χαιρέτισαν από την πρώτη στιγμή την επέλαση των τζιχαντιστών και που σε μια νύχτα τους βάφτισαν «αντάρτες» και «επαναστάτες».

Πρόκειται για την απογείωση της υποκρισίας: Οι ίδιες δυνάμεις που σαν μια φωνή χαιρέτιζαν τη «νέα μέρα που ξημερώνει στη Συρία», που κατέθεταν «ελπίδες» για τον «εκδημοκρατισμό» που θα έφερναν οι τζιχαντιστές και οι σύμμαχοί τους, ΗΠΑ – ΝΑΤΟ – ΕΕ – Τουρκία, σήμερα τους επικαλούνται για να δικαιολογήσουν ακόμα και τη στρατιωτική παρουσία στην περιοχή.

Τίποτα δεν ενώνει τον λαό με τη συναίνεσή τους

Η «ζυγισμένη – στοιχισμένη» στάση των αστικών κομμάτων με τη στρατηγική της κυβέρνησης, του ΝΑΤΟ και της ΕΕ για την ακόμα βαθύτερη εμπλοκή στο πολεμικό σφαγείο δεν είναι παρά η «φυσική συνέχεια» της σύγκλισής τους σε καθετί που συνδέεται με τα οράματα της αστικής τάξης για τη «γεωπολιτική αναβάθμιση» που φέρνει περιπέτειες στον λαό. Γι’ αυτό και όσα λένε σήμερα για τη Συρία είναι η άλλη όψη της υπερψήφισης των ΝΑΤΟικών πολεμικών δαπανών στον προϋπολογισμό την περασμένη Κυριακή.

Τίποτα δεν «ενώνει» λοιπόν τον λαό με αυτήν την εγκληματική πολιτική και τα κόμματα που τη στηρίζουν. Κανένα συμφέρον δεν έχουν οι εργαζόμενοι και τα παιδιά τους από τη στήριξη των πολεμοκάπηλων σχεδιασμών, από τη συμμετοχή στη διάλυση άλλων χωρών, την αλλαγή συνόρων που θα λειτουργήσει σαν ντόμινο.

Στον αντίποδα, έχουν κάθε λόγο να δυναμώσουν την πάλη ενάντια στον πόλεμο και στην εμπλοκή, την αλληλεγγύη προς τους άλλους λαούς, ενάντια στον κοινό τους εχθρό, τις κυβερνήσεις και τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις. Παλεύοντας στον δρόμο που μπορεί να βάλει τέλος στον εφιάλτη του πολέμου και της εκμετάλλευσης, στον δρόμο του αγώνα για την εργατική – λαϊκή εξουσία.

(Αναδημοσίευση από τον «Ριζοσπάστη του Σαββατοκύριακου»)

 

​